ระบบสืบค้นข้อมูลปัญหาพิเศษ

การศึกษาผลการเสริมขมิ้นชัน บอระเพ็ด และฟ้าทะลายโจรในอาหารต่อสมรรถภาพการผลิตของไก่ไข่ โดยการวางแผนการทดลองแบบสุ่มตลอด (Completely Randomized Design; CRD) ทาการเลี้ยงไก่ไข่ลูกผสมพันธุ์ Babcock อายุ 56 สัปดาห์ จานวน 160 ตัว แบ่งเป็น 4 กลุ่ม กลุ่มละ 4 ซ้า ซ้าละ 10 ตัว ในแต่ละกลุ่มจะได้รับอาหารเสริมต่างกัน ดังนี้ กลุ่มที่ 1 อาหารสาเร็จรูป(กลุ่มควบคุม) กลุ่มที่ 2 อาหารเสริมขมิ้นชัน 0.10% บอระเพ็ด 0.20% และฟ้าทะลายโจร 0.20% กลุ่มที่ 3 อาหารเสริม ขมิ้นชัน 0.25% บอระเพ็ด 0.20% และฟ้าทะลายโจร 0.20% กลุ่มที่ 4 อาหารเสริมขมิ้นชัน 0.50% บอระเพ็ด 0.20% และฟ้าทะลายโจร 0.20% เลี้ยงไก่ไข่เป็นเวลา 63 วัน โดยเก็บข้อมูลเป็น 3 ช่วง ช่วงละ 21 วัน ทาการบันทึก น้าหนักไข่ ปริมาณอาหารที่กิน จานวนไก่ตาย จานวนไข่ และเปอร์เซ็นต์ไข่ พบว่า อัตราการไข่ น้าหนักไข่ มวลไข่ ปริมาณอาหารที่กิน ประสิทธิภาพการเปลี่ยนอาหารเป็นไข่ และอัตราการรอดชีวิต ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (P>0.05) แต่พบแนวโน้มว่าไก่ไข่กลุ่มที่ 3 ที่ได้รับอาหารเสริมขมิ้นชัน 0.25 บอระเพ็ด 0.20 และฟ้าทะลายโจร 0.20% มีค่ามวลไข่ (P=0.09) และปริมาณอาหารที่กิน (P=0.06) มากกว่ากลุ่มควบคุม

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการศึกษาคุณค่าทางอาหารของขยะอินทรีย์ที่มีศักยภาพ เพียงพอต่อการนำมาเป็นอาหารสัตว์เคี้ยวเอื้อง ซึ่งได้แก่ เศษกะหล่ำปลี เศษกะหล่ำดอก เศษผักกาดขาว เศษผักกาดหอม และเศษข้าวโพดฝักอ่อน ที่ได้จากการคัดทิ้ง และตัดแต่ง ภายในตลาดพืชผักผลไม้ศาลาลำดวน อำเภอเมือง จังหวัดสระแก้ว วิเคราะห์ความแปรปรวนของ องค์ประกอบทางเคมีตามแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (CRD) ผลพบว่าวัตถุแห้ง (DM) ของ เศษกะหล่ำดอกมีค่าสูงที่สุด คือ ร้อยละ 12.42 ขยะอินทรีย์ที่มีปริมาณโปรตีนรวม (CP) มีค่าสูงที่สุด ได้แก่ เศษ ผักกาดหอม (ร้อยละ 14.59) ขยะอินทรีย์ที่มีปริมาณเยื่อใยรวม (CF) สูงที่สุดคือ ได้แก่ เศษข้าวโพดฝักอ่อน (ร้อยละ 22.53) และขยะอินทรีย์ที่มีปริมาณเยื่อใยผนังเซลล์ (NDF) และเยื่อใย ลิกโนเซลลูโลส (ADF) สูงที่สุด ได้แก่ เศษข้าวโพดฝักอ่อน (ร้อยละ 52.68 และ 24.65 ตามลำดับ) จากผลการทดลองพบว่าเศษกะหล่ำปลีเป็นขยะอินทรีย์ที่มี ศักยภาพเพียงพอต่อการนำมาเป็นอาหาร สัตว์เคี้ยวเอื้อง โดยพิจารณาจากปริมาณที่สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ ช่วงระยะเวลาที่มีผลผลิต และคุณค่าทางโภชนา แต่ทั้งนี้ปริมาณความชื้นของเศษกะหล่ำปลีมีค่อนข้างสูง (ร้อยละ 92.29) ทำให้เน่าเสียเร็ว เมื่อนำมาเลี้ยงสัตว์จะไม่สามารถเก็บไว้ใช้เป็นเวลานานได้ จึงต้องนำมาถนอมโดยการหมัก

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาคุณสมบัติเบื้องต้นและหาปริมาณจุลินทรีย์ จากน้ำหมักชีวภาพที่ได้จากการหมักหญ้าเนเปียร์และเศษผักที่อายุการหมักต่างกัน โดยวางแผนการทดลองแบบ independent t-test แบ่งการทดลองออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 6 ซ้ำ กลุ่มที่ 1 หมักนาน 21 วัน กลุ่มที่ 2 หมักนาน 28 วัน จากผลการทดสอบของน้ำหมักที่อายุการหมัก 21 วัน และ อายุการหมัก 28 วัน พบว่ามีค่าความเป็นกรด-ด่าง เฉลี่ยเท่ากับ 4.11 และ 4.42 ซึ่งไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05) ในส่วนของ ปริมาณจุลินทรีย์ทั้งหมดของน้ำหมักที่อายุการหมัก 21 วัน และอายุการหมัก 28 วัน ทั้งสองตัวอย่างมีความแตกต่างกันอย่างมี นัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) คือ 22.5×106 และ 5.76×106 cfu/ml ตามลำดับ

การศึกษาผลการเสริมใบมะกอกน้ำในอาหารต่อสมรรถภาพการผลิตของไก่กระทง โดยการวางแผนการทดลองแบบสุ่มตลอด (Completely Randomized Design; CRD) ทำการเลี้ยงไก่กระทงพันธุ์ Ross 308 อายุ 1 วัน จำนวน 120 ตัว แบ่งเป็น 4 กลุ่ม กลุ่มละ 3 ซ้ำ ซ้ำละ 10 ตัว ในแต่ละกลุ่มจะได้รับอาหารเสริมใบมะกอกน้ำในระดับต่างกัน ดังนี้ กลุ่มที่ 1 ใช้อาหารสำเร็จรูปทางการค้า100 เปอร์เซ็นต์ กลุ่มที่ 2 ใช้อาหารสำเร็จรูปทางการค้าผสมใบมะกอกน้ำ 1 เปอร์เซ็นต์ กลุ่มที่ 3 ใช้อาหารสำเร็จรูปทางการค้าผสมใบมะกอกน้ำ 2 เปอร์เซ็นต์ และกลุ่มที่ 4 ใช้อาหารสำเร็จรูปทางการค้าผสมใบมะกอกน้ำ 4 เปอร์เซ็นต์ ใช้เลี้ยงไก่กระทงตั้งแต่อายุ 1 ถึง 42 วัน โดยเก็บบันทึกน้ำหนักตัว ปริมาณอาหารที่กิน อัตราการเจริญเติบโต ประสิทธิภาพใช้อาหาร และอัตราการตายตลอดการทดลอง ผลการทดลองพบว่า การเสริมใบมะกอกน้ำในอาหารไก่กระทง กลุ่มที่ 1 ใบมะกอกน้ำ 0 เปอร์เซ็นต์ และกลุ่มที่ 2           ใบมะกอกน้ำ 1 เปอร์เซ็นต์ กลุ่มที่ 3 ใบมะกอกน้ำ 2 เปอร์เซ็นต์ และกลุ่มที่ 4 ใบมะกอกน้ำ 4 เปอร์เซ็นต์ ส่งไม่มีผลต่อสมรรถภาพการผลิตของไก่กระทง โดยมีน้ำหนักตัว ปริมาณอาหารที่กิน อัตราการเจริญเติบโต ประสิทธิภาพการใช้อาหาร และอัตราการตายตลอดการทดลองที่ไม่มีแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05)

งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการเกิด Wooden Breast (WB) ในกล้ามเนื้ออกไก่ต่อค่าสีและเนื้อสัมผัสของเนื้อสด และเนื้อสุก โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์  (Completely Randomized Design; CRD) วิเคราะห์ความแปรปรวน (Analysis of Variance; ANOVA) ด้วยโปรแกรม SPSS และเปรียบเทียบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยตามวิธี Duncan’s New Multiple Range Test (DMRT) ที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 โดยใช้เนื้ออกไก่ทั้งหมด 75 ตัวอย่าง กลุ่มละ 25 ซ้ำ แบ่งเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มที่ 1 เนื้อปกติ (Normal) กลุ่มที่ 2 การเกิด WB ระดับปานกลาง (Moderate) และ กลุ่มที่ 3 การเกิด WB ระดับรุนแรง (Severe) ผลการทดลองพบว่าการเกิด WB ในกล้ามเนื้ออกไก่สดต่อค่าสี มีผลทำให้สีของเนื้อเปลี่ยนแปลงไป โดยพบว่ามีค่าความสว่าง (L*) ของการเกิด WB ระดับรุนแรงและปานกลางมีความแตกต่างจากเนื้อปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) นอกจากนี้ค่าสีแดง (a*) และค่าสีเหลือง (b*) ของเนื้อ WB ระดับปานกลางและรุนแรงไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) และเมื่อเปรียบเทียบการเกิด WB ในกล้ามเนื้ออกไก่สุกต่อค่าเนื้อสัมผัสไม่มีความแตกต่างกันจากเนื้อปกติ ในขณะที่เมื่อนำชิ้นเนื้อ WB ที่สุกมาทดสอบค่าแรงเฉือนพบว่ามีความแตกต่างจากเนื้อสดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) เพราะฉะนั้นผลของการเกิด WB มีผลทำให้ลักษณะภายนอก เช่น สีและความยืดหยุ่นของเนื้ออกไก่เปลี่ยนแปลงไปทำให้มีผลต่อคุณภาพเนื้อ และส่งผลต่อการยอมรับของผู้บริโภค

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการเสริมกวาวเครือขาวในอาหารไก่ไข่ต่อคุณภาพเปลือกไข่และคุณภาพภายในของไข่ โดยใช้แผนการทดลองแบบสุ่มตลอด แบ่งไก่ไข่ลูกผสมทางการค้าจำนวน 120 ตัว อายุ 79 สัปดาห์ ออกเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 4 ซ้ำ ซ้ำละ10 ตัว ให้อาหารไก่ไข่ที่เสริมกวาวเครือขาวในระดับต่างๆดังนี้ กลุ่มควบคุมไม่เสริมกวาวเครือขาว กลุ่มที่ 2 และ3 เสริมกวาวเครือขาวในระดับ 50, 100 ppm ตามลำดับ ระยะเวลาการทดลอง  84 วัน พบว่าอัตราการไข่ (70.15-77.98%), น้ำหนักไข่ (62.27-62.59 กรัม), เปอร์เซ็นต์ไข่ขาว (65.56-66.24), เปอร์เซ็นต์ไข่แดง (25.13-25.27), เปอร์เซ็นต์เปลือกไข่ (9.32-9.58), ค่าความถ่วงจำเพาะ (1.087-1.089), ความหนาเปลือกไข่ (0.346-0.355 มิลลิเมตร), สีไข่แดง (13.91-14.00), ดัชนีไข่แดง (45.18-46.15) และค่าฮอฟ์ยูนิต (77.32-79.91) ตลอดการทดลอง ไม่แตกต่างกันทางสถิติ (p>0.05) แต่มีแนวโน้มว่าเปอร์เซ็นต์เปลือกไข่ของกลุ่มที่เสริมกวาวเครือขาว 100 ppm จะมากกว่ากลุ่มที่ 1 และกลุ่มที่ 2
(p=0.12) ซึ่งสอดคล้องกับค่าความหนาเปลือกไข่ และค่าความถ่วงจำเพาะ (p>0.05)

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบความแตกต่างของคุณภาพของหญ้าหมัก ระหว่างหญ้าเนเปียร์สีม่วงและหญ้าเฮมิล โดยแบ่งการทดลองออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 8 ซ้ำ กลุ่มที่ 1 ได้แก่ หญ้าเนเปียร์สีม่วง และกลุ่มที่ 2 ได้แก่ หญ้าเฮมิล ตามลำดับ โดยทั้ง 2 กลุ่มมีระยะเวลาการ หมัก 29 วัน โดยวางแผนการทดลองแบบ T-test ที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 โดยเก็บข้อมูล ค่า ความเป็นกรด – ด่าง และ ลักษณะทางกายภาพได้แก่ สี กลิ่น และเนื้อสัมผัส ผลทดลองพบว่า หญ้าเนเปียร์สีม่วงหมักมีคุณภาพหญ้าหมักดีกว่าหญ้าเฮมิล โดยเฉพาะความเป็นกรด – ด่าง อย่างมี นัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05)

การทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบคุณภาพซากและคุณภาพเนื้อของไก่พื้นเมืองพันธุ์ตองหนึ่ง ระหว่างเพศผู้และเพศเมีย จำนวน 20 ตัว แบ่งเป็นเพศผู้ 10 ตัวและเพศเมีย 10 ตัว ผลการทดลองพบว่าไก่เพศผู้มีน้ำหนักตัว น้ำหนักซาก เปอร์เซ็นต์ปีก เปอร์เซ็นต์น่องสูงและเปอร์เซ็นต์เท้า สูงกว่าไก่เพศเมียอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p≤0.05) ขณะที่เปอร์เซ็นต์อก เปอร์เซ็นต์สะโพก เปอร์เซ็นต์เครื่องในรวม และเปอร์เซ็นต์ซี่โครง ของไก่เพศผู้และเพศเมียไม่แตกต่างกันทางสถิติ (p≥0.05) นอกจากนี้ยังพบว่าเปอร์เซ็นต์ไขมันในช่องท้องของไก่เพศเมีย สูงกว่าไก่เพศผู้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.05) สำหรับคุณภาพเนื้ออก พบว่าการสูญเสียน้ำขณะประกอบอาหารของไก่เพศผู้มีแนวโน้มสูงกว่า (p=0.07) ขณะที่การสูญเสียน้ำภายหลังจากการแช่เย็นและค่าแรงตัดผ่านเนื้อมีค่าไม่ต่างกัน ส่วนสีของเนื้อ พบว่า b* เพศเมียสูงกว่าไก่เพศผู้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ  (p≤0.05) มีค่าต่ำในไก่เพศผู้ (p<0.05) ขณะที่ค่า L*  ไม่แตกต่างกันทางสถิติ (p>0.05)   และค่า a* ของไก่เพศเมียมีแนวโน้มสูงกว่าไก่เพศผู้ จากผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่าไก่เพศผู้มีคุณภาพซากดีกว่าไก่เพศเมีย ส่วนคุณภาพเนื้อและคุณภาพสีไม่แตกต่างจากไก่เพศเมีย

การศึกษาผลของการเสริมสารละลายแมกนีเซียมต่อคุณภาพซากไก่กระทง พันธุ์ ROSS 308 เพศผู้ อายุ 1 วัน จำนวน 192 ตัว เลี้ยงในโรงเรือนเปิด ระยะเวลาในการทดลอง 36 วัน วางแผนการทดลองแบบ T-Test แบ่งกลุ่มทดลองออกเป็น 2 ทรีทเมนต์ๆ 8 ซ้ำๆ คือกลุ่มควบคุม  และกลุ่มเสริมแมกนีเซียม 10 มิลลิกรัมต่อน้ำ 1 ลิตร ได้รับอาหารเหมือนกัน ผลการทดลองพบว่า น้ำหนักมีชีวิตและเปอร์เซ็นต์ซาก ได้แก่ เนื้ออก สันใน สะโพก น่อง ปีกเต็ม แข้งเท้า โครง ของกลุ่มควบคุมและกลุ่มเสริมสารละลายแมกนีเซียมไม่มีความแตกกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05) ดังนั้นกลุ่มเสริมสารละลายแมกนีเซียมไม่ส่งผลต่อคุณภาพซากไก่กระทง

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการเสริมยีสต์ในอาหารไก่ไข่ต่อคุณภาพไข่ โดยวางแผน การทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely Randomized Design : CRD) แบ่งการทดลองออกเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 5 ซ้ำ ซ้ำละ 10 ตัว เป็นไก่ไข่พันธุ์โรมันบราวน์ อายุ 28  สัปดาห์ จำนวน 150 ตัว ระยะเวลาในการทดลอง 12 สัปดาห์ กลุ่มทดลอง คือ กลุ่มที่ 1 อาหารปกติ กลุ่มที่ 2 อาหารปกติเสริมเซลล์ยีสต์ 5% กลุ่มที่ 3 อาหารปกติเสริมยีสต์เซลล์แตก 2% ผลการทดลองปรากฏว่า น้ำหนักไข่เฉลี่ยต่อฟอง แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) โดยกลุ่มที่เสริมเซลล์ยีสต์ 5% มีน้ำหนักมากกว่ากลุ่มที่ได้รับอาหารปกติ และกลุ่มที่เสริมยีสต์เซลล์แตก 2% เปอร์เซ็นต์เปลือกไข่ และค่าความถ่วงจำเพาะของกลุ่มที่ได้รับอาหารปกติมีแนวโน้มจะมีค่าต่ำที่สุด และค่าฮอกยูนิต เปอร์เซ็นต์ไข่แดง เปอร์เซ็นต์ไข่ขาว ดัชนีไข่แดง ความหนาเปลือกไข่ และสีไข่แดง แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญ      ทางสถิติ (P>0.05) ดังนั้นการเสริมเซลล์ยีสต์ 5% ในอาหารจะช่วยเพิ่มน้ำหนักไข่

วัตถุประสงค์ของการทดลอง เพื่อศึกษาสมรรถภาพการผลิตไข่ของไก่ไข่ที่ได้รับอาหารเสริมเปลือกมังคุดที่ระดับต่างๆ โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ แบ่งไก่ลูกผสมทางการค้าสายพันธุ์โรมันบราวน์อายุ 31 สัปดาห์ จำนวน 160 ตัว เป็น 4 กลุ่มการทดลอง กลุ่มละ 4 ซ้ำ ซ้ำละ 10 ตัว กลุ่มทดลองคือ กลุ่มที่ 1 อาหารปกติ(กลุ่มควบคุม) กลุ่มที่ 2 อาหารปกติเสริมเปลือกมังคุด 0.1 % กลุ่มที่ 3 อาหารปกติเสริมเปลือกมังคุด 0.3 % และกลุ่มที่ 4 อาหารปกติเสริมเปลือกมังคุด 0.5 % ระยะเวลาทดลอง 84 วัน ผลการทดลองปรากฏว่า อัตราการไข่ ปริมาณอาหารที่กินต่อตัวต่อวัน ปริมาณอาหารที่กินต่อน้ำหนักไข่ 1 กิโลกรัม น้ำหนักไข่ มวลไข่ อัตราการเลี้ยงรอด และจำนวนไข่แต่ละขนาด มีความแตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05) ดังนั้นสามารถเสริมเปลือกมังคุดในอาหารไก่ไข่ได้โดยไม่มีผลกระทบต่อสมรรถภาพการผลิตของไก่ไข่

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการเสริมวิตามินดีและแคลเซียมในอาหารไก่ไข่ระยะปลดไข่ต่อสมรรถภาพการผลิตและคุณภาพไข่ โดยใช้แผนการทดลองแบบสุ่มตลอด แบ่งไก่ไข่ลูกผสมทางการค้าพันธุ์โรมันบราวน์ อายุ 85 สัปดาห์จำนวน 96 ตัว เป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 4 ซ้ำ ซ้ำละ 8 ตัว ให้อาหารทดลองดังนี้ กลุ่มที่ 1 ให้อาหารปกติ กลุ่มที่ 2 อาหารปกติเสริมวิตามินดี 3000 IU ต่ออาหาร 1กิโลกรัม และ กลุ่มที่ 3 อาหารปกติเสริมเปลือกหอย 1.5 เปอร์เซ็นต์ ระยะการทดลอง 12 สัปดาห์ เก็บข้อมูลเป็น 3 ช่วง ช่วงละ 4 สัปดาห์ พบว่า น้ำหนักไข่ ปริมาณอาหารที่กิน ประสิทธิภาพการใช้อาหาร อัตราการเลี้ยงรอด มวลไข่ ฮอกยูนิต ความถ่วงจำเพาะ เปอร์เซ็นต์เปลือกไข่ เปอร์เซ็นต์ไข่ขาว เปอร์เซ็นต์ไข่แดง ไข่ขนาดใหญ่ ไข่ขนาดกลางในแต่ละช่วงอายุและตลอดการทดลอง ไม่มีความแตกต่างทางสถิติ (P>0.05)การทดลองในช่วงอายุ 85-88 สัปดาห์ พบว่า อัตราการไข่ สีไข่แดง ไข่ขนาดใหญ่พิเศษ และไข่ขนาดเล็กแตกต่างกันทางสถิติ(P<0.05) ความหนาเปลือกไข่(P=0.09)และความถ่วงจำเพาะ(P=0.10)ในกลุ่มที่เสริมวิตามินดีและกลุ่มที่เสริมแคลเซียมมีแนวโน้มดีกว่ากลุ่มที่ได้รับอาหารปกติ ช่วงอายุที่ 89-92 สัปดาห์ พบว่า     สีไข่แดงและดัชนีไข่แดง มีความแตกต่างทางสถิติ (P<0.05) และช่วงอายุ 93-96 สัปดาห์ พบว่า สีไข่แดงแตกต่างกันทางสถิติ(P<0.05)ผลการทดลองตลอดอายุการเลี้ยง(85-96สัปดาห์) พบว่า สีไข่แดง มีความแตกต่างทางสถิติ (P<0.05) โดยกลุ่มที่เสริมวิตามินดีและแคลเซียมมีสีไข่แดงเข้มกว่ากลุ่มที่ให้อาหารปกติ และกลุ่มที่เสริมแคลเซียมมีแนวโน้มจะมีดัชนีไข่แดงมากกว่ากลุ่มอื่นๆและกลุ่มที่เสริมวิตามินดีมีแนวโน้มจะมีไข่ขนาดใหญ่พิเศษมากกว่ากลุ่มอื่นๆ ดังนั้นสามารถเสริมวิตามินดี และแคลเซียมในระดับที่ทดลองในอาหารไก่ระยะปลดไข่ได้โดยไม่มีผลเสียต่อสมรรถภาพการผลิตและคุณภาพไข่และมีแนวโน้มจะช่วยปรับปรุงคุณภาพเปลือกไข่

การทดลองเสริมยีสต์สกัดและเบต้ากลูแคนในอาหารไก่ไข่เพื่อเป็นแหล่งสารเสริมต่อคุณภาพไข่ ทำการทดลองในไก่ไข่พันธุ์โรมันบราวน์ อายุ 28 สัปดาห์ จำนวน 150 ตัว แบ่งเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 5 ซ้ำ ซ้ำละ 10 ตัว 3 กลุ่มที่ 1 ได้รับอาหารปกติ (กลุ่มควบคุม) กลุ่มที่ 2 ได้รับอาหารปกติเสริมยีสต์สกัด 0.25%  และกลุ่มที่ 3 ได้รับอาหารปกติเสริมเบต้ากลูแคน 0.05%  พบว่าค่าฮอกยูนิตของกลุ่มที่ได้รับอาหารเสริมยีสต์สกัด มีความแตกต่างทางสถิติกับกลุ่มทดลองที่ได้รับกลุ่มทดลองที่ได้รับอาหารปกติและอาหารที่เสริมเบต้ากลูแคน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) โดยมีค่าเท่ากับ 87.59, 84.58 และ 83.25ตามลำดับ แต่น้ำหนักไข่ เปอร์เซ็นต์ไข่แดง เปอร์เซ็นต์ไข่ขาว เปอร์เซ็นต์เปลือกไข่ ดัชนีไข่แดง สีไข่แดง ความถ่วงจำเพาะ และความหนาเปลือกไข่ ไม่ความแตกต่างกันทางสถิติ (P>0.05)

หญ้าเนเปียร์ เป็นหญ้าเขตร้อนที่นิยมปลูกทั่วไปในประเทศไทย แต่เมื่อถึงฤดูแล้งพืชอาหารสัตว์คุณภาพดีจะหาได้ยากโดยเฉพาะหญ้าสดทั้งปริมาณและคุณภาพ เกษตรกรจึงต้องมีการถนอมพืชอาหารสัตว์ในช่วงฤดูฝนโดยเฉพาะการทาหญ้าแห้งและหมักสาหรับไว้ใช้ในฤดูแล้ง หญ้าเนเปียร์และกระถิน จัดเป็นพืชอาหารสัตว์ที่นิยมนามาหมักและใช้เป็นแหล่งโปรตีนหลักสาหรับสัตว์เคี้ยวเอื้อง ดังนั้น ในการศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบความแตกต่างของคุณภาพพืชหมักระหว่างหญ้าเนเปียร์สองสายพันธุ์ คือ เนเปียร์สีม่วง และเนเปียร์ปากช่อง 1 โดยการเสริมกระถิน โดยแบ่งกลุ่มทดลองเป็นสองกลุ่มตามพันธุ์หญ้า คือ หญ้าเนเปียร์สีม่วง และหญ้าเนเปียร์ปากช่อง 1 โดยจัดเป็นกลุ่มที่ 1 และ 2 ตามลาดับ โดยทั้งสองกลุ่มมีการใส่ใบกระถินสดและกากน้าตาล โดยมีระยะเวลาการหมัก 21 วัน โดยวางแผนการทดลองแบบ t-test ที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 ผลการทดลองพบว่า หญ้าเนเปียร์สีม่วงหมัก มีคุณภาพหญ้าหมักดีกว่าหญ้าเนเปียร์ปากช่อง โดยเฉพาะ ค่าความเป็นกรดด่าง – ด่าง ปริมาณกรดแลคติค รวมทั้งกรดอินทรีย์อื่น ๆ อย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (P<0.05)

ในการศึกษาครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อเปรียบเทียบองค์ประกอบทางเคมีระหว่างถั่วผี ที่อายุการ ตัด 70 วัน และถั่วฮามาต้า ที่อายุการตัด 63 วัน การวางแผนการทดลองแบบการเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยของ 2 ประชากร (T-test) คือ กลุ่มของถั่วผี และกลุ่มถั่วฮามาต้า นำต้นถั่วทั้งสองมาวิเคราะห์องค์ประกอบทางเคมี ได้แก่ โปรตีนหยาบ และเยื่อใย

          ผลการวิเคราะห์การเปรียบเทียบ พบว่า ถั่วผี ที่อายุการตัด 70 วัน และถั่วฮามาต้า ที่อายุการตัด 63 วัน มีค่าโปรตีนหยาบ เท่ากับ 18.76 เปอร์เซ็นต์ และ 22.75 เปอร์เซ็นต์ ค่า NDF เท่ากับ 51.78 เปอร์เซ็นต์ และ 49.10 เปอร์เซ็นต์ตามลำดับ แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05)

วัตถุประสงค์ของการทดลองครั้งนี้เพื่อศึกษาการใช้มูลโคเนื้อและโคนมร่วมกับขุยมะพร้าวเป็นวัสดุเลี้ยงไส้เดือนดินพันธุ์ Eudrilus eugeniae วางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) ดินแบ่งกลุ่มทดลองเป็น 5 กลุ่มทดลอง และแต่ละกลุ่มทดลองแบ่งเป็น 4 ซ้า แต่ละซ้าเลี้ยงไส้เดือนจานวน 10 ตัวรวมทั้งหมด 200 ตัว โดยใช้วัสดุเลี้ยงไส้เดือนดินมีอัตราส่วนร้อยละโดยปริมาตรที่แตกต่างกันในแต่ละกลุ่มดังนี้ กลุ่มที่ 1 กลุ่มควบคุมใช้มูลโคเนื้อต่อขุยมะพร้าวในอัตราส่วน 50:50 กลุ่มที่ 2-5 ใช้มูลโคนมต่อขุยมะพร้าวในอัตราส่วนที่ต่างกันตามลาดับ ดังนี้ 45:55 40:60 55:45 และ 60:40

จากการศึกษาการใช้มูลโคเนื้อและโคนมร่วมกับขุยมะพร้าวเป็นวัสดุเลี้ยงต่อสมรรถภาพการผลิตของไส้เดือนดิน พบว่ามีอัตราคงอยู่และน้าหนักตัวที่ลดลงของไส้เดือนทุกกลุ่มแตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (P> 0.05) เมื่อพิจารณาระหว่างการทดลองพบว่า กลุ่มที่ใช้วัสดุเลี้ยงโคนมต่อขุยมะพร้าวในอัตราส่วน 60:40 มีน้าหนักตัวสูงกว่ากลุ่มอื่นอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (P <0.05) ส่วนอัตราการคงอยู่เมื่อสิ้นสุดการทดลองไม่แตกต่าง (P > 0.05) อัตราส่วนมูลโคนมร่วมกับขุยมะพร้าวที่ทาให้น้าหนักตัวของไส้เดือนดินมีน้าหนักตัวลดลงตลอดการทดลองคืออัตราส่วน 50:50 45:55 และ 40:60 แต่อัตราส่วน 60:40 จะมีน้าหนักตัวที่ลดลงน้อยที่สุด จากการทดลองอัตราส่วนมูลโคนมร่วมกับขุยมะพร้าวเป็นวัสดุเลี้ยงไส้เดือนดินดีที่สุด เท่ากับ 60:40 ซึ่งเหมาะสาหรับการนาไปเลี้ยงเพื่อขยายพันธุ์ที่เหมาะสมต่อสมรรถภาพการผลิตปุ๋ยดีที่สุด และยังเหมาะสมต่อสมรรถภาพการเจริญเติบโตของไส้เดือนดินพันธุ์ Eudrilus eugeniae

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการเสริมสารสกัดมิลค์ทิสเทิลในอาหารไก่ไข่ระยะปลดไข่ต่อสมรรถภาพการผลิตและคุณภาพไข่ โดยใช้แผนการทดลองแบบสุ่มตลอด แบ่งไก่ไข่ลูกผสมทางการค้าพันธุ์โรมันบราวน์ อายุ 85 สัปดาห์ จานวน 96 ตัว เป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 4 ซ้า ซ้าละ 8 ตัว ให้อาหารไก่ไข่ทางการค้าที่เสริมสารสกัดมิลค์ทิสเทิลในระดับต่างๆดังนี้ กลุ่มที่ 1 อาหารปกติ กลุ่มที่ 2 และ3 เสริมสารสกัดมิลค์ทิสเซิล 60 ppm และ 150 ppm พบว่า น้าหนักไข่ ปริมาณอาหารที่กิน ประสิทธิภาพการใช้อาหาร อัตราการไข่ อัตราการเลี้ยงรอด มวลไข่ ฮอกยูนิต สีไข่แดง ความหนาเปลือกไข่ ความถ่วงจาเพาะ เปอร์เซ็นต์เปลือกไข่ เปอร์เซ็นต์ไข่ขาว เปอร์เซ็นต์ไข่แดง และขนาดไข่ ไม่มีความแตกต่างทางสถิติ (P>0.05) (P>0.05) (P>0.05) ในทุกช่วงอายุและตลอดการทดลอง แต่ที่อายุ 89-92 สัปดาห์พบว่า ดัชนีไข่แดง แตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (P<0.05) สีไข่แดง มีแนวโน้มจะแตกต่างกันทางสถิติ (P=0.06) และที่อายุ 93-96 สัปดาห์ พบว่าค่าความถ่วงจาเพาะ แตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (P<0.05) ดังนั้นสามารถเสริมสารสกัดมิลค์ทิสเทิลในอาหารไก่ไข่ระยะปลดระวาง โดยไม่มีผลเสีย ต่อสมรรถภาพการผลิตและคุณภาพไข่

จากการเปรียบเทียบคุณค่าโภชนาการอาหารเสริมสำหรับกระต่ายที่ขึ้นรูปโดยใช้หญ้าแพงโกล่าแห้งผสมกับกล้วยน้ำว้าสุกกับกล้วยหอมสุก โดยแบ่งการทดลองออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 4 ซ้ำ โดยใช้หญ้าแพงโกล่าแห้งบดผสมกับกล้วยน้ำว้าสุก และหญ้าแพงโกล่าแห้งบดผสมกับกล้วยหอมสุก        รวมทั้งหมด 8 หน่วย โดยการนำหญ้าแพงโกล่าแห้งมาบดให้ละเอียดผสมกับกล้วยน้ำว้าสุก และหญ้าแพงโกล่าแห้งผสมกับกล้วยหอมสุก โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเปรียบเทียบ คุณค่าโภชนาการที่เหมาะสม ในการทำอาหารเสริมสำหรับกระต่าย จากการศึกษาพบว่า การทดลองทั้ง 2 กลุ่ม พบว่าสูตรที่ 1 ความชื้น 87.18, โปรตีน 5.34, ไขมัน 0.30, เยื่อใย 20.21 และสูตรที่ 2 ความชื้น 89.06, โปรตีน 6.92, ไขมัน 0.37, เยื่อใย 25.77 โดยอาหารเสริมทั้ง 2 ชนิด มีปริมาณความชื้น ไขมัน และเยื่อใย ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( p ≥ 0.05 ) แต่สูตรที่ 1 หญ้าแพงโกล่ากล้วยน้ำว้า มีปริมาณของโปรตีนน้อยกว่าสูตรที่ 2 หญ้าแพงโกล่ากล้วยหอม ซึ่งมีปริมาณของโปรตีนที่ มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( p ≤ 0.05 )

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสมรรถภาพการผลิตของไก่กระทงที่ใช้ใบไผ่ผสมแกลบเป็นวัสดุรองพื้น โดยใช้ไก่กระทงพันธุ์ Ross 308 คละเพศ อายุ 1 วัน จานวน 120 ตัว วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely Randomized Design) แบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 4 ซ้า ซ้าละ 10 ตัว ทาการทดลองโดยสุ่มให้แต่ละกลุ่มใช้วัสดุรองพื้นดังนี้ กลุ่มที่ 1 แกลบ 100 เปอร์เซ็นต์ กลุ่มที่ 2 แกลบ 75 เปอร์เซ็นต์ ใบไผ่ 25 เปอร์เซ็นต์ และกลุ่มที่ 3 แกลบ 50 เปอร์เซ็นต์ ใบไผ่ 50 เปอร์เซ็นต์ ใช้เลี้ยงไก่กระทงตั้งแต่อายุ 1 ถึง 42 วัน โดยเก็บบันทึกน้าหนักตัว ปริมาณอาหารที่กิน อัตราการเจริญเติบโต ประสิทธิภาพการใช้อาหาร และอัตราการตายตลอดการทดลอง ผลการทดลองพบว่าการใช้วัสดุรองพื้นกลุ่มที่ 1 แกลบ 100 เปอร์เซ็นต์ กลุ่มที่ 2 แกลบ 75 เปอร์เซ็นต์ ใบไผ่ 25 เปอร์เซ็นต์ และกลุ่มที่ 3 แกลบ 50 เปอร์เซ็นต์ ใบไผ่ 50 เปอร์เซ็นต์ เป็นวัสดุรองพื้นไม่ส่งผลต่อสมรรถภาพการผลิตของไก่กระทงโดยไก่กระทงทุกกลุ่มมีน้าหนักตัว ปริมาณอาหารที่กิน อัตราการเจริญเติบโต ประสิทธิภาพการใช้อาหารและอัตราการตายตลอดการทดลองไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (P>0.05)

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการเสริมเซลล์ยีสต์และยีสต์เซลล์แตก เพื่อเป็นสารเสริมในอาหารไก่ไข่ต่อสมรรถภาพการผลิตไข่ แผนการทดลองแบบสุ่มตลอด ใช้ไก่ไข่ลูกผสมทางการค้าจำนวน 150 ตัว อายุ 28 สัปดาห์ แบ่งเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 5 ซ้ำ ซ้ำละ 10 ตัว กลุ่มที่ 1 อาหารปกติ กลุ่มที่ 2 และ 3 เสริม เซลล์ยีสต์ 5% และ ยีสต์เซลล์แตก 2% ในอาหาร ระยะเวลาทดลอง     12 สัปดาห์ พบว่าปริมาณอาหารที่กิน อัตราการไข่ น้ำหนักตัวที่เปลี่ยนแปลง อัตราการรอดชีวิต ปริมาณอาหารที่กินต่อผลผลิตไข่ 1 โหล ไข่ขนาดกลางและไข่ขนาดเล็ก แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05) ประสิทธิภาพการใช้อาหารมีแนวโน้มจะมีความแตกต่างกันทางสถิติ (P=0.10) แต่น้ำหนักไข่ มวลไข่ และไข่ขนาดใหญ่ในกลุ่มที่ได้รับเซลล์ยีสต์ สูงกว่ากลุ่มควบคุมและกลุ่มที่ได้รับยีสต์เซลล์แตก แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) ดังนั้นการเสริมเซลล์ยีสต์ที่ระดับ 5% ในอาหารไก่ไข่จะช่วยเพิ่มน้ำหนักไข่ มวลไข่ และจำนวนไข่ขนาดใหญ่มากขึ้น

ผลการศึกษาการใช้ใบไผ่ผสมแกลบเป็นวัสดุรองพื้นต่อคุณภาพซากของไก่กระทงทำการทดลองในไก่กระทงพันธุ์ ROSS 308 คละเพศ อายุ 1 วัน จำนวน 120 ตัว เลี้ยงไก่กระทงตั้งแต่อายุ 1 วัน ถึง 42 วัน โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely Randomized Design) แบ่งกลุ่มทดลองเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 4 ซ้ำ ซ้ำละ 10 ตัว สุ่มให้แต่ละกลุ่มใช้วัสดุรองพื้นดังนี้ กลุ่มที่ 1 แกลบ กลุ่มที่ 2 แกลบผสมใบไผ่ ร้อยละ 25 กลุ่มที่ 3 แกลบผสมใบไผ่ ร้อยละ 50 ได้รับ ใช้เลี้ยงไก่ทั้งสิ้น 42 วัน เมื่อสิ้นสุดการทดลองทำการสุ่มไก่กระทงเพศเมียมาซ้ำละ 2 ตัว รวมจำนวนทั้งสิ้น 24 ตัว เพื่อศึกษาคุณภาพซาก ผลการทดลองพบว่าคุณภาพซากของไก่กระทงทุกกลุ่มไม่มีความแตกต่างกัน โดยมีค่าเฉลี่ยของน้ำหนักซาก เปอร์เซ็นต์ซาก และชิ้นส่วนต่างๆ ของซาก (คิดเป็นเปอร์เซ็นต์ซากของน้ำหนักมีชีวิต) ได้แก่ ปีก เนื้ออกนอก เนื้ออกใน สะโพกและน่อง ขา หัวใจ และตับ ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05) ดังนั้นวัสดุรองพื้นทั้ง 3 กลุ่มไม่ส่งผลต่อคุณภาพซากของไก่กระทง (P>0.05)

การเปรียบเทียบคุณภาพซากและคุณภาพเนื้อของไก่พื้นเมืองสายพันธุ์การค้าและไก่พื้นเมืองสายพันธุ์ตองหนึ่ง ทำการทดลองในไก่เพศผู้ จำนวน 20 ตัว สายพันธุ์ละ 10 ตัว โดยวางแผนการทดลองแบบ T-test for Independent Sample ( T-test ) แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มที่ 1 ไก่พื้นเมืองสายพันธุ์การค้า และกลุ่มที่ 2 ไก่พื้นเมืองสายพันธุ์ตองหนึ่ง ผลการศึกษา พบว่า ค่าเฉลี่ยน้ำหนักรวม เปอร์เซ็นต์อก ปีกรวม และสะโพก ของไก่พันธุ์พื้นเมืองทางการค้าและพันธุ์ตองหนึ่งมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P≤0.05)  ส่วนเปอร์เซ็นต์น่อง เท้า ซี่โครง ไขมันในช่องท้อง ไม่แตกต่างกันทางสถิติ  ผลของคุณภาพสี พบว่า ค่าสี L* ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05)  แต่ค่าสี a* และค่า b* แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในส่วนของคุณภาพเนื้อ พบว่า เปอร์เซ็นต์การสูญเสียน้ำจากการแช่เย็น การสูญเสียน้ำจากการแช่แข็ง ค่าแรงตัดผ่านชิ้นเนื้อ มีค่าไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05)  ขณะที่พันธุ์ตองหนึ่งมีแนวโน้มการสูญเสียน้ำจากการต้มสุกมากกว่าพันธุ์พื้นเมืองทางการค้า ดังนั้นจากผลการทดลองชี้ให้เห็นว่า ไก่พื้นเมืองพันธุ์ตองหนึ่งมีคุณภาพซากชิ้นส่วนสำคัญภายในดีกว่าพันธุ์พื้นเมืองทางการค้าถึงแม้ว่าจะมีน้ำหนัก

วัตถุประสงค์ของการวิจัยเพื่อศึกษาผลการใช้ยีสต์สกัด และเบต้ากลูแคนเป็นสารเสริมในอาหารไก่ไข่ต่อสมรรถภาพการผลิตไข่ ทำการทดลองในไก่ไข่ลูกผสมทางการค้าพันธุ์โรมันบราวน์ อายุ 28 สัปดาห์ จำนวน 150 ตัว แบ่งเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มละ 5 ซ้ำ ซ้ำละ 10 ตัว ให้อาหารดังนี้ กลุ่มที่ 1 ได้รับอาหารปกติ (กลุ่มควบคุม)  กลุ่มที่ 2 ได้รับอาหารปกติเสริมยีสต์สกัด 0.25% กลุ่มที่ 3 ได้รับอาหารปกติเสริมเบต้ากลูแคน 0.05% เก็บข้อมูล 6 ช่วง ช่วงละ 14 วัน พบว่าอัตราการไข่ น้ำหนักไข่ มวลไข่   ปริมาณอาหารที่กิน ปริมาณอาหารที่กินต่อน้ำหนักไข่ 1 กิโลกรัม ปริมาณอาหารที่กินต่อผลผลิตไข่ 1 โหล น้ำหนักตัวที่เปลี่ยนแปลง อัตราการเลี้ยงรอด ไข่ขนาดใหญ่ ไข่ขนาดกลาง และไข่ขนาดเล็ก แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05) ดังนั้นการใช้ยีสต์สกัดในระดับ 0.25% และเบต้ากลูแคนในระดับ 0.05% เป็นสารเสริมในอาหารไก่ไข่จึงไม่มีผลเสียอย่างไรต่อสมรรถภาพการผลิตไข่

วัตถุประสงค์ของการทดลอง เพื่อศึกษาสมรรถภาพการผลิตและคุณภาพไข่ภายนอกของแม่ไก่ระยะปลดไข่ที่ได้รับอาหารเสริมกวาวเครือขาวที่ระดับต่างๆ โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely Randomized Design : CRD) แบ่งการทดลองออกเป็น 3 กลุ่มๆ ละ 4 ซ้ำๆ ละ 10 ตัว เป็นไก่ไข่พันธุ์โรมันบราวน์ อายุ 79 สัปดาห์ จำนวน 120 ตัว กลุ่มทดลอง คือ กลุ่มที่ 1 อาหารปกติ กลุ่มที่ 2 อาหารปกติเสริมกวาวเครือขาว 50 ppm และกลุ่มที่ 3 อาหารปกติเสริมกวาวเครือขาว 100 ppm เก็บข้อมูล 3 ช่วงๆ ละ 28 วัน ผลการทดลองปรากฏว่า ผลผลิตไข่ (70.15-77.98%), น้ำหนักไข่เฉลี่ย (62.27-62.59 กรัม), ปริมาณอาหารที่กิน (107.91-114.43 กรัม), ปริมาณอาหารที่กินต่อน้ำหนักไข่ 1 กิโลกรัม (2.29-2.48 ), น้ำหนักตัวที่เปลี่ยนแปลง (0.18-0.48 กรัม), อัตราการรอดชีวิต (97.32-99.17%), ดัชนีรูปทรง (74.15-75.14%), ความหนาของเปลือกไข่ (0.345-0.347 มิลลิเมตร), ค่าสีเปลือกไข่ (L*)(83.10-85.05), (a*)(15.35-16.03), (b*)(39.46-41.41), และขนาดไข่ ซึ่งได้แก่ไข่ขนาดใหญ่ (72.81-81.57%), ขนาดกลาง (18.42-24.51%) และขนาดเล็ก (0.00-0.96%) ตลอดการทดลอง แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05)

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการใช้เปลือกหอยนางรมป่นเป็นแหล่งแคลเซียมเสริมในอาหารไก่ไข่ระยะปลดไข่ต่อสมรรถภาพการผลิตและคุณภาพไข่ โดยใช้แผนการทดลองแบบสุ่มตลอด แบ่งไก่ไข่ลูกผสมทางการค้า พันธุ์โรมันบราวน์ อายุ 79 สัปดาห์ จำนวน 80 ตัว ออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 4 ซ้ำ ซ้ำละ 10 ตัว ให้อาหารไก่ไข่ที่เสริมเปลือกหอยป่นในระดับต่างๆดังนี้ กลุ่มที่ 1 อาหารปกติ (กลุ่มควบคุม;ระดับแคลเซียมในอาหาร 3.3 %)   กลุ่มที่ 2 อาหารปกติเสริมเปลือกหอยนางรมป่น (ระดับแคลเซียมในอาหาร 3.7%) ระยะเวลาการทดลอง  12 สัปดาห์ เก็บข้อมูล 3  ช่วง  ช่วงละ 4 สัปดาห์ พบว่า สมรรถภาพการผลิตและคุณภาพไข่ น้ำหนักไข่ น้ำหนักตัวที่เปลี่ยนแปลง อัตราการเลี้ยงรอด ดัชนีรูปทรงไข่ ดัชนีไข่แดง เปอร์เซ็นต์เปลือกไข่ เปอร์เซ็นต์ไข่ขาว เปอร์เซ็นต์ไข่แดง ความหนาเปลือกไข่ ความถ่วงจำเพาะ แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (P>0.05) ในช่วงการทดลองที่ 1 พบว่าปริมาณอาหารที่กิน (102.03กรัม, 109.38 กรัม) และอัตราการให้ผลผลิตไข่ (67.67%, 81.51%) ในกลุ่มที่ 1 และ 2 แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) ช่วงการทดลองที่ 2 พบว่าอัตราการให้ผลผลิตไข่ (73.09%, 81.33%) ของกลุ่มที่ 2 มีแนวโน้มมากกว่ากลุ่มที่ 1 (P=0.08)   อัตราการให้ผลผลิตไข่ (70.14%, 80.41%) และค่า Haugh unit (79.90, 76.23) ช่วงตลอดการทดลอง แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05)  แต่ขนาดไข่ในกลุ่มที่ 2 มีแนวโน้มว่าจะมีไข่ขนาดใหญ่มากกว่ากลุ่มที่ 1  (P=0.09) ดังนั้นการเสริมเปลือกหอยเพื่อเป็นแหล่งแคลเซียมในอาหารไก่ระยะปลดไข่ให้ได้ในระดับ 3.7 % จะช่วยเพิ่มอัตราการให้ไข่และอาจทำให้ได้ไข่ขนาดใหญ่มากขึ้น