ระบบสืบค้นข้อมูลปัญหาพิเศษ

งานวิจัยเล่นนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของอิทธิพลของพลาสมาเย็นในการจำลองระบบปลูกแบบไม่ใช้ดินต่อการเจริญเติบโต และปริมาณสารสำคัญในเรดโอ๊ค ด้วยวิธีการฉายพลาสมาลงน้ำกรอง ที่มีผลต่อการเจริญเติบโตของเรดโอ๊ค สาเหตุของการเจริญเติบโตโดยใช้น้ำกรอง ปุ๋ยคอก ร่วมกับการใช้ plasma ที่ระยะเวลา 5,10,15,20,25 นาที ที่อุณหภูมิห้อง พบว่า Treatments 1 (control) สามารถทำให้เรดโอ๊คมีการเจริญเติบโตมากที่สุด ขณะที่เรดโอ๊คฉาย plasma 5,10,15,20,25 นาที มีการเปลี่ยนแปลงและการเจริญเติบโตขึ้นตามลำดับ

งานวิจัยเล่นนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของอิทธิพลของพลาสมาเย็นในการจาลองระบบปลูกแบบไม่ใช้ดินต่อการเจริญเติบโต และปริมาณสารสาคัญในเรดโอ๊ค ด้วยวิธีการฉายพลาสมาลงน้าปุ๋ย AB ที่มีผลต่อการเจริญเติบโตของเรดโอ๊ค สาเหตุของการเจริญเติบโตโดยใช้ปุ๋ย AB 50 ml ร่วมกับการใช้ plasma ที่ระยะเวลา 5,10,15,20,25 นาที ที่อุณหภูมิห้อง พบว่าปุ๋ย AB ที่ผ่านการฉาย plasma 20 นาที สามารถทาให้เรดโอ๊คมีการเจริญเติบโตมากที่สุด ขณะที่เรดโอ๊คฉาย plasma 5,10,15,25 นาที มีการเปลี่ยนแปลงและการเจริญเติบโตขึ้นตามลาดับ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการเปรียบเทียบวัสดุปลูกที่เหมาะสมต่อเมล่อนสายพันธุ์ ไข่ทองคำในระบบปลูกพืชไม่ใช้ดิน โดยการเปรียบเทียบการใช้วัสดุปลูกที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของเมล่อนพันธุ์ไข่ทองคำที่ปลูกในระบบโรงเรือน วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely randomized design : CRD) จำนวน 3 กรรมวิธี 3 ซ้ำๆ ละ 10 ถุง ประกอบด้วย กรรมวิธีที่ 1 ฟิวเตอร์เค้ก อัตราส่วน 100% กรรมวิธีที่ 2 ฟิวเตอร์เค้ก อัตราส่วน 50% ผสมกับวัสดุปลูก 50% และกรรมวิธีที่ 3 วัสดุปลูกอัตราส่วน 100% โดยบันทึกผลการทดลองการเจริญเติบโตทางด้าน ต้นเมล่อนและขนาดผลของเมล่อน เริ่มทำการวัดการเจริญเติบโตของเมล่อน เป็นระยะเวลา 7, 14, 21 และ 28 วัน ทำการบันทึกข้อมูลดังนี้ 1) ความสูงของต้นเมล่อนเถาหลัก (เซนติเมตร), 2) ความกว้างใบ (เซนติเมตร), 3) ความยาวใบ (เซนติเมตร), 4) จำนวนใบ (ใบ), 5) จำนวนข้อ (ข้อ), 6) เส้นผ่าศูนย์กลางลำต้น (เซนติเมตร), 7) เส้นผ่าศูนย์กลางผล (เซนติเมตร) 8) ความยาวผล (มิลลิเมตร) และ 9) น้ำหนักผล (กิโลกรัม) ผลการทดลองพบว่าการใช้ฟิวเตอร์เค้ก อัตราส่วน 100% ช่วยส่งเสริมให้ความสูง ความกว้างใบ จำนวนใบ และจำนวนข้อของเมล่อนเจริญได้ดีที่สุดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) นอกจากนี้ยังพบว่าการใช้ฟิวเตอร์เค้ก อัตราส่วน 100% และฟิวเตอร์เค้ก 50% ผสมกับวัสดุปลูก 50% ส่งผลให้ขนาดลำต้น เส้นผ่าศูนย์กลางผล ความยาวผล และน้ำหนักผล เมื่อเปรียบเทียบกับการใช้ฟิวเตอร์เค้ก อัตราส่วน 100% ไม่แตกต่างกันทางสถิติ (P>0.05)

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของเปรียบเทียบการเจริญเติบโตของผักกาดหอม พันธุ์กรีนคอส ที่ปลูกในสารละลายธาตุอาหารร่วมกับน้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเลร่วมกับการฉีดพ่นน้ำ หมักชีวภาพจากปลาทะเลทางใบในระบบไฮโดรโปนิกส์ และเพื่อเป็นแนวทางในการใช้น้ำหมักชีวภาพจาก ปลาทะเลมาใช้ในการปลูกพืชในระบบไฮโดรโปนิกส์ทดแทนสารละลายธาตุอาหารได้ วางแผนทดลองแบบ 4 X 3 completely Randomized Design (CRB) จำนวน 3 ซ้ำ 4 กรรมวิธี ได้แก่ T1 คือ กรรมวิธีไม่ใช้ น้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเล (ควบคุม) T2 คือ กรรมวิธีการใช้น้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเล อัตราความ เข้มข้น 0.2% T3 คือ กรรมวิธีการใช้น้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเลอัตราความเข้มข้น 0.4% และ T4 คือ กรรมวิธีการใช้น้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเลอัตราความเข้มข้น 0.6% ผลการทดลองนี้พบว่าอัตราการใช้ น้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเลส่งผลให้การเจริญเติบโตของผักกาดหอมพันธุ์กรีนคอสแตกต่างกันทางสถิติ โดยกรรมวิธีการใช้น้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเลฉีดพ่นทางใบที่อัตราความเข้มข้น 0.2% ส่งผลให้ผักสลัด พันธุ์กรีนคอสมีความสูงมากที่สุด เท่ากับ 38.00 เซนติเมตร กรรมวิธีการใช้น้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเล อัตราความเข้มข้น 0.4% ส่งผลให้ผักสลัดพันธุ์กรีนคอสมีน้ำหนักสดต้น น้ำหนักราก และน้ำหนักแห้งราก ดีที่สุด เท่ากับ 224.66, 235.01 และ 10.21 กรัม กรรมวิธีการใช้น้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเลที่อัตรา ความเข้มข้น 0.6% ส่งผลให้ผักสลัดพันธุ์กรีนคอสมีความกว้างทรงพุ่ม ความยาวราก และน้ำหนักแห้งต้น ดีที่สุด เท่ากับ 3.90 และ 52.67 เซนติเมตร และ 63.91 กรัม จากการทดลองนี้ชี้ให้เห็นว่ากรรมวิธีการใช้ น้ำหมักชีวภาพจากปลาทะเลที่อัตราความเข้มข้นแตกต่างกันไม่มีผลต่อการเจริญเติบโตของผักกาดหอม พันธุ์กรีนคอส

งานวิจัยเล่มนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการยืดอายุการปักแจกันของเบญจมาศตัดดอกด้วยวิธีการต่าง ๆ หลังการเก็บเกี่ยว ที่มีผลต่ออายุการปักแจกันของดอกเบญจมาศ สาเหตุการสูญเสียคุณภาพของดอกไม้ โดยใช้สารละลายแอสไพริน 300ppm ร่วมกับซูโครส 5% และน้ำที่ผ่านการฉาย Plasma ที่ระยะเวลา 5,10,15,20 นาที ที่อุณหภูมิห้อง พบว่าสารละลายแอสไพริน 300 ppm ร่วมกับ ชูโครส 5% ร่วมกับ น้ำที่ผ่านการฉาย plasma 5 นาที สามารถยืดอายุการปักแจกันของดอกเบญจมาศไว้นานที่สุดคือ 15 วัน ขณะที่ดอกเบญจมาศในน้ำกลั่นมีอายุการปักแจกันเพียง 7 วัน ดอกเบญจมาศที่ปักแจกันในสารละลายแอสไพริน 300 ppm ร่วมกับ ซูโครส 5% มีการเปลี่ยนสีของกลีบดอกน้อย ดอกมีขนาดใหญ่ อัตราการดูดน้ำสูง และน้ำหนักเพิ่มขึ้นมากกว่าดอกเบญจมาศที่ปักแจกันในน้ำกลั่น

การเปรียบเทียบการใส่ปุ๋ยที่แตกต่างกันต่อความหวานและขนาดของผลอินทผลัม โดยทำการศึกษาในสวนอินทผลัมของเกษตรกรจำนวน 9 แปลง แบ่งการทดลองออกเป็น 3 สิ่งทดลองได้แก่ การใส่ปุ๋ย 1, 2 และ 3 รอบต่อปี เก็บข้อมูลการทดสอบความหวาน 30 ทะลายต่อสิ่งทดลองและทดสอบขนาดผล 50 ทะลายต่อสิ่งทดลอง ในระยะสุกพร้อมเก็บเกี่ยว (หลังจากผสม 200 วัน) พบว่า การใส่ปุ๋ย 2 รอบต่อปี ส่งผลให้ผลอินทผลัมมีความหวานสูงที่สุด คือ 30.400 องศาบริกซ์ ส่วนการใส่ปุ๋ย 3 รอบต่อปี ส่งผลให้มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางของผลอินทผลัมใหญ่มากที่สุด คือ 2.4 เซนติเมตร

การศึกษาผลของการเสริมน้ำหมักปลาต่อการเจริญเติบโตของเส้นใยเห็ดนางฟ้าภูฐาน โดยการเสริมน้ำหมักปลาในสูตรที่ 2 วัสดุเพาะหมักเติมน้ำหมักปลา ให้การเจริญของเส้นใยดีที่สุด 22.6 เซนติเมตร หลังจากเพาะเป็นเวลา 30 วัน สูตรที่ 2 วัสดุเพาะหมักเติมน้ำหมักปลา ให้จำนวดดอกมากที่สุด 13 ดอกต่อช่อ และให้น้ำหนักมากที่สุดเฉลี่ย 75.25 กรัมต่อช่อ ความกว้างดอกมากที่สุดในสูตรที่ 1 วัสดุเพาะไม่หมักและไม่เติมน้ำหมักปลาอยู่ที่ 110 มิลลิเมตร ความกว้างก้านดอกมากที่สุดในสูตรที่ 2 วัสดุเพาะหมักเติมน้ำหมักปลาอยู่ที่ 12 มิลลิเมตร ความยาวก้านดอก 15 เซนติเมตร ความหวาน 3.8 บริกซ์ หลังเปิดดอก

การศึกษาผลของการเสริมน้ำหมักปลาต่อการเจริญเติบโตของเส้นใยเห็ดนางรมฮังการี โดยการเสริมน้ำหมักปลาในสูตรที่ 2 วัสดุเพาะหมักเติมน้ำหมักปลา ให้การเจริญของเส้นใยดีที่สุด 6.55 เซนติเมตร หลังจากเพาะเป็นเวลา 30 วัน สูตรที่ 2 วัสดุเพาะหมักเติมน้ำหมักปลา ให้จำนวนดอกมากที่สุด 30 ดอกต่อช่อ ให้น้ำหนักมากที่สุดเฉลี่ย 94.50 กรัมต่อช่อ ความกว้างดอกมากที่สุด ในสูตรที่ 3 วัสดุเพาะหมักไม่เติมน้ำหมักปลาอยู่ที่ 31 เซนติเมตร ความกว้างก้านดอกมากที่สุด ในสูตรที่ 4 วัสดุเพาะไม่หมักเติมน้ำหมักปลาอยู่ที่ 13.50 เซนติเมตร ความยาวก้านดอก 9.22 เซนติเมตร ความหวาน 1.67 บริกซ์ ในเวลา 2 เดือน

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทดสอบพันธุ์ทานตะวันพันธุ์ Red Sunflower (RS) ปลูกทั้งหมดจำนวน 60 ต้น โดยการผสมสายพันธุ์เดียวกันและผสมข้ามสายพันธุ์ มีทั้งหมด 3 สายพันธุ์ ได้แก่ Red Sunflower (OLR) , Red Sunflower (OS), พันธุ์เหลืองสดดอกใหญ่ (BY) จากนั้นทำการเก็บเมล็ดพันธ์ุ เพื่อใช้ในขยายพันธุ์ต่อ จากการปลูกทานตะวันพันธุ์ Red Sunflower (RS) รุ่นที่1 (F1) ทำการเก็บอัตราการงอก เปอร์เซ็นต์การงอกที่ได้คือ 75 เปอร์เซ็นต์ เมื่อต้นกล้าทานตะวันอายุ 14 วัน ทำการย้ายลงปลูกในกระถางขนาด 12 นิ้ว โดยอัตราการรอดชีวิตตั้งแต่วันแรกที่ย้ายลงกระถางเป็น ระยะเวลา 14 วัน อัตราการรอดชีวิตคือ 100 เปอร์เซ็นต์ จำนวนเมล็ดทานตะวันพันธุ์ Red Sunflower (RS) ที่ได้จากการผสมพันธุ์เดียวกันได้ทั้งหมด 196 เมล็ด ค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 24.5 เมล็ดต่อดอก จำนวนเมล็ดทานตะวันที่ได้จากการผสมข้าม พันธุ์Red sunflower (OLR) ได้ทั้งหมด 490 เมล็ด ค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 44.55 เมล็ดต่อดอก จำนวนเมล็ดทานตะวันที่ได้จากการผสมข้าม พันธุ์Red sunflower (OS) ได้ทั้งหมด 59 เมล็ด ค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 14.75 เมล็ดต่อดอก จำนวนเมล็ดทานตะวันที่ได้จากการผสมข้าม พันธุ์เหลืองสดดอกใหญ่ (BY) ได้ทั้งหมด 68 เมล็ด ค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 34.0 เมล็ดต่อดอก หลังจากให้เมล็ดพักตัวเป็นเวลา 2 เดือน ได้ทำการปลูกทดสอบรุ่นที่2 (F2) เพื่อดูลักษณะลูกผสม พบว่า ลูกผสมที่เกิดจากการพันธุ์ RS X RS มีลักษณะดอกมีดอกออกตามข้อใบ ดอกวงนอกมีสีเหลืองแซมด้วยสีส้ม ดอกวงในสีน้ำตาลเข้ม กลีบดอกใหญ่ แหลมเป็นกลีบซ้อน ลูกผสมที่เกิดจากการผสมข้ามพันธุ์ RS X OLR มีลักษณะมีดอกออกตามข้อใบ มีดอกใหญ่ ดอกวงนอกมีสีแดงแซมด้วยสีน้ำตาล ดอกวงในสีน้ำตาลเข้ม กลีบดอกใหญ่ แหลมเป็นกลีบซ้อน ก้านดอกยาว ลูกผสมที่เกิดจากการผสมข้ามพันธุ์ RS X BY มีลักษณะมีดอกออกตามข้อใบ มีดอกใหญ่ ดอกวงนอกมีสีเหลืองสด ดอกวงในสีน้ำตาล กลีบดอกใหญ่ แหลมเป็นกลีบซ้อน มีดอกออกตามข้อใบ จากลูกผสมรุ่นที่2 (F2) ที่ปลูกทดสอบคู่RS X RS และ คู่RS X OLR มีความแตกต่างกันแค่เพียงสีดอก ส่วนคู่RS X BY มีขนาดดอกที่ใกล้เคียงกับต้นแม่ สีเหมือนต้นพ่อ มีลักษณะลำต้นที่คล้ายกันกับต้นแม่ ส่วนสีลำต้นคล้ายกันกับต้นพ่อ

ข้าวเป็นอาหารหลักชนิดหนึ่งของประชากรโลก ประเทศไทยเป็นหนึ่งในแหล่งผลิตข้าวที่สำคัญของโลกและเป็นอาหารหลักของคนไทยมาตั้งแต่ครั้งบรรพกาลและถือเป็นชีวิตจิตใจของคนไทย การทำนาจึงเป็นอาชีพหลักของประชาชนส่วนใหญ่ของประเทศ และถือได้ว่าข้าวเป็นพืชเศรษฐกิจสำคัญยิ่งเนื่องจากพื้นที่ส่วนมากของประเทศไทยส่วนใหญ่เป็นพื้นที่มีดินเค็ม ดังนั้นงานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของระดับความเค็ม-ด่างที่แตกต่างกันต่อการเจริญเติบโตของข้าวขาวดอกมะลิ 105 และข้าวปทุมธานี 1 วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely Randomizrd Design, CRD) โดยแบ่งออกเป็น 4 กรรมวิธี (Treatment) กรรมวิธีละ 3 ซ้ำ (Replication) ซ้ำละ 50 เมล็ด ได้แก่ กรรมวิธีที่ 1 (T1) คือ ชุดควบคุม (น้ำกลั่น) กรรมวิธีที่ 2 (T2) คือ 50 mM Na+pH7 ( NaCl 49.5 mM + NaHCO3 0.5 mM) กรรมวิธีที่ 3 (T3) คือ 50 mM Na+pH8 (NaCl 48 mM + NaHCO3 2 mM) กรรมวิธีที่ 4 (T4) คือ 50 mM Na+pH9 (Na2CO3 12.5 mM + NaHCO3 25 mM) จากการศึกษาพบว่า ความเค็ม-ด่างในข้าวขาวดอกมะลิ 105 และข้าวปทุมธานี 1 ที่ระดับความเค็ม-ด่างแตกต่างกัน 50 mM Na+pH7, 50mM Na+pH8, 50 mM Na+pH9 พบว่าข้าวขาวดอกมะลิ 105 ในด้านความยาวราก, ค่าเฉลี่ย, อัตราการถูกทำลาย, เปอร์เซ็นต์การงอก, ความแข็งแรงของเมล็ด, การลดลงของความสูง และความทนเค็ม ของข้าวขาวดอกมะลิ 105 มีความทนต่อความเคลียดภายใต้สภาวะความเค็ม-ด่างที่ระดับ 50 mM Na+pH7 ในขณะที่ข้าวปทุมธานี 1 ในด้าน น้ำหนักสด, น้ำหนักแห้ง, ความยาวต้น, เปอร์เซ็นต์การดูดน้ำ และดัชนีการงอก มีความไวต่อความเค็ม-ด่างในสภาวะที่ไม่รุนแรงในระดับใดได้ ดังนั้นข้าวขาวดอกมะลิ 105 มีศักยภาพทนความเค็ม-ด่าง อยู่ที่ 50 mM Na+pH7 ซึ่งทนได้มากกว่าข้าวปทุมธานี 1 ที่ไม่สามารถทนในสภาวะใดได้

ข้าว (Rice; Oryza sativa L.) เป็นพืชเศรษฐกิจที่มีความสำคัญมากที่สุดอันดับหนึ่งของโลก ข้าวจัดเป็นพืชที่มีความอ่อนแอต่อสภาวะความเค็มในระยะต้นกล้า โดยสภาวะความเค็มเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผลผลิตข้าวลดลง เนื่องจากมีการสะสมของเกลือโซเดียมคลอไรด์ในดิน ที่มีความเข้มข้นสูง ทำให้เกิดสภาวะเครียดเกลือ และส่งผลต่อการเจริญเติบโตในระยะต้นกล้า ดังนั้นงานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของความเข้มข้นเกลือโซเดียมคลอไรด์ ในระดับความเข้มข้นที่แตกต่างกันต่อการงอกของข้าวขาวดอกมะลิ 105 และข้าวปทุมธานี 1 วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ 5 กรรมวิธี กรรมวิธีละ 3 ซ้ำ ได้แก่ กรรมวิธีที่ 1 NaCl 0 mM (ชุดควบคุม) กรรมวิธีที่ 2 NaCl 25 mM กรรมวิธีที่ 3 NaCl 50 mM กรรมวิธีที่ 4 NaCl 75 mM และกรรมวิธีที่ 5 NaCl 100 mM ผลการทดลองพบว่าข้าวขาวดอกมะลิ 105 มีดัชนีการงอก ความทนเค็ม และน้ำหนักสด ที่สามารถทนความรุนแรงของเกลือโซเดียมคลอไรด์ได้ที่ระดับความเข้มข้น 25 mM เปอร์เซ็นต์การดูดน้ำ เปอร์เซ็นต์การงอก ความแข็งแรงของเมล็ด ค่าเฉลี่ยการงอก ความสูงต้น ความยาวราก น้ำหนักแห้ง และการลดลงของความสูงแต่ละเมล็ด สามารถทนความรุนแรงได้ที่ระดับความเข้มข้น 50 mM และอัตราการถูกทำลาย สามารถทนความรุนแรงได้ที่ระดับความเข้มข้น 75 mM ในขณะที่ข้าวปทุมธานี 1 มีเปอร์เซ็นต์การดูดน้ำ ดัชนีการงอก ความแข็งแรงของเมล็ด ค่าเฉลี่ยการงอก ความยาวราก และน้ำหนักสด สามารถทนความรุนแรงของเกลือโซเดียมคลอไรด์ได้ที่ระดับความเข้มข้น 25 mM อัตราการถูกทำลาย ความสูงต้น น้ำหนักแห้ง และการลดลงของความสูงแต่ละเมล็ด สามารถทนความรุนแรงได้ที่ระดับความเข้มข้น 50 mM และเปอร์เซ็นต์การงอก และความทนเค็ม ไม่สามารถทนความรุนแรงได้ที่ระดับความเข้มข้นใดเลย ดังนั้นข้าวพันธุ์ขาวดอกมะลิ 105 มีศักยภาพทนเค็มต่อเกลือโซเดียมคลอไรด์ที่ระดับความเข้มข้น 50 mM ในขณะที่ข้าวพันธุ์ปทุมธานี 1 มีศักยภาพทนเค็ม ต่อเกลือโซเดียมคลอไรด์ที่ระดับความเข้มข้น 25 mM

ข้าวเป็นพืชเศรษฐกิจ และอาหารที่สำคัญชนิดหนึ่งของโลกแต่ในปัจจุบันประชากรของโลกเพิ่มสูงขึ้นความต้องการอาหารจะเพิ่มขึ้นเกิดภาวะขาดแคลนอาหาร เนื่องจากผลผลิตไม่เพียงพอ ต่อความต้องการเป็นผลมาจากพื้นที่เพาะปลูกส่วนใหญ่ประสบปัญหาสภาวะดินเค็มส่งผลต่อ การเจริญเติบโต ดังนั้นงานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อทดสอบประสิทธิภาพการทนเค็มของข้าวพันธุ์ ปทุมธานี 1 และขาวดอกมะลิ 105 ในเกลือ 5 ชนิด ที่แตกต่างกันต่อการเจริญเติบโต และลักษณะ ทางสรีรวิทยา วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely Randomized Design: CRD) โดยแบ่งออกเป็น 6 กรรมวิธี (Treatment) กรรมวิธีละ 3 ซ้ำ ได้แก่ กรรมวิธีที่ 1 น้ำกลั่น (ชุดควบคุม) กรรมวิธีที่ 2 NaCl ที่ความเข้มข้น 50 mM กรรมวิธีที่ 3 MgCl2 ที่ความเข้มข้น 50 mM กรรมวิธีที่4 CaCl2 ที่ความเข้มข้น 50 mM กรรมวิธีที่5 MgSO4 ที่ความเข้มข้น 50 mM และกรรมวิธีที่ 6 Na2SO4 ที่ความเข้มข้น 50 mM ผลการทดลองพบว่า ข้าวพันธุ์ขาวดอกมะลิ 105 มีศักยภาพในการทนเค็มต่อเกลือ NaCl ที่ความเข้มข้น 50 mM อัตราการถูกทำลาย ดัชนีการงอก ความแข็งแรงของเมล็ด เปอร์เซ็นการงอก เปอร์เซ็นการดูดน้ำ การลดลงของความสูงแต่ละเมล็ด ความยาวต้น ความยาวราก น้ำหนักแห้ง น้ำหนักสด ค่าเฉลี่ยการงอก และความทนเค็ม ในขณะที่ข้าวปทุมธานี 1 มีศักยภาพในการทนเค็มเกลือ NaCl ที่ระดับความเข้มข้น 50 mM อัตราการถูกทำลาย ดัชนีการงอก ความแข็งแรงของเมล็ด เปอร์เซ็นการงอก เปอร์เซ็นการดูดน้ำ การลดลงของความสูงแต่ละเมล็ด ความยาวต้น ความยาวราก น้ำหนักแห้ง น้ำหนักสด ค่าเฉลี่ยการงอก และความทนเค็ม ดังนั้นข้าวขาวดอกมะลิ 105 มีศักยภาพในการทนเค็มเกลือ NaCl ที่ระดับความเข้มข้น 50 mM ได้ดีกว่าปทุมธานี 1 และเกลือที่มีความรุนแรงต่อข้าว คือเกลือ Na2SO4 ที่ขาวดอกมะลิ 105 สามารถทนได้เพียง 1 ด้าน ในขณะที่ปทุมธานี 1 ไม่สามารถทนความรุนแรงได้ในทุกๆ ด้าน

พริก เป็นพืชผักที่สำคัญทางเศรษฐกิจพืชหนึ่ง พริกในประเทศไทยมีหลายชนิด ได้แก่ พริกชี้ฟ้า และพริกขี้หนู เป็นต้น ความเค็มเป็นปัญหาหนึ่งทางด้านการเกษตรของประเทศ เพราะพื้นที่ที่มีความเค็มไม่สามารถทำการเกษตรหรือปลูกพืชเศรษฐกิจได้ ทั้งนี้เพราะความเค็ม ส่งผลกระทบต่อการเจริญเติบโตของพืช ดังนั้นงานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของความเข้มข้นเกลือ โซเดียมคลอไรด์ ที่ระดับความเข้มข้นต่างกัน ต่อการเจริญเติบโตของพริกพันธุ์การค้า 7 พันธุ์ วางแผนการทดลองแบบบล็อกสุ่มสมบูรณ์ (Randomized Complete Block Design: RCBD) แบ่งออกเป็น 5 ทรีทเมนต์ ทรีทเมนต์ละ 3 ซ้ำ ซ้ำละ 1 ต้น ได้แก่ 1.เหลืองลูกผสม 2.เขียวหนุ่มลูกผสม 3.เขียวหนุ่ม 4.แดงจินดา 5.หนุ่มขาวลูกผสม 6.กะเหรี่ยง 7.หยวกลูกผสม ทรีทเมนต์ที่ 1 Control (น้ำกลั่น) ทรีทเมนต์ที่ 2 เกลือ NaCl เข้มข้น 25 mM ทรีทเมนต์ที่ 3 เกลือ NaCl เข้มข้น 50 mM ทรีทเมนต์ที่ 4 เกลือ NaCl เข้มข้น 75 mM ทรีทเมนต์ที่ 5 เกลือ NaCl เข้มข้น 100 mM ผลการทดลองพบว่า พริกพันธุ์เหลืองลูกผสม พริกพันธุ์เขียวหนุ่มลูกผสม และพริกพันธุ์เขียวหนุ่ม สามารถทนความรุนแรงของเกลือ NaCl ได้ในระดับความเข้มข้น 50 mM ในพริกพันธุ์แดงจินดา พริกพันธุ์หนุ่มขาวลูกผสม พริกพันธุ์กะเหรี่ยง และพริกพันธุ์หยวกลูกผสม พบว่า สามารถทนความรุนแรงของเกลือ NaCl ได้ที่ระดับความเข้มข้น 25 mM ดังนั้น พริกพันธุ์เหลืองลูกผสมพริกพันธุ์เขียวหนุ่มลูกผสม และพริกพันธุ์เขียวหนุ่ม มีศักยภาพในการทนเค็ม 50 mM (NaCl) สมควรส่งเสริมให้กับเกษตรกรที่ปลูกพืชในพื้นที่ที่มีปัญหาดินเค็ม

งานวิจัยเรื่อง การเปรียบเทียบความหลากชนิดของแมลงและวัชพืชในนาข้าวแบบดั้งเดิมและแบบอินทรีย์ในจังหวัดปทุมธานีและจังหวัดนครนายก มีวัตถุประสงค์เพื่อ เปรียบเทียบชนิดของแมลงที่พบในนาข้าวที่ปลูกแบบดั้งเดิมและแบบอินทรีย์ และเพื่อเปรียบเทียบชนิดของวัชพืชที่พบในนาข้าวที่ปลูกแบบดั้งเดิมและแบบอินทรีย์ เป

งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อคัดเลือกเชื้อราในดินจากแหล่งธรรมชาติที่มีประสิทธิภาพในการละลายฟอสเฟตและเพื่อทดสอบเชื้อราที่มีประสิทธิภาพในการละลายฟอสเฟตในการส่งเสริมการเจริญเติบโตของต้นกล้ามะเขือเทศ โดยทาการคัดเลือกเชื้อราในดินจาก 4 แหล่ง ได้แก่ ดินรอบต้นกล้วย ดินรอบต้นไผ่ ดินบริเวณที่มีใบไม้สะสม และดินจากแปลงนา สามารถแยกเชื้อราจากตัวอย่างดินได้ทั้งหมด 25 ไอโซเลท ทดสอบเชื้อราที่มีประสิทธิภาพในอาหาร Pikovskaya agar (PVK) โดยพิจารณาจากค่าดัชนีการละลายฟอสเฟต สามารถคัดเลือกไอโซเลทที่มีประสิทธิภาพสูงสุด คือ LEAF2 มีค่าเท่ากับ 2.22 รองลงมาคือ BA4, BA10 และ LEAF4 มีค่าเท่ากับ 2.16, 2.11 และ 2.07 ตามลาดับ และนาเชื้อที่ผ่านการคัดเลือกมาทดสอบผลต่อการเจริญเติบโตของต้นกล้ามะเขือเทศพันธุ์สีดา โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely Randomized Design, CRD) ทาการทดลองทั้งหมด 5 ชุดทดลอง ชุดทดลองละ 3 ซ้า ซ้าละ 6 ต้น พบว่าเชื้อ BA4 ทาให้ต้นกล้ามะเขือเทศมีการเจริญเติบโตดีที่สุดทั้งในด้านความสูงต้น คือ 45.33 เซนติเมตร ความยาวราก คือ 21.68 เซนติเมตร น้าหนักสดต้น คือ 25.08 เซนติเมตร น้าหนักแห้งต้น คือ 10.28 กรัม น้าหนักสดราก 7.27 กรัม และน้าหนักแห้งราก คือ 2.04 กรัม

จากการศึกษาผลของ BA KN และ TDZ ในสูตรอาหารสังเคราะห์ที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของต้นกล้วยไม้ด่างในสภาพปลอดเชื้อ โดยนาส่วนใบมาสับขนาด 1-2 มิลลิเมตร เพาะเลี้ยงบนสูตรอาหาร MS ที่เติม BA ที่ระดับความเข้มข้น 0.5, 1, 1.5 และ 2 มิลลิกรัมต่อลิตร ภายความเข้มแสง 1,000 ลักซ์ ที่อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส หลังจากทาการย้ายเลี้ยง เป็นระยะเวลา 13 สัปดาห์ พบว่า สูตรอาหาร MS ที่ไม่เติม BA ให้อัตราการเกิดใบด่างเท่ากับ 41.66 เปอร์เซ็นต์ ในขณะที่สูตรอาหาร MS เติม BA ระดับความเข้มข้น 1.5 และ 2 มิลลิกรัมต่อลิตร มีอัตราการรอดชีวิตมากที่สุดเท่ากับ 91.66 เปอร์เซ็นต์ สาหรับสูตรอาหาร MS ที่เติม KN ที่ระดับความเข้มข้น 0.5, 1, 1.5 และ 2 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่า สูตรอาหาร MS เติม KN ระดับความเข้มข้น 0.5 และ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้อัตราการเกิดใบด่างมากที่สุดเท่ากับ 100 เปอร์เซ็นต์ สูตรอาหาร MS เติม KN ระดับความเข้มข้น 0.5, 1 และ 1.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้อัตราการรอดชีวิตมากที่สุด เท่ากับ 100 เปอร์เซ็นต์ สาหรับสูตรอาหาร MS เติม TDZ ระดับความเข้มข้น 0.25, 0.5, 0.75 และ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่า สูตรอาหาร MS เติม TDZ ระดับความเข้มข้น 0.75 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้อัตราการเกิดใบด่างมากที่สุดเท่ากับ 66.66 เปอร์เซ็นต์ ในทางตรงข้าม สูตรอาหาร MS เติม TDZ ระดับความเข้มข้น 0.25, 0.5, 0.75 และ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้อัตราการรอดชีวิตมากที่สุดเท่ากับ 100 เปอร์เซ็นต์

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทดสอบผลของหัวเชื้อชนิดน้้าเห็ดตับเต่าต่อการเจริญเติบโตของพริกหนุ่มขาว โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มในบล็อคสมบูรณ์ (randomized completely block design) 4 ทรีทเมนต์ (ปริมาตรหัวเชื้อชนิดน้้าเห็ดตับเต่า) ทรีทเมนต์ ละ 10 ตัวอย่าง คือ ไม่ใส่หัวเชื้อชนิดน้้าเห็ดตับเต่า (ชุดควบคุม) ใส่หัวเชื้อชนิดน้้าเห็ดตับเต่าในปริมาตร 30 60 และ 90 มิลลิลิตรต่อต้น พร้อมการย้ายต้นกล้าพริกอายุ 22 และ 50 วัน บันทึกข้อมูลทุกๆ 2 สัปดาห์ เป็นระยะเวลา 120 วันหลังการเพาะเมล็ด พบว่า การใส่หัวเชื้อชนิดน้้าเห็ดตับเต่าในปริมาตรที่เพิ่มขึ้นมีแนวโน้มท้าให้ต้นพริกที่ย้ายกล้าปลูกอายุ 22 วัน มีกิ่งแขนงที่มากขึ้น วันออกดอกที่เร็วขึ้น และท้าให้จ้านวนผลของต้นพริกที่ย้ายกล้าปลูกอายุ 22 และ 50 วัน มีจ้านวนเพิ่มมากขึ้น แต่ไม่มีความแตกต่างทางสถิติ นอกจากนี้การใส่หัวเชื้อชนิดน้้าเห็ดตับเต่ากับต้นพริกที่ย้ายกล้าปลูกอายุ 50 วัน พบว่า การใส่หัวเชื้อชนิดน้้าเห็ดตับเต่าปริมาตร 30 มิลลิลิตรต่อต้น ท้าให้ต้นพริกมีความสูงมากที่สุดเท่ากับ 68.70 เซนติเมตร และการใส่หัวเชื้อชนิดน้้าเห็ดตับเต่าในปริมาตร 60 มิลลิลิตรต่อต้น ท้าให้ต้นพริกมีค่าเฉลี่ยจ้านวนใบ น้้าหนักสดและน้้าหนักแห้งของทั้งต้น และเฉพาะส่วนรากสูงที่สุดเท่ากับ 173.00 ใบ 149.00 กรัมน้้าหนักสดทั้งต้น 22.29 กรัมน้้าหนักแห้งทั้งต้น 13.97 กรัมน้้าหนักสดเฉพาะส่วนราก และ 2.03 กรัมน้้าหนักแห้งเฉพาะส่วนราก ตามล้าดับ

คาลล่าลิลลี่ เป็นพืชที่เจริญเติบโตได้ดีในสภาพอากาศที่มีความชื้นสูง ปัจจุบันมีการนามาปลูกในเมืองไทยอย่างแพร่หลาย โดยการสร้างความหลากหลายของพันธุ์ใหม่ในพืชสามารถทาได้ด้วยการปรับปรุงพันธุ์ หรือทาให้เกิดการกลายพันธุ์โดยใช้รังสีชนิดต่าง ๆ หรือสารเคมี ดังนั้นในการศึกษาครั้งนี้จึงชักนาให้เกิดการกลายในต้นคาลล่าลิลลี่ ในสภาพปลอดเชื้อด้วยรังสีแกมมาแบบเฉียบพลันโดยนาชิ้นส่วนของต้นคาลล่าลิลลี่ เพาะเลี้ยงบนอาหารสูตร MS เป็นเวลานาน 14 วัน มาฉายรังสีแกมมาที่ปริมาณ 0 20 40 และ 60 เกรย์ ผลการศึกษาพบว่าเมื่อปริมาณรังสีแกมมาที่เพิ่มสูงขึ้นจะทาให้อัตราการรอดชีวิตของชิ้นส่วนพืชลดต่าลง คือที่ปริมาณรังสี 20 40 และ 60 เกรย์ มีอัตราการรอดชีวิต 100 80 และ 65 เปอร์เซ็น ตามลาดับ (20 16 และ 13 ต้น) ที่ปริมาณรังสี 60 เกรย์ พบลักษณะต้นอ่อนที่เกิดใหม่มีขนาดเล็ก แคระแกร็น หรือต้นมีสีน้าตาล และพบลักษณะต้นกลายทั้งหมด 6 ต้น (จากปริมาณรังสี 20 และ 40 เกรย์) คิดเป็น 15 และ 17 เปอร์เซ็นต์ ตามลาดับ ซึ่งมีลักษณะใบหงิกงอ และมีแถบใบขาวตรงบริเวณขอบใบ

การทดลองนำดอกกุหลาบสีขาวดอกใหญ่มาย้อมสีเขียว (ฟาสต์กรีน เอ็ฟซีเอ็ฟ) แล้วนำมาปักแจกันในสารละลายต่างๆวางแผนการทดลองแบบ Completely randomized design (CRD) แบ่งการทดลองออกเป็น 4 ทรีตเมนต์ (Tretment) 3 ซ้ำ (Replication) โดยมีทรีตเมนต์ต่างๆดังนี้ ทรีตเมนต์ที่ 1 น้ำกลั่น (Control)         ทรีตเมนต์ที่ 2 เอทานอล 2% + น้ำตาลซูโครส 5%  ทรีตเมนต์ที่ 3 กรดซิตริก 150 ppm + น้ำตาลซูโครส 5%  ทรีตเมนต์ที่ 4 กรดซาลิไซลิก300 ppm + น้ำตาลซูโครส 5% ผลการทดลองครั้งนี้พบว่า อายุการปักแจกันของดอกกุหลาบย้อมสีเขียว (ฟาสต์กรีน เอ็ฟซีเอ็ฟ)  ทรีตเมนต์ที่ 2 และทรีตเมนต์ที่ 4 มีอายุการปักแจกันนานที่สุด คือ 5.06 วันรองลงมาคือทรีตเมนต์ที่ 3 และ 1 มีอายุการปักแจกัน 4.93 และ 3.73 วันตามลำดับ ทรีตเมนต์ที่ 2 ทรีตเมนต์  ที่ 3 และ 4 ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ แต่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญยิ่งทางสถิติกับทรีตเมนต์ที่ 1ปริมาณการดูดน้ำของทุกทรีตเมนต์เริ่มที่ 0 มิลลิลิตร โดยวันที่ 2 และวันที่ 3 ทรีตเมนต์ที่ 2 มีปริมาณการดูดน้ำมากที่สุด ทุกทรีตเมนต์ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ วันที่ 4 ทรีตเมนต์ที่ 3 มีปริมาณการดูดน้ำมากที่สุด มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติกับทรีตเมนต์ที่ 1 วันที่ 5 ทรีตเมนต์ที่ 3 มีปริมาณการดูดน้ำมากที่สุด มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติกับ ทรีตเมนต์ที่ 1 และทรีตเมนต์ที่ 4 วันที่ 6 ทรีตเมนต์ที่ 3 มีปริมาณการดูดน้ำมากที่สุด มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญยิ่งทางสถิติกับ ทรีตเมนต์ที่ 1 และทรีตเมนต์ที่ 4 วันที่ 7 ทรีตเมนต์ที่ 2 มีปริมาณการดูดน้ำมากที่สุด ทุกทรีตเมนต์ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติเส้นผ่าศูนย์กลางของดอกกุหลาบ วันที่ 0 และวันที่ 1 ทุกทรีตเมนต์ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ โดยวันที่ 2 ทรีตเมนต์ที่ 1 มีเส้นผ่าศูนย์กลางมากที่สุด มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติกับทรีตเมนต์ที่ 3และทรีตเมนต์ที่ 4 วันที่ 3 ทรีตเมนต์ที่ 2 มีเส้นผ่าศูนย์กลางมากที่สุด ทุกทรีตเมนต์ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ วันที่ 4 ทรีตเมนต์ที่ 2 มีเส้นผ่าศูนย์กลางมากที่สุด มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติกับ ทรีตเมนต์ที่ 1 และทรีตเมนต์ที่ 4 วันที่ 5 ทรีตเมนต์ที่ 3 มีเส้นผ่าศูนย์กลางมากที่สุด ทุก ทรีตเมนต์ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ วันที่ 6 ทรีตเมนต์ที่ 3 มีเส้นผ่าศูนย์กลางมากที่สุด มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติกับ ทรีตเมนต์ที่ 1 วันที่ 7 ทรีตเมนต์ที่ 2 มีเส้นผ่าศูนย์กลางมากที่สุด มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญยิ่งทางสถิติกับทรีตเมนต์ที่ 1 และทรีตเมนต์ที่ 4 คะแนนความสด หลังจากย้อมสีแล้ว ทุกทรีตเมนต์        มีคะแนนความสดเท่ากับ 5 ซึ่งเป็นคะแนนที่ดีมาก และคะแนนจะลดลงเรื่อยๆในวันต่อมาจนสิ้นสุดการทดลองเปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงน้ำหนักสดของดอกกุหลาบทุกทรีตเมนต์จะเริ่มที่ 100 เปอร์เซ็นต์ น้ำหนักจะเพิ่มขึ้นในวันที่ 2 และวันที่ 3 แต่ทรีตเมนต์ที่ 1 ของวันที่ 3 มีน้ำหนักลดลงจาก 104.70 เป็น 102.57 เปอร์เซ็นต์             ทุกทรีตเมนต์ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ หลังจากนั้นในวันที่ 4 ถึง วันที่ 7 ทุกทรีตเมนต์มีน้ำหนักลดลง โดย       ทรีตเมนต์ที่ 1 มีน้ำหนักลดลงมากที่สุด มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญยิ่งทางสถิติกับทุกทรีตเมนต์ ค่า L ของดอกกุหลาบในวันที่ 0 ถึงวันที่ 7 ค่าความสว่างของสี ทุกทรีตเมนต์ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติและค่า a ของดอกกุหลาบในวันที่ 1 ถึงวันที่ 7 ค่า a ของทุกทรีตเมนต์ ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ

-

การทดลองครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการศึกษาสารอาหารที่ใส่ในอาหารวุ้นเพื่อการเจริญเติบโตของเส้นใยเห็ดชนิดต่างๆ ที่รับประทานได้ 3 ชนิด คือ เห็ดนางฟ้าภูฐานดา เห็ดนางรมและเห็ดขอนขาวโดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มตลอด (Completely Randomized Design, CRD) โดยมีสารอาหาร 5 ชนิด (Treatment) คือ มันฝรั่ง, มันเทศ, น้ามะพร้าว, ฟักทอง, ลูกเดือย ทาการทดลอง 3 ซ้า (Replication) ดังนี้คือ
Treatment 1 สูตรอาหารมันฝรั่ง (Control)
Treatment 2 สูตรอาหารมันเทศ
Treatment 3 สูตรอาหารน้ามะพร้าว
Treatment 4 สูตรอาหารฟักทอง
Treatment 5 สูตรอาหารลูกเดือย
จากผลการทดลองแสดงว่า เห็ดนางฟ้าภูฐานดาเจริญเต็มจานอาหารวุ้นได้ดีใน สูตรอาหารมันฝรั่งในเวลา 9 วัน สูตรมันเทศ 9.4 วัน เท่ากับสูตรน้ามะพร้าว ส่วนการใช้อาหารวุ้นสูตรฟักทองใช้เวลา 10.6 วัน สูตรลูกเดือยใช้เวลา 22 วัน แตกต่างอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ
เห็ดนางรมเจริญเต็มจานอาหารวุ้นได้ดีใน สูตรอาหารมันฝรั่งในเวลา 7.8 วัน สูตรฟักทอง 9.6 วัน สูตรลูกเดือย 11 วัน สูตรน้ามะพร้าว 12 วัน สูตรมันเทศ 12.2 วัน แตกต่างอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ
เห็ดขอนขาวเจริญเต็มจานอาหารวุ้นได้ดีใน สูตรอาหารมันฝรั่งในเวลา 5.4 วัน สูตรลูกเดือย 5.8 วัน สูตรฟักทอง 6 วัน สูตรน้ามะพร้าว 6.4 วัน สูตรมันเทศ 6.6 วัน แตกต่างอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ

การทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอิทธิพลของสารละลายพัลซิ่งชนิดต่างๆที่มีผลต่อการยืดอายุการปักแจกันของดอกกุหลาบที่ย้อมสีเขียว ฟาสต์กรีน เอ็ฟซีเอ็ฟ 20 เปอร์เซ็นต์ แล้วนาไปปักแจกันในน้ากลั่น โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely Randomized Design : CRD) แบ่งการทดลองเป็น 4 ทรีตเมนต์ 3 ซ้า ใช้ดอกกุหลาบทั้งหมด 60 ดอก โดยมีทรีตเมนต์ต่างๆ ดังนี้
ทรีตเมนต์ที่ 1 น้ากลั่น (Control) ทรีตเมนต์ที่ 2 8-HQS 400 ppm + น้าตาลซูโครส 10%
ทรีตเมนต์ที่ 3 Citric acid 500 ppm + น้าตาลซูโครส 10% ทรีตเมนต์ที่4 Physan-20 600 ppm + น้าตาลซูโครส 10% ผลการทดลองพบว่าอายุการปักแจกันของทรีตเมนต์ที่ 2, 3 และ 4 ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติแต่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญยิ่งกับทรีตเมนต์ที่ 1 ในการเปลี่ยนแปลงของน้าหนักสด น้าหนักจะเริ่มลดลงในวันที่ 3 จนถึงวันสิ้นสุดการทดลอง โดยในวันที่ 3, 4 และ 5 ทรีตเมนต์ที่ 2, 3 และ 4 ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติแต่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญยิ่งกับทรีตเมนต์ที่ 1 คะแนนความสดของดอกกุหลาบจะลดลงทุกวันอย่างต่อเนื่อง โดยในวันที่ 2, 3 และ 4 ทรีตเมนต์ที่ 2, 3 และ 4 ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติแต่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญยิ่งกับทรีตเมนต์ที่ 1 วันที่ 5 ทรีตเมนต์ที่ 4 มีความแตกต่างกับทรีตเมนต์อื่นๆอย่างมีนัยสาคัญยิ่ง ปริมาณการดูดน้ามีการดูดน้าที่มากที่สุดในวันที่ 2 และลดลงทุกๆวัน โดยในวันที่ 2 และ 5 ทรีตเมนต์ที่ 2, 3 และ 4ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติแต่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญยิ่งกับทรีตเมนต์ที่ 1 วันที่ 3 ทรีตเมนต์ที่ 2, 3 และ 4 ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติแต่มีความแตกต่างทางสถิติอย่างมีนัยสาคัญกับทรีตเมนต์ที่ 1 วันที่ 4 ทรีตเมนต์ที่ 2 และ 4 ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติแต่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญยิ่งกับทรีตเมนต์ที่ 1 ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางของดอกทุกทรีตเมนต์มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางเพิ่มขึ้นมากที่สุดในวันที่ 2 หลังจากนั้นในวันที่ 3 ทุกทรีตเมนต์มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางลดลงทุกวัน โดยที่ในแต่ละวันทุกทรีตเมนต์ไม่มีความ
แตกต่างกันทางสถิติแต่มีแนวโน้วว่า ทรีตเมนต์ที่ 2 และ 4 จะมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางมากกว่า ทรีตเมนต์ที่ 1 และ 3 ค่า L หรือค่าความสว่างของดอกมีค่าใกล้เคียงกัน ทุกทรีตเมนต์จึงไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ ค่า a หรือค่าความเข้มสี ทุกทรีตเมนต์มีค่า a ติดลบลดลงทุกวัน จนถึงวันที่สิ้นสุดการทดลอง ทุก
ทรีตเมนต์มีค่า a ที่ไม่ความแตกต่างกันทางสถิติ

การศึกษาผลของ BA และ IAA เพื่อให้ได้ความเข้มข้นที่เหมาะสมสาหรับการเจริญเติบโต ของกล้วยไม้ตอติเล โดยนาโปรโตคอร์มไลท์บอดี้ขนาด 0.5 เซนติเมตร มาเพาะเลี้ยงบนอาหารสูตร MS ที่เติม BA ที่ระดับเข้มข้น 0, 0.5, 1, 1.5 และ 2 มิลลิกรัมต่อลิตร เพาะเลี้ยงภายใต้แสง 1,000 ลักซ์ ที่อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส เป็นระยะเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า อาหารสูตร MS ที่เติม BA ความเข้มข้น 2 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความสูง และจานวนใบมากที่สุด 0.85 เซนติเมตร และ 11.00 ใบต่อต้น ตามลาดับ สาหรับการชักนารากโดยนาต้นกล้าของกล้วยไม้ตอติเลขนาด 1 เซนติเมตร มาเพาะเลี้ยงบนอาหารสูตร MS ที่เติม IAA ที่ระดับเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่า อาหารสูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวน รากมากที่สุด 6.91 รากต่อต้น หากระดับความเข้มข้นของ IAA มากกว่า 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร มีผลทาให้การชักนารากลดน้อยลงเนื่องจากเกิดการสร้างแคลลัส

พิงกุยคูล่า (Pinguicula) หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งคือ บัตเตอร์เวิร์ด (Butterworth) เป็นพืชที่อยู่ในวงศ์ Lentibulariaceae สกุล Pinguicula มีการกระจายพันธุ์เกือบทั่วโลก แต่จะพบทางซีกโลกเหนือ แถบเม็กซิโกและยุโรปเป็นส่วนใหญ่ สามารถนามาปลูกเลี้ยงได้ในประเทศไทยเนื่องจากในปัจจุบันมีการนาเข้ามาปลูกเลี้ยง และจาหน่ายเป็นไม้ประดับในประเทศไทย ต้นพิงกุยคูล่ามีลักษณะพิเศษ คือเป็นหนึ่งในกลุ่มของพืชกินแมลงหรือพืชกินสัตว์ ดังนั้นจึงมีความน่าสนใจเป็นอย่างยิ่งที่จะนามาขยายพันธุ์ให้มีการเพิ่มจานวนมากขึ้น และทาให้รวดเร็วเพื่อตอบสนองความต้องการของตลาด การทดลองนี้ทาเพื่อศึกษาการเกิดจานวนยอดโดยการใช้แผ่นใบเลี้ยงบนอาหาร Murashige and Skoog (MS) ร่วมกับ 6-Benzyladenine (BA) ความเข้มข้น 0 0.5 1 1.5 และ 2 มิลลิกรัมต่อลิตร เพื่อชักนาให้เกิดยอดบนแผ่นใบ วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (CRD) สิ่งทดลองละ 5 ซ้า ซ้าละ 10 ชิ้น ผลการทดลองพบว่าระยะเวลา 4 สัปดาห์สูตรอาหาร MS ร่วมกับ BA 2 มิลลิกรัมต่อลิตรให้จานวนยอดบนแผ่นใบเฉลี่ยมากที่สุด 18.92±2.34 ยอด และการศึกษาระยะเวลาการให้อาหารในระบบไบโอรีแอคเตอร์แบบจมชั่วคราวจานวน 1 ครั้ง/วัน 2 ครั้ง/วัน 3 ครั้ง/วัน ครั้งละ 2 นาที วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (CRD) สิ่งทดลองละ 3 ซ้า ซ้าละ 10 ชิ้น ผลการทดลองพบว่าระยะเวลา 8 สัปดาห์การเจริญเติบโตของพิงกุยคูล่าไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ

การศึกษาผลของใบกระถินในวัสดุเพาะต่อการเจริญของเส้นใยและการให้ผลผลิตของเห็ดนางฟ้าภูฐาน โดยเลี้ยงเชื้อเห็ดบนก้อนอาหารที่มีส่วนผสมของใบกระถิน 0, 5, 10, 15 และ 20 เปอร์เซ็นต์ พบว่า ก้อนอาหารสูตรที่ 2 ขี้เลื่อยผสมของใบกระถิน 5 เปอร์เซ็นต์ ให้การเจริญของเส้นใยดีที่สุด 18.19 เซนติเมตร หลังจากการเพาะเป็นเวลา 31 วัน ในเวลา 3 เดือน ให้ผลผลิตรวม 13 ครั้ง โดยให้จานวนดอกมากสุดเฉลี่ย 5.12 ดอกต่อครั้ง และให้น้าหนักมากสุดเฉลี่ย 47.70 กรัมต่อช่อ ความกว้างดอกมากสุดในสูตรที่ 1 ขี้เลื่อย 100 เปอร์เซ็นต์ เฉลี่ย 6.93 เซนติเมตร ความยาวก้านมากสุดในสูตรที่ 3 ขี้เลื่อยผสมใบกระถิน 10 เปอร์เซ็นต์ เฉลี่ย 10.84 เซนติเมตร ความกว้างก้านมากสุดในสูตรที่ 5 ขี้เลื่อยผสมใบกระถิน 20 เปอร์เซ็นต์ เฉลี่ย 1.81 เซนติเมตร

มันเทศประดับเป็นไม้ประดับที่มีลักษณะใบที่สวยงาม ปลูกเลี้ยงง่าย และปัจจุบันเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลายเพื่อใช้ในการประดับตกแต่งในรูปแบบไม้กระถาง ไม้ประดับแปลง แต่มีปัญหาในการขยายพันธุ์มันเทศประดับ คือการออกรากไม่สม่่าเสมอในระหว่างการตัดช่า จึงท่าการทดลองนี้เพื่อศึกษาสารควบคุมการเจริญเติบโตในกลุ่มออกซินต่อการเกิดราก และการเจริญเติบโตของมันเทศประดับ โดยใช้สาร 3 ชนิด คือ IAA NAA และ IBA ที่ระดับความเข้มข้นของสารแต่ละชนิด คือ 500 1000 และ 2000 มิลลิกรัมต่อลิตร และให้น้่ากลั่นเป็นชุดควบคุม โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (CRD) มี 10 สิ่งทดลอง การทดลองละ 15 ซ้่า ซ้่าละ 1 กิ่ง พบว่าสารในกลุ่มออกซิน แต่ละชนิดไม่มีผลต่อเปอร์เซ็นการเกิดรากของมันเทศประดับ แต่ความเข้มข้นที่เหมาะสมที่สุดในการชักน่าให้เกิดรากและความยาวรากเฉลี่ยสูงที่สุดคือการใช้ IBA 1000 มิลลิกรัมต่อลิตร (18.75 ± 6.86 ราก) และยาวที่สุด (17.50 ± 8.33 ซม) IAA 2000 มิลลิกรัมต่อลิตร สามารถท่าให้ต้นมันเทศมีความยาวและกิ่งแขนงมากที่สุด (20.00 ± 2.76 และ 1.80 ± 0.73 กิ่ง ตามล่าดับ) และ IAA 500 มิลลิกรัมต่อลิตรสามารถท่าให้ต้นมันเทศมีขนาดความกว้างและความยาวใบเฉลี่ยใหญ่ที่สุด (7.34 ± 0.65 และ9.60 ± 1.51 เซนติเมตร ตามล่าดับ)

จากการศึกษาอาหารสังเคราะห์ที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของต้นโฮย่าจักรพรรดิ พบว่าอัตราการรอดชีวิต ความสูง จานวนใบ จานวนยอด และจานวนรากของข้อโฮย่าจักรพรรดิ โดยการนาชิ้นส่วนข้อที่ 2 และ 3 มาเพาะเลี้ยงบนอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม BA ที่ระดับความเข้มข้น 0, 0.5, 1, 1.5 และ 2 มิลลิกรัมต่อลิตร เพาะเลี้ยงภายใต้ช่วงแสง 1,000 ลักซ์ ที่อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส เป็นระยะเวลา 12 สัปดาห์ พบว่า อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่ไม่เติม BA ให้อัตราการรอดชีวิตมากที่สุดเท่ากับ 50 เปอร์เซ็นต์ ให้ความสูง จานวนใบ และจานวนรากมากที่สุดเท่ากับ 2.88 เซนติเมตร 7.91 ใบต่อต้น และ 1.91 รากต่อต้น ตามลาดับ เมื่อนายอดของต้นโฮย่าจักรพรรดิมาเพาะเลี้ยงบนอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม IAA ที่ระดับความเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่า อาหารสูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้น 0.5 และ 0.75 ให้อัตราการรอดชีวิต และจานวนใบมากที่สุดเท่ากับ 91.7 เปอร์เซ็นต์ และ 6.83 ใบต่อต้น ตามลาดับ อาหารสูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้น 1 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความสูง จานวนราก และจานวนยอดมากที่สุดเท่ากับ 4.01 เซนติเมตร 5.00 รากต่อต้น 2.25 ยอดต่อต้น ตามลาดับ

กล้วยไข่ Musa Sapientum เป็นไม้ผลที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายและผูกพันกับประเพณีของไทยมานาน และเป็นกล้วยที่นิยมปลูกกันมากชนิดหนึ่งในประเทศไทยเนื่องจากมีรสชาติหวาน ในปัจจุบันนี้กล้วยไข่ เป็นผลไม้ที่มีศักยภาพในการส่งออกชนิดหนึ่งเนื่องจากมีผลขนาดเล็ก แตกต่างไปจากกล้วยในตลาดการค้าสากลซึ่งเป็นกลุ่ม Cavendish ที่มีผลขนาดใหญ่ผู้บริโภคมีแนวโน้มที่จะให้ความสนใจเพิ่มขึ้นกับกล้วยที่มีผลขนาดเล็กทาให้ประเทศไทยมีโอกาสผลิตและส่งกล้วยไข่ไปขายในตลาดประเทศ การทดลองนี้เพื่อศึกษาลักษณะสัณฐานวิทยาของกล้วยไข่ในระบบไบโอรีแอคเตอร์ที่ได้รับสารออไรซาลินวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (Completely randomized Design, CRD) มีจานวน 10 สิ่งทดลองทดลองจานวน 5 ซ้า เป็นเวลา 1, 3 และ 5 วัน ในความเข้มข้น 0, 1, 3และ 5 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่าต้นที่มีจานวนใบมากที่สุดคือความเข้มขัน 1 มิลลิกรัมต่อลิต นาน 3 วัน มีการแตกใบเฉลี่ย 4.00 ต้นที่มีความสูงต้นน้อยที่สุดคือความเข้มข้น 5 มิลลิกรัมต่อลิตร นาน 3 วัน มีความสูงเฉลี่ย 0.90 เซนติเมตร ต้นที่มีจานวนรากมากที่สุดคือความเข้มข้น 5 มิลลิกรัมต่อลิตร นาน 1 วัน มีจานวนรากเฉลี่ย 4.40 ราก ต้นที่มีความยาวรากมากที่สุด มีความเข้มข้น 1 มิลลิกรัมต่อลิตร นาน 3 วัน มีความยาวรากเฉลี่ย 4.40 เซนติเมตร ต้นที่มีความยาวใบมากที่สุด มีความเข้มข้น 0 มิลลิกรัมต่อลิตร มีความยาวรากเฉลี่ย 2.82 เซนติเมตร ต้นที่มีความกว้างใบ มากที่สุด มีความเข้มข้น 1 มิลลิกรัมต่อลิตร นาน 1 วัน เท่ากับควบคุม มีความกว้างเฉลี่ย 1.30 เซนติเมตร

เปปเปอร์มินท์ เป็นหนึ่งในพืชสมุนไพรตระกูลมินท์ ที่ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายไปทั่วโลก ด้วยความหอมสดชื่นที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวทั้งกลิ่นและรสชาติ จึงถูกนำมาเป็นส่วนผสมในหลากหลายผลิตภัณฑ์ ในการศึกษาผลของรังสีแกมมาที่มีต่อการเจริญเติบโตและลักษณะสัณฐานวิทยาที่เปลี่ยนแปลงไปของต้นเปเปอร์มินท์ โดยการพะเลี้ยงเนื้อเยื่อส่วนของลำต้นซึ่งผ่านการฉายรังสีแบบเฉียบพลัน ที่ระดับรังสี 0, 20, 40, 60, 80, และ100 เกรย์ และฉายรังสีซ้ำที่ระดับ 0+0, 20+20, 40+40, และ 60+60 เกรย์ โดยนำชิ้นส่วนในสภาพปลอดเชื้อ เลี้ยงบนอาหารแข็งสูตร Murashige and Skoog (MS. 1962) จากการศึกษาผลของรังสีแกกมมาที่มีผลต่อการเติบโตและการเปลี่ยนแปลงทางสัณฐานวิทยาสรุปได้ว่า ในปริมาณรังสีที่ส่งผลให้ต้นเปเปอร์มินท์เจริญเติบโตได้ดีที่สุดอยู่ที่ระดับรังสี 0 เกรย์ และระดับรังสีแกมมาที่ส่งผลต่อการกลายพันธุ์ของต้นเปเปอร์มินท์ได้ดีที่สุดที่ระดับรังสี 40+40 เกรย์

การทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบเปอร์เซ็นต์การงอกของเมล็ดดอกผีเสื้อสายพันธุ์ Red Deep และ Pink Light ที่เพาะในโรงเรือนบ่มและโรงเรือนปกติ 2) ศึกษาอุณหภูมิและความชื้นในโรงเรือนที่มีผลต่อการงอกของเมล็ด 3) ตรวจสอบวันที่เมล็ดเริ่มงอก ทาการทดลองที่สถานีเกษตรหลวงอินทนนท์ โดยเพาะเมล็ดดอกผีเสื้อทั้ง 2 สายพันธุ์บนวัสดุเพาะประกอบด้วยพีทมอส: ขุยมะพร้าว: ปุ๋ยหมักในสัดส่วน 1:1:0.5 มี 4 กรรมวิธี 4 ซ้า วางแผนการทดลองแบบ CRD เป็นเวลา 10 วัน ผลการทดลองพบว่า เมล็ดดอกผีเสื้อ Red Deep ที่เพาะในโรงเรือนบ่มและโรงเรือนปกติมีเปอร์เซ็นต์งอก 100 % และ 84.6% (P<.05) และเริ่มงอกในวันที่ 4 และ 3 หลังเพาะตามลาดับ ส่วนเมล็ดดอกผีเสื้อ Pink Light มีอัตราการงอกใกล้เคียงกันคือ 93.2 % ในโรงเรือนบ่มและ 92.8% ในโรงเรือนปกติ และเริ่มงอกวันที่ 4 พร้อมกัน โรงเรือนทั้งสองมีอุณหภูมิช่วงเช้าใกล้เคียงกัน แต่ช่วงกลางวันโรงเรือนบ่มมีอุณหภูมิต่ากว่าโรงเรือนปกติ คือ 24.43 องศาเซลเซียส และ 26 องศาเซลเซียส ส่วนอุณหภูมิกลางคืนในโรงเรือนบ่มมีค่าสูงกว่าโรงเรือนปกติ คือ 19.64 องศาเซลเซียส และ 18.07 องศาเซลเซียสตามลาดับ และโรงเรือนทั้งสองมีความชื้นสัมพัทธ์เท่ากันในช่วงเช้าและกลางคืน คือ ร้อยละ 91.0 แต่ในช่วงกลางวัน โรงเรือนบ่มมีความชื้นสัมพัทธ์สูงกว่าโรงเรือนปกติอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ คือร้อยละ 88.71 และ 75.71

การศึกษาผลของอิทธิพลของสารละลายโซเดียมคลอไรด์ต่อการงอกของเมล็ดข้าว 3 พันธุ์ โดยวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) ท้า 4 ซ้า โดยเปรียบเทียบระหว่างเมล็ดแห้งและเมล็ดงอก และระดับความเข้มข้นของสารละลายโซเดียมคลอไรด์ที่แตกต่าง 5 ระดับ (0, 50, 100, 150 และ 200 ppm.) น้าเมล็ดไปวางในกล่องทดลองโดยวิธี Top of paper รดน้าเมล็ดด้วยสารละลายโซเดียมคลอไรด์ในการทดลอง จากการทดลองพบว่า ข้าวขาวดอกมะลิ 105 (เมล็ดแห้ง) มีเปอร์เซ็นต์การงอกสูงสูดที่ระดับความเข้มข้น 0 ppm. เท่ากับ 93.00 % แต่ไม่แตกต่างทางสถิติกับที่ระดับ 50, 100 และ 150 ppm. และเมื่อเปรียบเทียบต้นกล้าปกติของเมล็ดแห้งและเมล็ดงอก พบว่าเมล็ดงอกมีเปอร์เซ็นต์การงอกเป็นต้นกล้าปกติที่สูงกว่าเมล็ดแห้ง เมื่อพิจารณาความเร็วในการงอกเมล็ดแห้งจะมีความเร็วในการงอกสูงสุดที่ระดับความเข้ม 0 ppm. ส่วนต้นกล้าปกติของเมล็ดแห้งและเมล็ดงอกนั น เมล็ดงอกจะมีความเร็วในการงอกที่สูงกว่าที่ระดับความเข้มข้น 0 ppm. และมากกว่าที่ระดับ 50 และ 100 ppm. ตามล้าดับ แต่ไม่แตกต่างกันทางสถิติ ส่วนผลการทดลองของข้าวหอมนิล พบว่าเมล็ดแห้งของข้าวหอมนิลมีเปอร์เซ็นต์ความงอกสูงสุดที่ระดับความเข้มข้น 0 และ 50 ppm. เมื่อเปรียบเทียบต้นกล้าปกติของเมล็ดแห้งและเมล็ดงอกจะเห็นได้ว่าเมล็ดงอกมีเปอร์เซ็นต์ในการงอกเป็นต้นกล้าปกติสูงกว่าเมล็ดแห้งและมีความเร็วในการงอกสูงกว่าเช่นกัน ส่วนเมล็ดแห้งมีความเร็วในการงอกที่ระดับความเข้มข้นต่างกันซึ่งไม่แตกต่างกันแต่มีความเร็วสูงสุดที่ 0 ppm. เมื่อพิจารณาผลการทดลองของข้าวสุพรรณบุรี 1 เมล็ดแห้งมีเปอร์เซ็นต์การงอกสูงสุดที่ระดับความเข้มข้นที่ 50 ppm. เมื่อเปรียบเทียบต้นกล้าปกติของเมล็ดแห้งและเมล็ดงอกนั นทั งสองมีเปอร์เซ็นการงอกที่ไม่แตกต่างกันแต่เมล็ดงอกมีเปอร์เซ็นต์ในการงอกและมีความเร็วในการงอกสูงกว่าเมล็ดแห้ง ส่วนของความเร็วในการงอกในเมล็ดแห้งมีความเร็วสูงสุดที่ 18.79 ดังนั นสามารถสรุปได้ว่าข้าวทั ง 3 พันธุ์ สามารถงอกได้ดีในระดับความเข้มข้น 0 และ 50 ppm. แต่ที่ความเข้มข้นตั งแต่ 100
ppm. ขึ นไป ส่งผลให้เมล็ดแห้งและเมล็ดงอกมีเปอร์เซ็นต์การงอกลดลง และมีความเร็วในการงอกลดลงเช่นเดียวกัน

การทดลองนี้มีจุดประสงค์เพื่อเพื่อเปรียบเทียบการเจริญเติบโตและผลผลิตของผักกาดพันธุ์ต่างประเทศ 6 ชนิด คือ กรีนโอ๊ค เรดโอ๊ค บัตเตอร์เฮด เรดคอรัล กรีนคอส ฟิลเลย์ ในการปลูกแบบอินทรีย์ในระบบโรงเรือนอัจฉริยะ (Smart Farm) แบ่งเป็น 2 การทดลอง การทดลองที่ 1 ศึกษาการเจริญเติบโตของผักกาดพันธุ์ต่างประเทศ 6 ชนิดในระบบน้้าหยด วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบรูณ์ (Completely Randomized Design, CRD) 6 สิ่งทดลอง จ้านวน 10 ซ้้า พบว่าบัตเตอร์เฮด มีจ้านวนใบมากที่สุดในสัปดาห์ที่ 1 และ 4 ความกว้างใบในสัปดาห์ที่ 1 บัตเตอร์เฮดมีความกว้างใบมากที่สุดไม่แตกต่างทางสถิติกับเรดโอ๊ค สัปดาห์ที่ 4 กรีนโอ๊คมีความกว้างใบมากที่สุด ความยาวใบที่สูงที่สุดในสัปดาห์ที่ 1 คือบัตเตอร์เฮด ไม่แตกต่างทางสถิติกับกรีนคอส เรดโอ๊ค และกรีนโอ๊ค และในสัปดาห์ที่ 4 คือ กรีนโอ๊ค กรีนคอสมีความสูงต้นมากที่สุด และกรีนโอ๊คมีขนาดพุ่มใหญ่ที่สุด ในการทดลองที่ 2 ทดลองโดยใช้น้้าหมักชีวภาพจากการหมักเศษซากพืช ซากสัตว์ วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบรูณ์ มี 36 ชุด จ้านวน 5 ซ้้า 6 สิ่งทดลอง ดังนี้ น้้าหมักชีวภาพถั่วลิสง น้้าหมักชีวภาพถั่วเหลือง น้้าหมักชีวภาพข้าวโพด น้้าหมักชีวภาพร้าละเอียด น้้าหมักชีวภาพเศษเลือด และน้้าหมักชีวภาพเศษปลา ที่มีผลต่อการเจริญเติบโตและผลผลิตของผักกาดพันธุ์ต่างประเทศ พบว่าการใช้น้้าหมักชีวภาพถั่วลิสง มีผลต่อการเจริญเติบโตและผลผลิตที่สูงที่สุด รองลงมาคือ น้้าหมักชีวภาพ ถั่วเหลือง

การศึกษาผลของน้ำมะพร้าวเพื่อให้ได้ระดับความเข้มข้นสารควบคุมการเจริญเติบโต ที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของว่านน้ำทองในสภาพปลอดเชื้อ วางแผนการทดลองแบบCompletely Randomized Design (CRD) โดยนำส่วนข้อมาเพาะเลี้ยงบนสูตรอาหาร MS ที่เติมน้ำมะพร้าวระดับความเข้มข้น 0, 50, 100, 150 และ 200 มิลลิลิตรต่อลิตร ภายใต้ความเข้มแสง 1,000 ลักซ์ อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า การเพาะเลี้ยงว่านน้ำทองบนอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติมน้ำมะพร้าว 200 มิลลิลิตรต่อลิตร มีความเหมาะสมในการเจริญเติบโตทางด้านความสูง จำนวนใบ จำนวนราก และความยาวราก ของต้นว่านน้ำทองมากที่สุด

งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการเจริญเติบโตและผลผลิตของข้าวโพดข้าวเหนียว 5 พันธุ์ ที่เหมาะสมในดิน ตำบลโคกตูม อำเภอเมืองลพบุรี จังหวัดลพบุรี โดยปลูกข้าวโพดข้าวเหนียวจำนวน 5 พันธุ์ คือ Sweet Violet Sweet wax254 Chai Nat2 Violet White926 และChai Nat84-1 ระหว่างเดือน มิถุนายนถึงกันยายน พ.ศ.2563 ณ ศูนย์วิจัยและพัฒนาเมล็ดพันธุ์พืชลพบุรี วางแผนการทดลองแบบ Randomized Complete Block Design (RCBD) 3 ซ้ำ ผลการทดลองพบว่า ข้าวโพดข้าวเหนียวพันธุ์ Chai Nat2 ให้จำนวนฝักที่เก็บเกี่ยวได้ทั้งหมด น้ำหนักฝักทั้งเปลือก น้ำหนักฝักที่ปอกเปลือก น้ำหนักฝักทั้งเปลือกของฝักที่ดีที่สุด 5 ฝัก และความยาวของฝักดีที่สุด และมีศักยภาพในการปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อม ตำบลโคกตูม อำเภอเมืองลพบุรี จังหวัดลพบุรีได้ดี เหมาะที่จะแนะนำส่งเสริมให้แก่เกษตรกรใช้เป็นพันธุ์ปลูกข้าวโพดข้าวเหนียวจากงานวิจัยนี้แนะนำให้ควรทำการทดลองซ้ำเพื่อให้ได้ผลที่ถูกต้อง แม่นยำ และน่าเชื่อถือก่อนจะนำไปเผยแพร่แก่เกษตรกรใช้ต่อไป

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอัตราการรอดชีวิตของโหระพาประดับ พันธุ์ฟอลรอล สไปเรส ไวท์ การเจริญเติบโต ศึกษาลักษณะสัณฐานวิทยาของโหระพาประดับ พันธุ์ฟอลรอล สไปเรส ไวท์ และศึกษาผลของรังแกมมาที่มีต่อการงอกของเมล็ดโหระพาประดับ วางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design(CRD) แบ่งออกเป็น 3 กรรมวิธี (Treatment) กรรมวิธีละ 4 ซ้้า (ซ้้าละ 25 ต้น) กรรมวิธีที่ 1 เมล็ดที่ไม่ผ่านการฉายรังสีแกมมา กรรมวิธีที่ 2 เมล็ดที่ผ่านการฉายรังสีแกมมาเฉียบพลันที่ 500 เกรย์ กรรมวิธีที่ 3 เมล็ดที่ผ่านการฉายรังสีแกมมาเฉียบพลันที่ 600 เกรย์ หลังจากการฉายรังสีแกมมา พบว่าหลังจากการเพาะเมล็ดที่ 1 สัปดาห์ 2 สัปดาห์ และ 3 สัปดาห์ การรอดของเมล็ดลดลงอย่างมีนัยส้าคัญยิ่งเมื่อเปรียบเทียบกับเมล็ดที่ไม่ฉายรังสีแกมมา หลังการเพาะเมล็ดที่ 1 สัปดาห์ พบว่า โหระพามีการรอดชีวิตเมล็ดที่ไม่ได้รับการฉายรังสีแกมมา (control) อยู่ที่21.25±1.93 เปอร์เซ็นต์ ฉายรังสีแกมมา 500 เกรย์ อยู่ที่17.50 เปอร์เซ็นต์ และ 600 เกรย์ 16.25±0.8 เปอร์เซ็นต์ การรอดชีวิตที่2 สัปดาห์ พบว่า โหระพามีการรอดชีวิต เมล็ดที่ไม่ได้รับการฉายรังสีแกมมา (control) อยู่ที่19.50±1.93 93 เปอร์เซ็นต์ ฉายรังสีแกมมา 500 เกรย์ อยู่ที่ 13.25±1.25 93 เปอร์เซ็นต์ และ 600 เกรย์ 13.75±0.47 93 เปอร์เซ็นต์ และที่ 3สัปดาห์ หลังการเพาะเมล็ด พบว่า โหระพามีการรอดชีวิตเมล็ดที่ไม่ได้รับการฉายรังสีแกมมา (control) อยู่ที่ 17.00±2.16 93 เปอร์เซ็นต์ ฉายรังสีแกมมา 500 เกรย์อยู่ที่ 12.00±1.08 93 เปอร์เซ็นต์ และ 600 เกรย์ 12.25±0.85 93 เปอร์เซ็นต์ ตามล้าดับ เมื่อเปรียบเทียบกับเมล็ดที่ไม่ฉายรังสีแกมมามีเปอร์เซ็นต์การรอดชีวิตซึ่งปริมาณรังสีที่สูงเกินไปส่งผลให้โหระพาประดับมีการอัตรารอดชีวิตลดลงเมื่อเปรียบเทียบกับเมล็ดที่ไม่ผ่านการฉายรังสีแกมมา(Control) และเก็บข้อมูลลักษณะสัณฐานวิทยาของต้นโหระพาประดับที่รอดชีวิต การเจริญเติบโตของต้นโหระพาประดับระยะการเจริญเติบโตเต็มที่ (120 วันหลังการย้ายปลูก) เปรียบเทียบกับโหระพาพันธุ์ไทย โดยการสุ่มวัดความสูง ความยาวใบ ความกว้างใบ จ้านวน 10 ต้น ในสัปดาห์ที่ 5 ถึงสัปดาห์ที่8 ซึ่งข้อมูล ทั้งหมดจะน้าไปใช้ประโยชน์ ในการปรับปรุงพันธุ์โหระพาต่อไป

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อเปรียบเทียบผลของอุณหภูมิและเวลาในการทาลายการพักตัวด้วยความร้อนในห้องปฏิบัติการและโรงเรือนทดลอง 2) เพื่อศึกษาการเจริญเติบโตของต้นกล้าหลังการทาลายการพักตัวด้วยความร้อนในห้องปฏิบัติการและโรงเรือนทดลอง 3) เพื่อวิเคราะห์วิธีการที่เหมาะสมในการทาลายการพักตัวของเมล็ดงาแดงอุบลราชธานี 2 ด้วยความร้อน โดยวางแผนการทดลองแบบ CRD มี 4 ซ้า 6 กรรมวิธีคือ 1) การให้ความร้อนแก่เมล็ดโดยการตากแดดจัด 3-4 แดด (29 – 37 องศาเซลเซียส) 2) อบลมร้อนด้วยเครื่อง hot air oven 45 องศาเซลเซียส นาน 48 ชั่วโมง 3) อบลมร้อนด้วยเครื่อง hot air oven 45 องศาเซลเซียส นาน 72 ชั่วโมง 4) อบลมร้อนด้วยเครื่อง hot air oven 70 องศาเซลเซียส นาน 48 ชั่วโมง 5) อบลมร้อนด้วยเครื่อง hot air oven 70 องศาเซลเซียส นาน 72 ชั่วโมง และ 6) เมล็ดที่ไม่ผ่านการทาลายการพักตัว พบว่า การทาลายการพักตัวของเมล็ดงาแดงอุบลราชธานี 2 ที่ทดสอบในห้องปฏิบัติการและในโรงเรือนด้วยการอบลมร้อนที่ 70 องศาเซลเซียส นาน 48 ชั่วโมง และ 70 องศาเซลเซียส นาน 72 ชั่วโมง ทาให้มีเปอร์เซ็นต์ความงอกและดัชนีการงอก ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ โดยการทดสอบในห้องปฏิบัติการอบที่เวลา 48 ชั่วโมง ทาให้มีเปอร์เซ็นต์ความงอกและดัชนีการงอกมากกว่าการอบที่ 72 ชั่วโมง คือ เปอร์เซ็นต์ความงอก 67.00 และ 65.00 เปอร์เซ็นต์ และดัชนีการงอก 2.79 และ 2.71 ตามลาดับ สาหรับการทดสอบในโรงเรือน การอบลมร้อนที่ 70 องศาเซลเซียส 48 ชั่วโมง ทาให้เมล็ดงอกน้อยกว่า แต่งอกได้เร็วกว่า (เปอร์เซ็นต์การงอก 99 % และ ดัชนีการงอก 1.76) เมื่อเปรียบเทียบกับการอบที่อุณหภูมิเดียวกัน แต่ใช้เวลา 72 ชั่วโมง (เปอร์เซ็นต์ความงอก 100% และดัชนีการงอก 1.70) สาหรับเมล็ดที่ไม่ผ่านการทาลายการพักตัว ทดสอบในห้องปฏิบัติการมีเปอร์เซ็นต์ความงอกอยู่ที่ 48.00 เปอร์เซ็นต์ ดัชนีการงอกอยู่ที่ 2.00 และทดสอบในโรงเรือนทดลองมีเปอร์เซ็นต์ความงอกอยู่ที่ 63.00 เปอร์เซ็นต์ ดัชนีการงอกอยู่ที่ 1.12 ตามลาดับ

การศึกษาลักษณะของพิทูเนียลูกผสม โดยใช้พิทูเนีย 5 สายพันธุ์ ที่ได้จากการขยายพันธุ์โดยการปักชา ได้ทาการทดลอง ณ โรงเรือนไม้ดอกของคณะเทคโนโลยีการเกษตร มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ ระหว่างเดือน มิถุนายน ถึง เดือนสิงหาคม 2562 การวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) โดยทาการปักชาพิทูเนีย 5 สายพันธุ์ ได้แก่ พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 3 พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 6 พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 18 พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ RED6A3 พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ RED61B พบว่าหลังจากการปักชา 14 วัน ของพิทูเนียลูกผสมทั้ง 5 เบอร์ พบว่าในการปักชามีเปอร์เซ็นต์การรอดของการปักชาที่ดีที่สุดค่าเฉลี่ยมากที่สุดเท่ากับ 33 เปอร์เซ็นต์ จานวนดอกในระยะออกดอกเต็มที่ ระยะ 45-50 วัน โดยนับดอกทั้งหมดของการปักชาพิทูเนียลูกผสม พิทูเนียพันธุ์ Petunia hybriba Vilm จานวน 5 เบอร์ พบว่าในพิทูเนียเบอร์18 มีการปักชามีการติดดอกเยอะที่สุด 17 ดอก ทาการสุ่มวัดขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางดอกจานวน 3 ดอก ต่อ 1 ต้น ในระยะที่ดอกบานเต็มที่ (45-50 วัน) โดยพบว่าเส้นผ่านศูนย์กลางของดอกเฉลี่ยดอกบานมากที่สุดอยู่ที่ช่วง 5.87 เซนติเมตร ทาการสุ่มวัดขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางใบจานวน 3 ใบ ต่อ 1 ต้น ในระยะ 45-50 วัน หลังปักชา โดยพบว่าขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางของใบมีขนาดเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ในช่วง 2.58 เซนติเมตร ทาการสุ่มวัดขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางของทรงพุ่มทั้ง 5 พันธุ์ ในระยะ 45-50 วัน หลังปักชา โดยพบว่าขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางของทรงพุ่มมีขนาดเฉี่ยมากที่สุดอยู่ในช่วง 14.50 เซนติเมตร มีแนวโน้มในการนาไปใช้ประโยชน์เพื่อผลผลิตเป็นไม้ดอกกระถางได้ และสามารถนาไปพัฒนาต่อได้

หม่อนเป็นพืชเศรษฐกิจชนิดหนึ่งที่สร้างประโยชน์ได้หลายหลาย เช่น ชาใบหม่อน หม่อนทานผล แปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์ต่างๆ แต่การขยายพันธุ์ส่วนใหญ่มักใช้ท่อนพันธุ์ในการขยายพันธุ์ แต่หม่อนหลายชนิดขยายพันธุ์ด้วยการปักช้าจะเจริญเติบโตช้า ส่วนใหญ่จะใช้วิธีการติดตา แต่ต้องมีความช้านาญ แต่อีกวิธีที่จะขยายพันธุ์หม่อนได้รสดเร็ว คือ การเพาะเลี ยงเนื อเยื่อ ซื่งในการทดลองครั งนี ได้ท้าการศึกษาอิทธิพลของสารควบคุมการเจริญเติบโต และน้าตาลชนิดต่างๆ ต่อการเพิ่มปริมาณหม่อนเวียดนาม GQ2 โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ แบ่งออกเป็น 2 การทดลองคือ การศึกษาผลของ BA ที่ระดับความเข้มข้น 0.50-2.50 มิลลิกรัมต่อลิตร NAA 0.50 มิลลิกรัมต่อลิตร และผงถ่าน 0.25 มิลลิกรัมต่อลิตร ต่อการเจริญเติบโตของเวียดนาม GQ2 และผลของน้าตาลกลูโคส ซูโครส และฟรักโทสต่อการเจริญเติบโตของหม่อน พบว่าสูตรอาหาร MS ที่เติม BA 1.00 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนยอดและจ้านวนรากมากที่สุด และน้าตาลซูโครสเหมาะสมที่สุดที่น้ามาเพาะเลี ยงหม่อนเวียดนาม GQ2

โครงการกรณีศึกษาเรื่อง การรอดชีวิตและการเจริญเติบโตของต้นอะโวคาโดที่ขยายพันธุ์โดยการเสียบยอดแบบเสียบลิ่มและแบบฝานบวบ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบอัตราการรอดชีวิตต้นอะโวคาโดหลังเสียบยอดด้วยวิธีเสียบลิ่มและวิธีฝานบวบ 2) เปรียบเทียบการเจริญเติบโตของต้นอะโวคาโดหลังเสียบยอดด้วยวิธีเสียบลิ่มและวิธีการฝานบวบ โดยทาการทดลองที่โรงเรือนอะโวคาโด ศูนย์วิจัยเกษตรที่สูงเพชรบูรณ์ อาเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์
ผลการวิจัยพบว่า ต้นอะโวคาโดที่ขยายพันธุ์โดยวิธีเสียบลิ่มมีอัตราการรอดชีวิตมากกว่าวิธีฝานบวบที่ 8.50 และ 5.50 ต้น ซึ่งไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ คิดเป็นเปอร์เซ็นต์การเสียบยอดสาเร็จด้วยวิธีเสียบลิ่ม 71 เปอร์เซ็นต์ และวิธีฝานบวบ 46 เปอร์เซ็นต์ ตามลาดับ ด้านการเจริญเติบโต การเสียบยอดแบบเสียบลิ่มทาให้ต้นอะโวคาโดมีจานวนยอดที่แตกใหม่และความยาวยอดที่แตกใหม่มากกว่าการเสียบยอดแบบฝานบวบอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ คือ จานวนยอดที่แตกใหม่เฉลี่ย 2.00 และ 1.25 ยอด ความยาวยอดที่แตกใหม่เฉลี่ย 5.46 และ 3.23 มม. ตามลาดับ สาหรับความสูงต้นตอ ความยาวยอดที่เสียบ และความกว้างยอดที่เสียบทั้งสองวิธีให้ผลไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ โดยการเสียบยอดแบบฝานบวบทาให้มีความสูงต้นตอ มากกว่าแบบเสียบลิ่ม (25.04 และ 23.74 ซม.) แต่แบบเสียบลิ่มทาให้ ยอดที่เสียบมีความยาวและความกว้าง (7.64 ซม.และ 6.08 มม.) มากกว่าแบบฝานบวบ (7.08 ซม. และ 5.75 มม.)

เพื่อศึกษาลักษณะของพันธ์ลูกผสมมอร์นิ่งกลอรี่โดยวิธีการผสมตัวเองและคัดเลือกต้นที่มีลักษณะเหมาะสม ในการนามาเป็นไม้ดอกกระถางได้ ทดลองปลูกเปรียบเทียบลักษณะต่างๆ โดยมีการวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) โดยทดลองพันธุ์มอร์นิ่งกลอรี่ (Ipomoea purpurea L.) จานวน 12 พันธุ์ ทาการปลูกมอร์นิ่งกลอรี่พันธุ์ลูกผสมจากการผสมตัวเอง โดยเพาะเมล็ดในถาดหลุมจานวนพันธุ์ละ 10 ต้น จานวน 3 ซา จากการทดลองพบว่ามีบางพันธุ์ที่เปลี่ยนแปลงไปจากพันธุ์แท้ ลักษณะดอกเปลี่ยนแปลงไปจากพันธุ์เดิม โดยมีสีดอกที่เปลี่ยนไปจากสีฟ้าเป็นสีชมพู ทรงต้นและใบไม่เปลี่ยนไปจากเดิม และบางพันธุ์ไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางลักษณะของพันธุ์ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงสีดอกจะเหมือนเดิม ลักษณะต้นและใบไม่มีการเปลี่ยนแปลง และมีบางพันธุ์ที่ผสมแล้วไม่ติดเมล็ด โดยมีการบันทึกลักษณะดังต่อไปนี การผสมดอก สีของกลีบดอก วัดความสูงต้น วัดขนาดดอก และอัตราการเจริญเติบโต

งานทดลองครั งนี มีวัตถุประสงค์ เพื่อเปรียบเทียบชนิดของใบพืช ปริมาณ และระยะเวลาบ่มที่สามารถเร่งการสุกของกล้วยน้าว้าเขียวได้ดีที่สุด โดยท้าการทดลองต่อเนื่อง 3 การทดลองได้แก่ การทดลองที่ 1 ประกอบด้วย 3 ชุดทดลองคือ ไม่ใส่ใบพืช บ่มด้วยใบขี เหล็กและใบกระถินอย่างละ 500 กรัม การทดลองที่ 2 ประกอบด้วย 4 ชุดทดลองได้แก่ ไม่ใส่ใบพืช บ่มด้วยใบขี เหล็ก 500 800 และ 1000 กรัม และการทดลองที่ 3 ประกอบด้วย 3 ชุดทดลองได้แก่ บ่มด้วยใบขี เหล็ก 500 กรัมเป็นเวลา 3 วัน 4 วัน และ 5 วัน พบว่า 1) การบ่มด้วยใบขี เหล็ก 500 กรัม เป็นเวลา 3 วันท้าให้กล้วยสุกได้ดีกว่าการใช้ใบกระถิน โดยมีความหวานมากที่สุดคือ 25.00 Brix 2) การบ่มด้วยใบขี เหล็ก 500 กรัม ท้าให้กล้วยสุกได้ดีกว่าใบขี เหล็กปริมาณ 800 และ 1000 กรัม โดยผลกล้วยมีสีเปลือกเป็นค่า L* เท่ากับ 57.73 a* เท่ากับ -8.25 b* เท่ากับ +22.25 (สีเขียวปนเหลืองอ่อน) มีค่าความหวาน 22.44 Brix และมีความแน่นเนื อน้อยที่สุด คือ 2.70 (N/cm2) 3) การบ่มด้วยใบขี เหล็ก 500 กรัม เป็นเวลา 5 วัน ผลกล้วยมีสีเปลือกเป็นค่า L* เท่ากับ 57.13 a* เท่ากับ -8.10 b เท่ากับ +23.20 (สีเขียวปนเหลืองอ่อน) มีค่าความหวานมากที่สุด คือ 23.66 Brix และมีความแน่นเนื อน้อยที่สุด คือ 2.66 (N/cm2) แต่ผู้บริโภคประเมินคุณภาพทางประสาทสัมผัสให้คะแนนการบ่มกล้วยน้าว้าเขียวด้วยใบขี เหล็ก 500 กรัม เป็นเวลา 4 วันมากกว่าชุดการทดลองอื่นอย่างมีนัยส้าคัญทางสถิติ

จากการศึกษาการเจริญเติบโต การออกดอก และศึกษาลักษณะของพันธุ์พิทูเนียลูกผสมโดย วิธีการปักชำ และคัดเลือกต้นที่มีลักษณะเหมาะสมในการนำมาเป็นไม้ดอกไม้กระถางได้ ทดลองปลูกเปรียบเทียบลักษณะต่างๆ โดยมี การวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) โดยทดลองปักชำพิทูเนียลูกผสม จำนวน 5 เบอร์ จำนวนเบอร์ละ 12 ต้น จากการทดลองพบว่า ในการปักชำมีเปอร์เซ็นต์ การรอดชีวิตของการปักชำที่ดีที่สุดคือ พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 61A และ พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 71A2 ค่าเฉลี่ยมากที่สุดเท่ากับ 33 เปอร์เซ็นต์ และน้อยที่สุดคือ พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 66B2 เท่ากับ 17 เปอร์เซ็นต์ แต่ไม่มีความแตกต่างทางสถิติ การติดดอกมากที่สุดคือ พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 71A2 มีการติดดอก 14 ดอก และน้อยที่สุดคือ พันธุ์พิทูเนียลูกผสมเบอร์ 66B2 มีการติดดอก 1 ดอก ทรงพุ่มมีขนาดเฉลี่ยมากที่สุดคือ พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 71A2 อยู่ที่ 33.10 เซนติเมตร และน้อยที่สุดคือ พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 66B2 อยู่ที่ 15.80 เซนติเมตร มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ พันธุ์ที่เหมาะสมแก่การนำมาเป็นไม้กระถางมากที่สุดคือ พันธุ์พิทูเนียลูกผสม เบอร์ 71A2 เพราะมีอัตราการรอดชีวิตของกิ่งชำสูงที่สุด คือ 33 เปอร์เซ็นต์ และพบว่ามีการให้ดอกสูงที่สุดถึง 14 ดอกต่อต้นและดอกมีขนาดใหญ่สวยงาม ดอกมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง เฉลี่ย 3.90 เซนติเมตร

การศึกษาผลของ PBZ และ IAA เพื่อให้ได้ระดับความเข้มข้นสารควบคุมการเจริญเติบโตที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของโฮย่าจักรพรรดิในสภาพปลอดเชื้อ วางแผนการทดลองแบบCompletely Randomized Design (CRD) โดยนาส่วนข้อมาเพาะเลี้ยงบนสูตรอาหาร MS ที่เติม PBZ ระดับความเข้มข้น 0, 0.5, 1.0, 1.5 และ 2.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ภายใต้ความเข้มแสง 1,000 ลักซ์ อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 12 สัปดาห์ พบว่า อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่ไม่เติมสารควบคุมการเจริญเติบโต PBZ ส่งเสริมการเจริญเติบโตทางด้านความสูงดีที่สุด และอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม PBZ ความเข้มข้น 1.0 และ 2.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ส่งเสริมทางด้านจานวนใบ จานวนกอ และจานวนยอดดีที่สุด สาหรับผลของการชักนาให้เกิดรากโดยย้ายเลี้ยงบนอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม IAA เป็นระยะเวลา 12 สัปดาห์ พบว่า อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้น 0.75 มิลลิกรัมต่อลิตร ส่งเสริมการเจริญเติบโตทางด้านจานวนราก ความยาวรากดีที่สุด

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปริมาณรังสีที่มีผลต่อเมล็ดโหระพาประดับ พันธุ์เบซิล เอเวอร์ลีฟ เจนโนเวส ปัจจุบันมีการนาเทคนิคการฉายรังสีแกมมาใช้ประโยชน์ในการสร้างความแปรปรวนของฐานพันธุกรรมของพืชให้มีความหลากหลายมากขึ้น จึงนามาทาการศึกษาต่อความงอกของเมล็ด อัตราการรอดชีวิต และลักษณะสัณฐานวิทยาของโหระพาประดับ พันธุ์เบซิล เอเวอร์ลีฟ เจนโนเวส โดยฉายรังสีที่ปริมาณ 0 , 500 และ 600 เกรย์ พบว่าปริมาณรังสีที่สูงขึ้นทาให้พืชมีเปอร์เซ็นต์การงอก และอัตราการรอดชีวิตลดลง เมื่อเข้าสู่สัปดาห์ที่ 4 เมล็ดที่ได้รับการฉายรังสีแกมมาที่ปริมาณรังสี 500 และ 600 เกรย์ ส่งผลทาให้พืชชะงักการเจิญเติบโตและตายในที่สุด จึงทาการเปรียบเทียบ ระหว่างโหระพาประดับพันธุ์เบซิล เอเวอร์ลีฟ เจนโนเวส กับต้นที่ไม่ได้รับการฉายรังสี (Control) และโหระพาพันธุ์ไทย โดยเปรียบเทียบ ความสูงต้น ความยาวใบ พบว่ามีความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ ดังนี้ โหระพาประดับพันธุ์เบซิล เอเวอร์ลีฟ เจนโนเวส ความสูงต้นมีค่าเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ที่ 7.44±0.23 เซนติเมตร โหระพาพันธุ์ไทย ความสูงต้นมีค่าเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ที่ 11.97±0.39 เซนติเมตร โหระพาประดับพันธุ์เบซิล เอเวอร์ลีฟ เจนโนเวส ความยาวใบมีค่าเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ที่ 4.80±0.19 เซนติเมตร โหระพาพันธุ์ไทย ความยาวใบมีค่าเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ที่ 3.98±0.14 เซนติเมตร โหระพาประดับพันธุ์เบซิล เอเวอร์ลีฟ เจนโนเวส ความกว้างใบมีค่าเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ที่ 3.79±0.07 เซนติเมตร โหระพาพันธุ์ไทย ความกว้างใบมีค่าเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ที่ 2.23±0.11 เซนติเมตร

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปริมาณรังสีแกมมาที่มีต่อเมล็ดโหระพาประดับพันธุ์ฟอลรอลสไปเรส ลาเวนเดอร์ ต่อการงอกของเมล็ด อัตราการรอดชีวิต และลักษณะสัณฐานวิทยาของโหระพาประดับพันธุ์ฟอลรอลสไปเรส ลาเวนเดอร์ โดยฉายรังสีที่ปริมาณ 500 และ 600 เกรย์ พบว่า ปริมาณรังสีที่สูงขึ้นทำให้พืชมีเปอร์เซนต์การงอก และอัตราการรอดชีวิตลดลง เมื่อเข้าสู่สัปดาห์ที่4 เมล็ดที่ได้รับรังสีแกมมาที่ปริมาณ 500 และ 600 เกรย์ ทำให้พืชชะงักการเจริญเติบโตและตายในที่สุด จึงทำการเปรียบเทียบความสูงต้น ความกว้างใบ ความยาวใบ พบว่ามีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โหระพาประดับพันธุ์ฟอลรอลสไปเรส ลาเวนเดอร์ มีความสูงเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ที่ 9.27±0.75เซนติเมตร โหระพาพันธุ์ไทยมีความสูงเฉลี่ยมากสุดอยู่ที่ 10.12±0.34 เซนติเมตร ความกว้างโหระพาประดับพันธุ์ฟอลรอลสไปเรส ลาเวนเดอร์ มีความกว้างเฉลี่ยมากที่สุด 1.82±0.08 เซนติเมตร โหระพาพันธุ์ไทยมีความกว้างเฉลี่ยมากที่สุด 2.03±0.12 เซนติเมตร โหระพาประดับพันธุ์ฟอลรอลสไปเรส ลาเวนเดอร์ มีความยาวใบเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ที่ 3.15±0.15 เซนติเมตร โหระพาพันธุ์ไทยมีความยาวใบเฉลี่ยมากที่สุดอยู่ที่ 3.83±0.20 เซนติมตร ตามลำดับ

การศึกษาอาหารสังเคราะห์ที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของโปรโตคอร์มกล้วยไม้ตอติเล ทางด้านความสูง จานวนใบ จานวนราก และอัตราการรอดชีวิต โดยนาโปรโตคอร์มในระยะมีใบจริง 1 คู่ มาเพาะเลี้ยงบนอาหารสังเคราะห์สูตร MS เติม TDZ ที่ระดับความเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร เพาะเลี้ยงภายใต้ช่วงแสง 1,000 ลักซ์ ที่อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส เป็นระยะเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า อาหารสูตร MS เติม TDZ ความเข้มข้น 1 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้อัตราการรอดชีวิตมากที่สุดเท่ากับ 81.24 เปอร์เซ็นต์ ให้ความสูง และจานวนใบมากที่สุดเท่ากับ 0.88 เซนติเมตร และ 7.25 ใบต่อต้น ตามลาดับ อาหารสูตร MS ที่ไม่เติม TDZ ให้จานวนรากมากที่สุดเท่ากับ 1.91 รากต่อต้น สาหรับการชักนารากโดยนาต้นกล้าของกล้วยไม้ตอติเลขนาด 0.5 เซนติเมตร มาเพาะเลี้ยงบนอาหารสังเคราะห์สูตร MS เติม NAA ที่ระดับความเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่า อาหารสูตร MS เติม NAA ความเข้มข้น 0.25 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้อัตราการรอดชีวิตมากที่สุดเท่ากับ 95.83 เปอร์เซ็นต์ ให้ความสูง และจานวนใบมากที่สุดเท่ากับ 0.90 เซนติเมตร และ 7.00 ใบต่อต้น ตามลาดับ อาหารสูตร MS เติม NAA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้มีจานวนรากมากที่สุดเท่ากับ 4.66 รากต่อต้น

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของสูตรอาหารสังเคราะห์ความเข้มข้น TDZ, KN และ
IAA ต่อการเจริญเติบโตของกล้วยไม้แปรงสีฟัน โดยใช้ปริมาณของ TDZ และ KN จานวน 9 สูตร ได้แก่
อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม TDZ ความเข้มข้น 0, 0.05, 0.1, 0.15 และ 0.2 มิลลิกรัมต่อลิตร และ
อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม KN ความเข้มข้น 0.2, 0.4, 0.6 และ 0.8 มิลลิกรัมต่อลิตร เป็น
ระยะเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม TDZ ความเข้มข้น 0.2 มิลลิกรัมต่อลิตร
ให้ความสูงต้นเฉลี่ยมากที่สุด 0.56 เซนติเมตรต่อต้น อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม TDZ ความเข้มข้น
0.1 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวนใบเฉลี่ยมากที่สุด 3.93 ใบต่อต้น และอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม
TDZ ความเข้มข้น 0.05 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้อัตราการรอดชีวิตสูงสุด 100 เปอร์เซ็นต์ และ พบว่า
อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม KN ความเข้มข้น 0.8 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความสูงต้นเฉลี่ยมากที่สุด
0.66 เซนติเมตรต่อต้น อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม KN ความเข้มข้น 0.6 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวน
ใบเฉลี่ยมากที่สุด 5.73 ใบต่อต้น และอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม KN ความเข้มข้น 0.2 มิลลิกรัม
ต่อลิตร ให้อัตราการรอดชีวิตสูงสุด 100 เปอร์เซ็นต์
ผลการนาต้นกล้ากล้วยไม้แปรงสีฟันขนาด 0.5 เซนติเมตร ย้ายเลี้ยงบนอาหารสังเคราะห์
สูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้นต่าง ๆ เป็นเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม
IAA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความสูง 1.89 เซนติเมตรต่อต้น อาหารสังเคราะห์สูตร MS
ที่เติม IAA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวนใบเฉลี่ยมากที่สุด 7.60 ใบต่อต้น อาหาร
สังเคราะห์สูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้น 0.75 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวนรากเฉลี่ยมากที่สุด
2.75 รากต่อต้น และอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้อัตรา
การรอดชีวิตสูงสุด 100 เปอร์เซ็นต์

การศึกษาผลของ PBZ เพื่อให้ได้ระดับความเข้มข้นสารควบคุมการเจริญเติบโตที่ เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของว่านน้ำทองในสภาพปลอดเชื้อ วางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) โดยนำส่วนข้อมาเพาะเลี้ยงบนสูตรอาหาร MS ที่เติม PBZ ระดับความเข้มข้น 0, 0.5, 1.0, 1.5 และ 2.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ภายใต้ความเข้มแสง 1,000 ลักซ์ อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า การเพาะเลี้ยงว่านน้ำทองบนอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่ไม่เติมสารควบคุมการเจริญเติบโต PBZ มีความเหมาะสมในการเจริญเติบโตทางด้านความสูง จำนวนใบ จำนวนราก และความยาวรากของต้นว่านน้ำทองมากที่สุด

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการเจริญเติบโตของมอร์นิ่งกลอรี่ลูกผสม สาหรับเป็นไม้
ดอกกระถาง วางแผนการทดลองแบบ CRD (Completely Randomized Design) โดยการปลูก
เมล็ดพันธุ์มอร์นิ่งกลอรี่พันธุ์การค้า 12 พันธุ์ และเมล็ดพันธุ์มอร์นิ่งกลอรี่ป่า 1 พันธุ์ เพื่อเป็นต้นพ่อ
และต้นแม่พันธุ์ในการผสมเกสร หลังจากผสมเกสรเป็นระยะเวลา 20 วัน พบว่า การคู่ผสมที่ติดฝักมี
จานวน 7 คู่ นาเมล็ดที่ได้จากลูกผสมที่ติดฝักไปเพาะในถาดเพาะ พบว่า ไม่มีเมล็ดงอก ทาการเพาะ
เมล็ดซ้าอีกมีการงอกของลูกผสมจานวน 2 คู่ จากนั้นศึกษาลักษณะมอร์นิ่งกลอรี่ลูกผสม พบว่า
ลูกผสมที่ผสมพันธุ์ข้ามระหว่างมอร์นิ่งกลอรี่พันธุ์ป่ากับมอร์นิ่งกลอรี่พันธุ์การค้า มีลักษณะเหมือนต้น
แม่พันธุ์ป่าทุกประการ สามารถนาไปใช้เป็นไม้ดอกกระถาง และเป็นข้อมูลพื้นฐานในการปรับปรุงพันธุ์
ต่อไปได้

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อคัดแยกเชื้อราจากใบพืชผักสมุนไพรชนิดต่างๆ และเพื่อทดสอบประสิทธิภาพของเชื้อราจากผิวพืชที่แยกได้ในการเป็นปฏิปักษ์ต่อเชื้อราก่อโรคในพริก โดยทาการแยกเชื้อราจากใบพืช 10 ชนิด ได้เชื้อราทั้งหมด 16 ไอโซเลทจากพืช 6 ชนิดได้แก่ กะเพรา สะระแหน่ มะละกอ ตะไคร้ มิ้นท์ และแมงลัก เมื่อนามาทดสอบการเป็นปฏิปักษ์ต่อเชื้อ Fusarium sp. ที่ก่อโรคเหี่ยวในพริก พบว่าเชื้อรารหัส SB5 สามารถยับยั้งการเจริญเติบโตของเชื้อโรคได้มากที่สุด คือ 83.0% รองลงมาคือเชื้อรารหัส B1 ยับยั้งเชื้อโรคได้ 75.60% ซึ่งเชื้อราทั้ง 2 ไอโซเลทนี้มีประสิทธิภาพสูงกว่าเชื้อราอื่นที่เหลืออย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ

ต้นอ่อนผักบุ้ง กำลังเป็นผักที่ได้รับความนิยมมากในกลุ่มของผู้รักสุขภาพ เนื่องจากผักบุ้งอุดมไปด้วยคุณค่าทางอาหารสูง ซึ่งประกอบไปด้วยวิตามินและแร่ธาตุที่สำคัญที่จำเป็นต่อร่างกาย งานวิจัยนี้จึงได้ศึกษาน้ำนาโนบับเบิลที่มีผลต่อสารสำคัญของต้นอ่อนผักบุ้ง โดยการวางแผนการทดลองแบบ CRD (Completely Randomized Design) จำนวน 10 ซ้ำ โดยวิเคราะห์หาปริมาณคลอโรฟิลล์ น้ำหนักสด น้ำหนักแห้งและค่าไนเตรท ทำการเพาะเมล็ดผักบุ้งจีน รดน้ำเปล่าที่ทำฟองอากาศด้วยเครื่องไมโคร/นาโนบับเบิลเป็นเวลา 0 10 20 30 และ 40 นาที รดน้ำวันละ 1 ครั้ง ครั้งละ 50 มิลลิลิตร พบว่า พบว่าการให้น้ำไมโคร/นาโนบับเบิลระยะเวลา 40 นาทีมีผลต่อการงอกของเมล็ด ความยาวของราก และความสูงของต้นมากที่สุด แต่ปริมาณน้ำเปล่าที่ทำฟองอากาศด้วยเครื่องไมโคร/นาโนบับเบิลเป็นเวลา 0 10 20 30 และ 40 นาทีไม่มีผลต่อสารสำคัญในต้นอ่อนผักบุ้ง

การศึกษาผลของ BA KN และ NAA เพื่อให้ได้ระดับความเข้มข้นสารควบคุม การเจริญเติบโตที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของว่านสี่ทิศในสภาพปลอดเชื้อ วางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) โดยนาส่วนฐานหัวมาผ่าขนาด 0.5 เซนติเมตร เพาะเลี้ยงบนสูตรอาหาร MS ที่เติม BA ระดับความเข้มข้น 0, 1, 2, 3 และ 4 มิลลิกรัมต่อลิตร ภายใต้ความความเข้มแสง 1,000 ลักซ์ ที่อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส เป็นระยะเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า อาหารสูตร MS ที่เติม BA ความเข้มข้น 3 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความสูงมากที่สุดเฉลี่ย 7.85 เซนติเมตร และมีจานวนใบเฉลี่ย 2.87 ใบต่อต้น สาหรับสูตรอาหาร MS ที่เติม KN ระดับความเข้มข้น 0, 1, 2, 3 และ 4 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่า อาหารสูตรที่ไม่เติม KN ให้ความสูงมากที่สุดเฉลี่ย 3.64 เซนติเมตร และมีจานวนใบเฉลี่ย 1.00 ใบต่อต้น สาหรับการชักนารากโดยนาหัวว่านสี่ทิศขนาด 0.5 เซนติเมตร มาเพาะเลี้ยงบนสูตรอาหาร MS ที่เติม NAA ระดับความเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1.00 มิลลิกรัมต่อลิตร เป็นระยะเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า สูตรอาหาร MS ที่เติม NAA ความเข้มข้น 0.75 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวนรากมากที่สุดเฉลี่ย 16.33 รากต่อต้นราก เมื่อเปรียบเทียบกับสูตรอาหารที่ไม่เติม NAA ให้การชักนารากน้อยที่สุดเฉลี่ย 2.93 รากต่อต้น

จากผลการทดลองใช้สารพาโคลบิวทราโซลที่มีผลต่อการชะลอการเจริญเติบโตของต้นปูเล่
ประดับความเข้มข้นที่ 1,000 2,000 4,000 8,000 มิลลิกรัมต่อลิตร กับต้นปูเล่ 3 พันธุ์ Georgia
Morris และ Vatea เพื่อควบคุมความสูง, ความยาวของใบ, ความกว้างของใบ และทรงพุ่มของต้น
เพื่อให้เหมาะสมใช้เป็นไม้กระถาง ทาการทดลองโดยใช้สารพาโคลบิวทราโซลรดที่ต้นปูเล่เป็นเวลา 2
สัปดาห์ และ 4 สัปดาห์ ไม่มีการรดนาหลังจากสารพาโคลบิวทราโซล โดยใช้วางแผนการทดลองแบบ
สุ่มสมบูรณ์ (completely randomized design CRD ) ในการวิเคราะห์ข้อมูลเพื่อหาค่าเฉลี่ยความ
สูงต้น, ความยาวของใบ, ความกว้างของใบ และทรงพุ่มของต้นปูเล่ โดยใช้โปรแกรม Sirichai
Statistics 7.0 ในการหาค่าเฉลี่ย พบว่าการใช้สารพาโคลบิวทราโซลที่ระดับความเข้มข้นที่ 2000
มิลลิกรัมต่อลิตรที่ความสูงเฉลี่ยที่ 12.60±4.16 เซนติเมตร ความยาวของใบเฉลี่ยที่ 5.70±2.08
เซนติเมตร ความกว้างของใบเฉลี่ยที่ 4.70±0.50 เซนติเมตร และ ทรงพุ่มเฉลี่ยที่ 30.90±4.75
เซนติเมตร เป็นความเข้มข้น ที่เหมาะสมที่สุดต่อการชะลอการเจริญเติบโตของต้นปูเล่

การศึกษาสูตรอาหารสังเคราะห์ที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของโฮย่าจักรพรรดิ โดยนาชิ้นส่วนข้อมาเพาะเลี้ยงบนอาหารสูตร MS ที่เติม TDZ ระดับความเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1.0 มิลลิกรัมต่อลิตร วางเลี้ยงที่อุณหภูมิ 26±2 องศาเซลเซียส เป็นระยะเวลา 12 สัปดาห์ พบว่า อาหารสูตร MS ที่เติม TDZ ความเข้มข้น 0.25 มิลลิกรัมต่อลิตร ส่งเสริมให้เกิดยอดเฉลี่ย 3.33 ยอดต่อต้น ให้ใบมากที่สุด 19.33 ใบต่อต้น เมื่อย้ายเลี้ยงยอดที่มี 1 ข้อใบ ยาว 1 เซนติเมตร บนอาหารสูตร MS ที่เติม NAA ระดับความเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1.0 มิลลิกรัมต่อลิตร เป็นระยะเวลา 13 สัปดาห์ พบว่า อาหารสูตร MS ที่เติม NAA ความเข้มข้น 0.75 มิลลิกรัมต่อลิตร มีเปอร์เซ็นต์การเกิดแคลลัสเฉลี่ย 95.83 เปอร์เซ็นต์ ในขณะที่อาหารสูตร MS ที่เติม NAA ความเข้มข้น 0.25 มิลลิกรัมต่อลิตร มีการเจริญเติบโตทางด้านความสูง 3.57 เซนติเมตร อาหารสูตร MS ที่เติม NAA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวนรากมากที่สุด 3.16 รากต่อต้น

วัตถุประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้เพื่อศึกษาการทาลายการพักตัวของเมล็ดพันธุ์บวบงู โดยวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) จานวน 4 ซ้า มีวิธีทาลายการพักตัว 4 วิธี ได้แก่ 1) การตัดปลายเมล็ด, 2) การขัดเมล็ดด้วยกระดาษทราย, 3) แช่เมล็ดในน้าร้อน 1 นาที และ 4) แช่เมล็ดในกรดไนตริก 1 นาที แล้วจึงนาไปเพาะในวัสดุเพาะเมล็ด จากการทดลองพบว่า เปอร์เซ็นต์ความงอกของการตัดปลายเมล็ดและการขัดเมล็ดด้วยกระดาษทราย มีเปอร์เซ็นต์ความงอกเท่ากับ 48 และ 28 เปอร์เซ็นต์ และความเร็วในการงอก พบว่า เมล็ดที่ทาลายการพักตัวด้วยการตัดปลายเมล็ดและการขัดเมล็ดด้วยกระดาษทรายมีความเร็วในการงอกเท่ากับ 1.24 และ 0.91 แต่ไม่แตกต่างกันทางสถิติ เมื่อพิจารณาความสูงของต้นกล้าบวบงู พบว่า การขัดเมล็ดด้วยกระดาษทรายมีความสูงเฉลี่ยเท่ากับ 20. 4 เซนติเมตร รองลงมา การตัดปลายเมล็ดมีความสูงเฉลี่ยเท่ากับ 19.29 เซนติเมตร สาหรับอีก 2 วิธี เมล็ดบวบงูไม่สามารถงอกได้ โดยมีเปอร์เซ็นต์ความงอกเท่ากับศูนย์

งานวิจัยนี มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสูตรอาหารสังเคราะห์ที่เหมาะสมต่ออัตราการเจริญเติบโตทางด้านจ้านวนใบ จ้านวนข้อ ความยาวต้น และจ้านวนรากของกล้วยไม้ว่านน้าทองโดยน้าชิ นส่วนยอดขนาดประมาณ 0.5 เซนติเมตร ข้อที่ 2 และ 3 มาเพาะเลี ยงบนอาหารสังเคราะห์สูตร MS เติม BA ที่ระดับความเข้มข้น 0, 0.5, 1, 1.5 และ 2 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่า อาหารสังเคราะห์ทุกสูตร ให้อัตราการรอดชีวิต 100 เปอร์เซ็นต์ และสูตร MS ที่เติม BA เข้มข้น 2 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนใบ และข้อมากที่สุด 3.33 ใบต่อต้น และ 3.91 ข้อต่อต้น ตามล้าดับ การศึกษาสูตรอาหารสังเคราะห์ที่เหมาะสมต่ออัตราการเจริญเติบโตทางด้านจ้านวนรากจ้านวนใบ ความยาวข้อความยาวยอด และจ้านวนข้อของกล้วยไม้ว่านน้าทองโดยน้าชิ นส่วนยอดข้อที่ 1 ขนาดประมาณ 0.5 เซนติเมตร มาเพาะเลี ยงบนอาหารสังเคราะห์สูตร MS เติม NAA ที่ระดับความเข้มข้น 0, 0.25, 0. 5 และ 0.75 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่า อาหารสังเคราะห์ทุกสูตรมีอัตราการรอดชีวิต 100 เปอร์เซ็นต์ และสูตร MS ที่เติม NAA เข้มข้น 0.75 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนราก และข้อมากที่สุด 3.92 รากต่อต้นราก และ 5.83 ข้อต่อต้น ตามล้าดับ

การทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับความเข้มข้นของสารละลาย BA ที่มีความเหมาะสมต่อการงอกของหัวปทุมมาเสื่อมคุณภาพ ประกอบด้วย 5 ทรีตเมนท์ ทรีตเมนท์ละ 20 ซ้า ดังนี้ 0, 150, 300, 350 และ 400 มิลลิกรัมต่อลิตร บันทึกข้อมูลได้แก่ ผลการเจริญเติบโตของต้นปทุมมา ขนาดของหัวปทุมมาแบบไม่ถอดดอก และแบบถอดดอก จากการทดลองเมื่อนาหัวปทุมมาแช่สาร BA ที่ระดับความเข้มข้น 0, 150, 300, 350 และ 400 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่าต้นปทุมมาที่ได้รับสารของ BA ความเข้มข้น 150 มิลลิกรัมต่อลิตร มีการเจริญเติบโตที่เหมาะสม ดังนี้ ด้านความสูงต้นเฉลี่ย 45.70 เซนติเมตร ขนาดลาต้นเฉลี่ย 4.52 เซนติเมตร ความกว้างใบเฉลี่ย 8.84 เซนติเมตร ความยาวใบเฉลี่ย 21.60 เซนติเมตร ความสูงดอกเฉลี่ย 48.78 เซนติเมตร ความกว้างดอกเฉลี่ย 2.56 เซนติเมตร จานวนต้นต่อกอเฉลี่ย 4.80 ต้น และจากการทดลองการเก็บหัวพันธุ์ปทุมมาจากวิธีการถอดดอก และไม่ถอดดอกทิ้ง พบว่าการไม่ถอดดอกปทุมมาในการเก็บหัวพันธุ์ปทุมมาให้ผลดีในความเข้มข้น 400 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ขนาดหัวเฉลี่ย 19.50 มิลลิเมตร ให้จานวนหัวเฉลี่ย 1.50 หัว ให้จานวนตุ้มสะสมอาหารเฉลี่ย 3.15 ตุ้ม

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเพื่อศึกษาความแตกต่างของการเจริญเติบโตและผลผลิตของข้าวโพดเลี้ยงต่อระบบการปลูกโดยวิธีไถพรวน และไม่ไถพรวนดิน ร่วมกับการใส่ปุ๋ยเคมี และปุ๋ยคอก โดยวางแผนการทดลองแบบ Randomized Complete Block Design (RCBD) 6 ทรีทเมนต์ ทรีทเมนต์ละ 3 ซ้้า 6 ประกอบด้วย ทรีทเมนต์ที่ 1: ไม่ใส่ปุ๋ยเคมี (ไถพรวนดิน) ทรีทเมนต์ที่ 2: ไม่ใส่ปุ๋ยเคมี (ไม่ไถพรวนดิน) ทรีทเมนต์ที่ 3: มูลโค 1,000 กก./ไร่ (ไถพรวนดิน) ทรีทเมนต์ที่ 4: มูลโค 1,000 กก./ไร่ (ไม่ไถพรวนดิน) ทรีทเมนต์ที่ 5: ใส่ปุ๋ยเคมีตามค่าวิเคราะห์ดิน ( ไถพรวนดิน) และทรีทเมนต์ที่ 6: ใส่ปุ๋ยเคมีตามค่าวิเคราะห์ดิน ( ไม่ไถพรวนดิน) ผลการทดลองพบว่าการใส่ปุ๋ยเคมีตามค่าวิเคราะห์ดินร่วมการการไถพรวนดินส่งผลให้ความสูงต้นที่อายุ 30 วัน ความสูงต้นที่อายุ 60 วัน ความสูงของฝักแรกที่อายุ 60 วัน ความสูงต้นก่อนเก็บเกี่ยว ความสูงฝักแรกก่อนเก็บเกี่ยว น้้าหนักเมล็ดที่ความชื้น15% น้้าหนักปอกเปลือก น้้าหนักทั้งเปลือก น้้าหนักเมล็ด น้้าหนักซัง วันออกดอกตัวผู้ 50% วันออกไหมตัวเมีย 50% และจ้านวนฝักทั้งหมด ในข้าวโพดเลี้ยงสัตว์พันธุ์นครสวรรค์ 3 สูงที่สุดเมื่อเปรียบเทียบกับทรีทเมนต์อื่น การใช่ปุ๋ยเคมีตามวิเคราะห์ดินจะช่วยให้เกษตรกรลดปริมาณการใช้ปุ๋ยเคมีลงได้และลดค่าใช้จ่ายแก่เกษตรกรลงไปได้ จากงานวิจัยนี้แนะน้าให้ควรท้าการทดลองซ้้าเพื่อให้ได้ผลที่ถูกต้อง แม่นย้า และน่าเชื่อถือก่อนจะน้าไปเผยแพร่แก่เกษตรกรใช้ต่อไป

ถั่วเขียวเป็นพืชเศรษฐกิจสาคัญชนิดหนึ่งของประเทศไทย ปัจจุบันพื้นที่เพาะปลูกและผลผลิตของถั่วเขียวลดลง เนื่องจากต้นทุนการผลิตสูงขึ้นจากการเพิ่มขึ้นของราคาปุ๋ยเคมีและค่าจ้างแรงงาน การใช้ปุ๋ยไรโซเบียมจึงเป็นการลดต้นทุนการผลิตในการใช้ปุ๋ยไนโตรเจนของเกษตรกรและยังช่วยเพิ่มผลผลิตและคุณภาพของถั่ว ดังนั้นงานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทดสอบประสิทธิภาพของการเจริญเติบโตและผลผลิตถั่วเขียวพันธุ์ชัยนาท 72 โดยการใช้ปุ๋ยเคมีร่วมกับปุ๋ยชีวภาพไรโซเบียม วางแผนการทดลองแบบ Randomized Complete Block Design (RCBD) 4 กรรมวิธี กรรมวิธีละ 3 ซ้า ได้แก่ กรรมวิธีที่ 1 คือ ไม่ใส่ปุ๋ยเคมีและไม่ใส่ปุ๋ยชีวภาพไรโซเบียม กรรมวิธีที่ 2 คือ ใส่ปุ๋ยเคมีตามค่าวิเคราะห์ดิน และไม่ใส่ปุ๋ยชีวภาพไรโซเบียม กรรมวิธีที่ 3 คือ ใส่ปุ๋ยฟอสเฟตและปุ๋ยโพแทชเซียมตามค่าวิเคราะห์ดินร่วมกับใส่ปุ๋ยชีวภาพไรโซเบียมชนิดผง กรรมวิธีที่ 4 คือ ใส่ปุ๋ยฟอสเฟตและปุ๋ยโพแทชเซียมตามค่าวิเคราะห์ดินร่วมกับใส่ปุ๋ยชีวภาพไรโซเบียมชนิดเหลว ผลการทดลองพบว่า การใส่ปุ๋ยฟอสเฟตและปุ๋ยโพแทชเซียมตามค่าวิเคราะห์ดินร่วมใส่ปุ๋ยชีวภาพไรโซเบียมชนิดเหลวทาให้ลักษณะ จานวนกิ่ง น้าหนักเมล็ดต่อแปลงย่อย ผลผลิตต่อแปลงย่อย น้าหนักผลผลิตต่อไร่ น้าหนัก 100 เมล็ด และน้าหนัก 1000 เมล็ด สูงที่สุดเมื่อเปรียบเทียบกับกรรมวิธีอื่น แต่ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (P<0.05) ) เนื่องจากปุ๋ยชีวภาพไรโซเบียมเหลวแบบใหม่ ยังคงประสิทธิภาพเทียบเท่ากับเชื้อหรือปุ๋ยชีวภาพไรโซเบียมชนิดผง และยังคงอยู่ในขั้นตอนการพัฒนาเชื้อหรือปุ๋ยชีวภาพไรโซเบียมชนิดเหลวให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นในส่วนของการเจริญเติบโตและผลผลิตของต้นถั่วเขียว ทาให้ไม่สามารถเห็นผลแตกต่างกันได้อย่างชัดเจน จากงานวิจัยนี้แนะนาให้ควรทาการทดลองซ้าเพื่อให้ได้ผลที่ถูกต้อง แม่นยา และน่าเชื่อถือก่อนจะนาไปเผยแพร่แก่เกษตรกรใช้ต่อไป

การศึกษาสูตรอาหารสังเคราะห์ที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตทางด้านล้าต้นของกล้วยไม้ ว่านลายน้าทอง โดยน้าชิ นส่วนข้อที่ 2-3 มาเพาะเลี ยงบนอาหารสูตร MS เติม TDZ ที่ระดับเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1.00 มิลลิกรัมต่อลิตร เพาะเลี ยงภายใต้แสง 1,000 ลักซ์ ที่อุณหภูมิ 26 ±2 องศาเซลเซียส เป็นระยะเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า ในทุกสูตรอาหารมีอัตราการรอดชีวิตมากกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ และสูตร MS ที่ไม่เติม TDZ ให้ความสูงมากที่สุด 2.67 เซนติเมตร สูตร MS ที่เติม TDZ ความเข้มข้น 0.25 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนข้อมากที่สุด 4.25 ข้อต่อต้น และสูตร MS ที่เติม TDZ ความเข้มข้น 1.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนใบมากที่สุด 3.66 ใบต่อต้น และให้จ้านวนรากมากที่สุด 2.84 รากต่อต้น ตามล้าดับ ส้าหรับการเจริญเติบโตทางด้านราก เมื่อน้าข้อที่ 2-3 มาเพาะเลี ยงบนอาหารสูตร MS เติม IAA ที่ระดับเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1.0 มิลลิกรัมต่อลิตร เป็นระยะเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า ในทุกสูตรอาหารมีอัตราการรอดชีวิตมากกว่า 70 เปอร์เซ็นต์ และสูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความสูงมากที่สุด 4.74 เซนติเมตร สูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้น 1.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนข้อมากที่สุด 4.16 ข้อต่อต้น และให้จ้านวนใบมากที่สุด 3.41 ใบต่อต้น และสูตร MS ที่เติม IAA ความเข้มข้น 0.75 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนรากมากที่สุด 1.77 รากต่อต้น ตามล้าดับ

โครงการกรณีศึกษาเรื่อง การคัดเลือกสายต้นมะคาเดเมียกลายพันธุ์ที่มีแนวโน้มในการพัฒนาเป็นพันธุ์การค้า มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาลักษณะทางกายภาพของต้นและผลมะคาเดเมียที่มีลักษณะกลายพันธุ์ 2) เพื่อวิเคราะห์ผลผลิตของต้นมะคาเดเมียที่มีลักษณะกลายพันธุ์ 3) เพื่อคัดเลือกสายต้นมะคาเดเมียกลายพันธุ์ที่มีแนวโน้มในการพัฒนาเป็นพันธุ์การค้า
ผลการสารวจสายต้นมะคาเดเมียจากต้นพันธุ์ทั้งหมด 860 ต้นที่ปลูก ณ แปลงทดลองมะคาเดเมียศูนย์วิจัยเกษตรที่สูงเขาค้อ อาเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์ ศึกษาเฉพาะต้นที่มีลักษณะกลายพันธุ์ จากพันธุ์พื้นเมืองออสเตรเลีย ทั้งหมด 19 เบอร์ต้น พบว่าทั้ง 19 เบอร์ต้นมีลักษณะต้น ใบ ดอก ผล และผลผลิตแตกต่างกัน คัดเลือกได้ 3 เบอร์ต้น ที่มีลักษณะกลายพันธุ์ไปในทางที่ดี คือ เบอร์ 191, 524 และ 870 โดยเบอร์ 191 มีลักษณะ ผลขนาดเล็ก เปลือกหนา 0.2 มิลลิเมตร ผิวกะลาเรียบผสมขรุขระ กะลาบาง เนื้อในเต็มกะลาเล็กน้อย เมล็ดเล็ก ผลผลิตเมล็ดทั้งกะลาเฉลี่ยต่อไร่สูงสุดคือ 666 กก./ไร่/ปี รองลงมาคือเบอร์ 524 มีผลขนาดใหญ่ปานกลาง เปลือกหนา 0.2 มิลลิเมตร ผิวกะลาเรียบ กะลาหนาเล็กน้อย เนื้อในเต็มกะลา เมล็ดใหญ่ ผลผลิตเมล็ดทั้งกะลาเฉลี่ย 645 กก./ไร่/ปี และเบอร์ 870 มีผลขนาดใหญ่ เปลือกหนา 0.2 มิลลิเมตร ผิวกะลาเรียบ กะลาบาง เนื้อในเต็มกะลา เมล็ดใหญ่ ผลผลิตเมล็ดทั้งกะลาเฉลี่ย 624 กก./ไร่/ปี จึงมีแนวโน้มใช้เป็นพันธุ์แนะนาเกษตรกรได้ในอนาคต

ไมโครกรีนคือต้นอ่อนผักที่มีคุณค่าทางโภชนาการ ปัจจุบันมีผู้บริโภคผักไมโครกรีนในประเทศ ไทยและต่างประเทศเพิ่มขึ้นทุกปี ปัจจัยที่สำคัญในการผลิตไมโครกรีนไควาเระในถาดเพาะ ได้แก่ วัสดุ ปลูกที่เหมาะสม มีน้ำหนักเบาและธาตุอาหารเพียงพอต่อการเจริญเติบโต การทดลองนี้จึงมี วัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาผลของวัสดุปลูกต่างชนิดต่อการงอกของเมล็ดไควาเระ 2) เพื่อศึกษาผลของ วัสดุปลูกต่างชนิดต่อการเจริญเติบโตของไมโครกรีนไควาเระ 3) เพื่อศึกษาผลของวัสดุปลูกต่างชนิดต่อ คุณภาพของผลผลิตไมโครกรีนไควาเระ ทำการทดลอง ณ โรงเรือนปลูกพืชเศรษฐกิจ คณะ เทคโนโลยีการเกษตร มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ ระหว่างเดือนมีนาคม - มิถุนายน 2564 โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ จำนวน 4 กรรมวิธีคือ 1) ดิน+แกลบดำ อัตราส่วน 1.1 2) ดิน ขุยมะพร้าว อัตราส่วน 1:1 3) ดิน+แกลบดำ ขุยมะพร้าว อัตราส่วน 1:1:1 4) ดิน ทำการเพาะ ไมโครกรีนไควาเระเป็นเวลา 10 วัน จากผลการทดลองพบว่า กรรมวิธี ดินขุย มะพร้าว (T2) และ ดิน+แกลบดำ+ขุยมะพร้าว (T3) มีผลทำให้ เปอร์เซ็นต์ความงอก 82.36 % และ 84.30 % ดัชนีการงอก 14.59 และ 17.80 ความยาวราก 8.19 เซนติเมตร/ต้น และ 6.65 เซนติเมตร/ ต้น น้ำหนักสดราก 0.045 กรัม/ต้น และ 0.043 กรัม/ต้น ความสูงต้น 9.30 เซนติเมตร/ต้น และ 10.66 เซนติเมตร/ต้น น้ำหนักสดต้น 0.341 กรัม/ต้น และ 0.312 กรัม/ต้น ปริมาณน้ำตาล 0.0125 เท่ากัน ปริมาณเส้นใย 0.823 % FW และ 0.779 % FW ตามล่าดับ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปริมาณรังสีที่มีผลต่อเมล็ดโหระพาประดับ พันธุ์เบซิล สวีท ดานี่ เลม่อน ป

การศึกษาผลของวัสดุปลูกต่างชนิดต่อการเจริญเติบโตของไมโครกรีนเบบี้คะน้า มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาผลของวัสดุปลูกต่างชนิดต่อการงอกของเมล็ดเบบี้คะน้า 2) เพื่อศึกษาผลของวัสดุปลูกต่างชนิดต่อการเจริญเติบโตของไมโครกรีนเบบี้คะน้า 3) เพื่อศึกษาผลของวัสดุปลูกต่างชนิดต่อคุณภาพของผลผลิตของ  ไมโครกรีนเบบี้คะน้า ทำการทดลอง ณ โรงเรือนปลูกพืชเศรษฐกิจ คณะเทคโนโลยีการเกษตร มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ ระหว่างเดือนมีนาคม - มิถุนายน 2564 โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ จำนวน 4 กรรมวิธีคือ 1) ดิน  2) ดิน+ขุยมะพร้าว อัตราส่วน 1:1 3) ดิน+แกลบดำ อัตราส่วน 1:1 4) ดิน+ขุยมะพร้าว+แกลบดำ อัตราส่วน 1:1:1 ทำการเพาะไมโครกรีนเบบี้คะน้าเป็นระยะเวลา 10 วัน ผลการทดลอง พบว่า กรรมวิธีที่ 2 วัสดุปลูกที่มีส่วนผสมของดิน+ขุยมะพร้าว ทำให้ไมโครกรีนเบบี้คะน้ามีการเจริญเติบโตมากกว่าทั้ง 3 กรรมวิธี ได้แก่ เปอร์เซ็นต์ความงอก เท่ากับ 60.23 % ดัชนีการงอก เท่ากับ 24.10 ความยาวราก เท่ากับ 3.9 เซนติเมตรต่อต้น น้ำหนักสดราก เท่ากับ 0.0145 กรัมต่อต้น ปริมาณน้ำตาล เท่ากับ 0.054 องศาบริกซ์ต่อต้น และ พบว่า กรรมวิธีที่ 3 วัสดุปลูกที่มีส่วนผสมของดิน+แกลบดำ ทำให้ไมโครกรีนเบบี้คะน้ามีน้ำหนักสดต้นดีที่สุด เท่ากับ 0.1425 กรัมต่อต้น และ กรรมวิธีที่ 1 วัสดุปลูกดิน ทำให้ไมโครกรีนมีการเจริญเติบโตทางด้านความสูงต้นมากที่สุด เท่ากับ 7.1 เซนติเมตรต่อต้น และ พบว่ากรรมวิธีที่ 4 วัสดุปลูกที่มีส่วนผสมของดิน+ขุยมะพร้าว+แกลบดำ ทำให้ไมโครกรีน

เบบี้คะน้ามีปริมาณเส้นใยมากที่สุด เท่ากับ 10.74 % FW ตามลำดับ

กล้วยไม้สกุลหวาย (Dendrobiun) เป็นกล้วยไม้ที่นิยมปลูกเป็นไม้ตัดดอก และเป็นที่ต้องการในตลาด จึงได้ท้าการทดลองนี มีจุดประสงค์เพื่อศึกษาสารควบคุมการเจริญเติบโตในอาหารเหลว Vacin and Went (VW) ในกล้วยไม้การค้าเพื่อเพิ่มปริมาณ ซึ่งสารควบคุมการเจริญเติบโต ที่ใช้กับ สารสังเคราะห์ Benzyladenine (BA) ที่ระดับความเข้มข้น 0, 0.5, 1.0, 1,5 และ 2.0 มิลลิกรัมต่อลิตร และสารอินทรีย์ กับน้ามะพร้าวสด ในปริมาณ 100 และ 200 มิลลิลิตรต่อลิตร และ น้ามะพร้าวส้าเร็จรูป ได้แก่ยี่ห้อ coco max® ,malee® และ if® ในปริมาณ 200 มิลลิลิตรต่อลิตร โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ [Completely Randomized Design (CRD)] 11 ทรีตเมนต์ ทรีตเมนต์ละ 10 ซ้า พบว่า สารควบคุมการเจริญเติบโต น้ามะพร้าวสด 100 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้การเจริญเติบโตกับกล้วยการค้า ทางราก ยอด และหน่อ ได้ดีที่สุด หลังจากย้ายกล้วยไม้การค้าอาหารเหลว Vacin and Went (VW) ใส่ลงอาหารแข็ง Vacin and Went (VW) ที่เติมสารควบคุมสารการเจริญเติบโต Benzyladenine (BA) ในปริมาณ 1.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ที่ให้เจริญเติบโตกล้วยไม้การค้า ทางราก ยอด และหน่อ ได้ดีที่สุด

การศึกษาผลของ KN และ NAA เพื่อให้ได้ระดับความเข้มข้นสารควบคุมการเจริญเติบโต ที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของโฮย่าจักรพรรดิในสภาพปลอดเชื้อ วางแผนการทดลองแบบCompletely Randomized Design (CRD) โดยนาส่วนข้อมาเพาะเลี้ยงบนสูตรอาหาร MS ที่เติม KN ระดับความเข้มข้น 0, 0.5, 1.0, 1.5 และ 2.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ภายใต้ความเข้มแสง 1,000 ลักซ์ อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 12 สัปดาห์ พบว่า อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่ไม่เติมสารควบคุมการเจริญเติบโต KN ส่งเสริมการเจริญเติบโตทางด้านจานวนใบ จานวนราก จานวนกอ และอัตราการรอดชีวิตดีที่สุด แต่ในทางตรงข้ามอาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม KN ความเข้มข้น 1.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ส่งเสริมการเพิ่มปริมาณทางด้านความสูง และจานวนยอดดีที่สุด สาหรับการชักนารากโดยใช้ยอดของโฮย่าจักรพรรดิมาเพาะเลี้ยงบนสูตรอาหาร MS ที่เติม NAA ที่ระดับความเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1.00 มิลลิกรัมต่อลิตร เป็นระยะเวลา 12 สัปดาห์ พบว่า อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่ไม่เติมสารควบคุมการเจริญเติบโต NAA ส่งเสริมการเจริญเติบโตทางด้านจานวนราก และความยาวรากดีที่สุด อาหารสังเคราะห์สูตร MS ที่เติม NAA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ส่งเสริมการเพิ่มปริมาณทางด้านความสูงดีที่สุด

การทดลองครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อลดเปอร์เซ็นต์การตายของต้นกล้ามะเขือเทศพันธุ์เชอรี่แดงจากโรครากเน่า ด้วยสารชีวภัณฑ์ที่ผลิตโดยสถานีเกษตรหลวงอินทนนท์ โดยการเพาะต้นกล้าบนวัสดุปลูก ปุ๋ยหมัก ขุยมะพร้าว พีทมอส อัตราส่วน 1:1:1 เป็นเวลา 5 สัปดาห์ ทาการออกแบบการทดลองแบบ CRD มี 5 กรรมวิธี 3 ซ้า ได้แก่ กรรมวิธีที่ 1 ไม่ฉีดพ่นสารเคมีและสารชีวภัณฑ์ กรรมวิธีที่ 2-5 รองก้นหลุมด้วยพีพีสเตร็บโต และฉีดพ่นสารชีวภัณฑ์ ผลการทดลองพบว่า กรรมวิธีที่ 2 รองก้นหลุมด้วย พีพี สเตร็บโต และฉีดพ่นสารชีวภัณฑ์ในสัปดาห์ที่ 2-4 ได้แก่ พีพีบี10 พีพี ไตรโคเดอร์มา พีพีบีเค33 ตามลาดับ และกรรมวิธีที่ 4 รองก้นหลุมด้วยพีพีสเตร็บโต และ ฉีดพ่นพีพีไตรโคเดอร์มาในสัปดาห์ที่ 4 เป็นกรรมวิธีที่มีเปอร์เซ็นต์การตายน้อยกว่ากรรมวิธีอื่นอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ คือ 0.32% และ 0.64 % ตามลาดับ ส่วนกรรมวิธีที่พบเปอร์เซ็นต์การตายมากที่สุดคือกรรมวิธีที่ 1 (7.37%)

แตงกวาญี่ปุ่น เป็นพืชที่กาลังเป็นที่นิยมบริโภค ปลูกในแถบภาคเหนือ ปลูกได้ตลอดทั้งปี แต่มีราคาสูง จึงนามาปลูกในโรงเรือนเพื่อป้องกันศัตรูพืช การปลูกพืชโดยใช้วัสดุปลูกนิยมใช้ปลูกพืชในโรงเรือน เพื่อเพิ่มผลผลิตแตงกวาญี่ปุ่นให้ประสบความสาเร็จจึงต้องคานึงถึงชนิดและคุณสมบัติของวัสดุปลูกที่เหมาะสม การทดลองครั้งนี้จึงมีจุดประสงค์เพื่อศึกษาอิทธิพลของวัสดุปลูกชนิดต่างๆที่เหมาะสมสาหรับการเจริญเติบโตของแตงกวาญี่ปุ่นภายในโรงเรือน นาต้นกล้าแตงกวาญี่ปุ่นอายุ 7 วัน มาย้ายปลูกในวัสดุปลูกที่แตกต่างกัน 10 ชนิด ภายใต้โรงเรือน จานวน 5 ซ้า บันทึกข้อมูล 12 ลักษณะ พบว่า ค่าเฉลี่ยความสูงลาต้นหลังย้ายกล้า 14 วัน วัสดุปลูกที่ดีที่สุดคือ ขุยมะพร้าว:กาบมะพร้าว:แกลบเผา 2:1:1 เท่ากับ 64.67 เซนติเมตร หลังย้ายกล้า 21 วัน ขุยมะพร้าว:แกลบเผา 1:1 สูงที่สุด เท่ากับ 143.20 เซนติเมตร และหลังย้ายกล้า 28 วัน ขุยมะพร้าว:แกลบเผา 1:1 และ ขุยมะพร้าว:กาบมะพร้าว:แกลบเผา 1:1:2 สูงที่สุด เท่ากับ 223.40 เซนติเมตร จานวนใบหลังย้ายกล้า 14 วัน วัสดุปลูกที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด คือ ขุยมะพร้าว เท่ากับ 8 ใบ หลังย้ายกล้า 21 วัน ขุยมะพร้าว:แกลบเผา 1:1 ค่าเฉลี่ยสูงที่สุด 17 ใบ และหลังย้ายกล้า 28 วัน ขุยมะพร้าว:กาบมะพร้าว:แกลบเผา 1:1:2 และ ขุยมะพร้าว:กาบมะพร้าว:แกลบเผา 1:2:1 ค่าเฉลี่ยสูงที่สุด 25 ใบ หลังย้ายกล้า 21 วันเส้นผ่านศูนย์กลางลาต้น ขุยมะพร้าว มีค่าเฉลี่ยสูงสุด 1.8 เซนติเมตร และหลังย้ายกล้า 28 วัน แกลบเผา ค่าเฉลี่ยสูงสุด 2.15 เซนติเมตร จานวนและความยาวแขนง ใบแขนง น้าหนัก ความกว้างและปริมาตรผล ความหนาเนื้อ ความหนาเปลือก และความหวานเฉลี่ย ไม่แตกต่างกันทางสถิติ วัสดุปลูกที่เหมาะสมในการศึกษาครั้งนี้คือ ขุยมะพร้าวและแกลบเผา

การทดลองครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาผลของวัสดุปลูกต่างชนิดต่อการงอกของเมล็ดโต้วเหมี่ยว 2) เพื่อศึกษาผลของวัสดุปลูกต่างชนิดต่อการเจริญเติบโตของไมโครกรีนโต้วเหมี่ยว 3) เพื่อศึกษาผลของวัสดุปลูกต่างชนิดต่อคุณภาพของผลผลิตไมโครกรีนโต้วเหมี่ยว ทำการทดลอง ณ โรงเรือนปลูกพืชเศรษฐกิจ คณะเทคโนโลยีการเกษตร มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์                  ในพระบรมราชูปถัมภ์ ระหว่างเดือนมีนาคม - มิถุนายน 2564 โดยวางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ จำนวน 4 กรรมวิธีคือ 1) ดิน+แกลบดำ อัตราส่วน 1:1 2) ดิน+ขุยมะพร้าว อัตราส่วน 1:1 3) ดิน+แกลบดำ+ขุยมะพร้าว อัตราส่วน 1:1:1 4) ดิน ทำการเพาะไมโครกรีนโต้วเหมี่ยวเป็นเวลา 10 วัน จากผลการทดลองพบว่า กรรมวิธีที่ 1 ดิน+แกลบดำ  มีผลทำให้ เปอร์เซ็นต์ความงอก 54.00 เปอร์เซ็นต์ ดัชนีการงอก 45.22  น้ำหนักสดต้น 2.23 กรัมต่อต้น  ความสูงต้น 10.27 เซนติเมตรต่อต้น กรรมวิธีที่ 2 ดิน+ขุยมะพร้าว มีผลทำให้ น้ำหนักสดราก 0.56 กรัมต่อต้น ความยาวราก 13.79 เซนติเมตรต่อต้น ปริมาณน้ำตาล 0.0354 องศาบริกซ์ต่อต้น และกรรมวิธีที่ 4 ดิน  มีผลทำให้ ปริมาณเส้นใย 2.06 % FW ตามลำดับ

การศึกษาผลของความชื้นของเมล็ดพันธุ์และระยะเวลาในการเก็บรักษาที่มีผลต่อคุณภาพของเมล็ดข้าวพันธุ์กข69 (ข้าวทับทิมชุมแพ) โดยวางแผนการทดลองแบบ Factorial in CRD ท้า 3 ซ้้า ประกอบด้วย 2 ปัจจัย คือ 1.ระดับความชื้นของเมล็ดพันธุ์ข้าวที่แตกต่างกัน 3 ระดับ คือ 10, 12 และ 14 เปอร์เซ็นต์ 2.ระยะเวลาในการเก็บรักษาเมล็ดพันธุ์ข้าว เป็นระยะเวลานาน 6 เดือน คือ 1, 2, 3, 4, 5 และ 6 เดือน โดยเก็บไว้ในถุงสูญญากาศในอุณหภูมิห้อง ในแต่ละเดือนน้ามาทดสอบเปอร์เซ็นต์ ความงอก ดัชนีในการงอกและระยะเวลาเฉลี่ยในการงอกของเมล็ดพันธุ์ ผลการทดลอง พบว่า เมล็ดข้าวพันธุ์กข69 (ข้าวทับทิมชุมแพ) ที่มีความชื้นเริ่มต้น 10, 12 และ 14 เปอร์เซ็นต์ เมื่อเก็บรักษาเป็นระยะเวลานาน 6 เดือน พบว่า มีความชื้นเปลี่ยนไปเท่ากับ 11.68, 12.64 และ 14.75 เปอร์เซ็นต์ ตามล้าดับ เมื่อพิจารณาเปอร์เซ็นต์ความงอก พบว่า เมล็ดพันธุ์ที่มีความชื้นเริ่มต้น 10 เปอร์เซ็นต์ เมื่อเก็บรักษาเป็นระยะเวลานาน 6 เดือน มีเปอร์เซ็นต์ความงอกเฉลี่ยสูงกว่าเมล็ดพันธุ์ที่มีความชื้นเริ่มต้น 12 และ 14 เปอร์เซ็นต์ เท่ากับ 89.44, 66.22 และ 55.05 เปอร์เซ็นต์ ตามล้าดับ ส้าหรับดัชนีการงอกของเมล็ดพันธุ์ พบว่า เมล็ดพันธุ์ที่มีความชื้นเริ่มต้น 10 เปอร์เซ็นต์ มีดัชนีในการงอกที่สูงกว่าเมล็ดพันธุ์ที่มีความชื้น 12 และ 14 เปอร์เซ็นต์ เท่ากับ 18.54, 14.11 และ 12.86 ตามล้าดับ เมื่อพิจารณาเวลาเฉลี่ยในการงอก พบว่า เมล็ดพันธุ์ที่มีความชื้นเริ่มต้น 10 เปอร์เซ็นต์ มีเวลาเฉลี่ยในการงอกสั้นกว่าเมล็ดพันธุ์ที่มีความชื้นเริ่มต้น 12 และ 14 เปอร์เซ็นต์ คือ 4.61, 4.98 และ 5.07 ตามล้าดับ ซึ่งจากการศึกษานี้ แสดงให้เห็นว่า ความชื้นของเมล็ดพันธุ์ที่ต่้าและระยะเวลาในการเก็บรักษามีผลต่อคุณภาพเมล็ดพันธุ์

การทดลองนี้มีวัตถุประสงค์ทดสอบอิทธิพลของพื้นที่ใบที่มีผลต่อผลผลิตแตงเทศพันธุ์กาเลีย ณ โรงเรือนตาข่าย รัตนสุขฟาร์ม ระหว่างวันที่ 26 พฤษภาคม 2560 ถึง วันที่ 2 กันยายน 2560 โดยมีการวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) มี 3 ทรีทเมนต์ ทรีทเมนต์ละ 6 ซ้้า คือ 0.8 1.0 และ 1.2 ตารางเมตร โดยท้าการเก็บข้อมูลดังต่อไปนี้คือ น้้าหนักผล เส้นรอบผล ความกว้างผล ความยาวผล ความหนาเนื้อและ ความหวาน (ºbrix) จากการทดลองพบว่า ความหนาเนื้อมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยส้าคัญยิ่งทางสถิติ (p<0.01) ส้าหรับน้้าหนักผล เส้นรอบผล ความกว้างผล ความยาวผล ความหวาน (ºbrix) ไม่แตกต่างกันทางสถิติ (p>0.05) อย่างไรก็ตามการไว้พื้นที่ใบไม่มีผลต่อผลผลิตแตงเทศ แต่มีแนวโน้มการไว้พื้นที่ใบที่ 0.8 ตารางเมตร ให้น้้าหนักผลเฉลี่ยสูงสุด 2076.90 กรัม ให้เปอร์เซ็นต์ความหนาเนื้อของแตงเทศทั้ง 4 ด้านได้แก่ ความหนาด้านบน ความหนาด้านล่าง ความหนาด้านขวา และความหนาด้านซ้าย เท่ากับ 3.13, 3.29, 4.62 และ 4.56 ตามล้าดับ และให้ความหวานเฉลี่ยสูงสุด คือ 10.33 (ºbrix)

ปทุมมา เป็นไม้ดอกที่พบได้ตามชายป่าดอกมีสีสันสวยงาม จึงมีผู้สนใจปลูกเลี้ยงกันมากเป็นเหตุให้หัวของปทุมมาถูกขุดออกมาจากป่า ทาให้ปทุมาในป่ามีจานวนน้อยลง จึงต้องมีการขยายพันธุ์ให้ได้จานวนมากในระยะเวลาอันสั้นโดยการเพาะเลี้ยงในสภาพปลอดเชื้อ การทดลองนี้ทาการศึกษาปัจจัยที่เหมาะสมต่อการชักนาให้เกิดรากและยอด โดยนาต้นอ่อนในสภาพปลอดเชื้อมาเลี้ยงบนอาหารแข็งสูตร MS ที่เติม BA ความเข้มข้น 0.5 1.0 1.5 2.0 หรือ 2.5 มิลลิกรัมต่อลิตร เพื่อชักนาให้เกิดยอด และ NAA ความเข้มข้น 0.5 1.0 หรือ 1.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ร่วมกับผงถ่านกัมมันต์ 0.125 หรือ 0.25 มิลลิกรัมต่อลิตร เพื่อชักนาให้เกิดราก เติมวุ้น 2.5 กรัมต่อลิตร เติมน้าตาลซูโครส 30 กรัมต่อลิตร ปรับ pH 5.7 วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (CRD) พบว่าระยะเวลา 1 เดือน อาหารสูตร MS ที่เติม BA 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวนใบสูงสุดเฉลี่ย 1.50 ± 1.06 ใบ อาหารสูตร MS ที่เติม BA 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความยาวใบสูงสุดเฉลี่ย 3.75 ± 3.16 เซนติเมตร อาหารสูตร MS ที่เติม NAA 0.5 ให้จานวนรากสูงสุดเฉลี่ย 10.25 ± 9.16 ราก อาหารสูตร MS ที่เติม ผงถ่าน 0.25 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความยาวรากสูงสุดเฉลี่ย 2.12 ± 1.55 เซนติเมตร ระยะเวลา 2 เดือน อาหารสูตร MS ให้จานวนยอดเฉลี่ยสูงที่สุดเฉลี่ย 2.75 ± 1.28 ยอด อาหารสูตร MS ให้จานวนใบสูงสุดเฉลี่ย 4.50 ± 2.13 ใบ อาหารสูตร MS ให้ความยาวใบสูงสุดเฉลี่ย 7.37 ± 3.10 เซนติเมตร อาหารสูตร MS ที่เติม NAA 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวนรากสูงสุดเฉลี่ย 14.62 ± 10.39 ราก อาหารสูตร MS ที่เติม ผงถ่าน 0.125 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความยาวรากสูงสุดเฉลี่ย 5.25 ± 1.43 เซนติเมตร
ดังนั้น สูตรอาหารที่เหมาะสมในการเพิ่มจานวนยอด คือ สูตรอาหาร MS และสูตรอาหาร MS ที่เติม BA 2.5 มิลลิกรัมต่อลิตร และสูตรอาหารที่ชักนาให้เกิดราก คือ สูตรอาหาร MS ที่เติม NAA 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร

จากการศึกษาผลของสูตรอาหารสังเคราะห์ต่อการเจริญเติบโตของกล้วยไม้สามปอยหลวง โดยนาโปรโตคอร์มระยะมีใบจริง 1 คู่ เพาะเลี้ยงที่อุณหภูมิ 26±2 องศาเซลเซียส บนอาหารแข็ง 4 สูตร ที่ดัดแปลงจากสูตรอาหาร Vacin and Went (VW) เติมน้าตาล 20 กรัมต่อลิตร โดยสูตรที่ 1 VW เติมสารอินทรีย์จาก stock solution ของสูตรอาหาร Murashige and Skoog (MS) เติม BA ความเข้มข้น 2 มิลลิกรัมต่อลิตร และ NAA ความเข้มข้น 0.1 มิลลิกรัมต่อลิตร สูตรที่ 2 VW เติม Ca และสารอินทรีย์จาก stock solution ของสูตรอาหาร MS เติม BA ความเข้มข้น 2 มิลลิกรัมต่อลิตร NAA ความเข้มข้น 0.1 มิลลิกรัมต่อลิตร สูตรที่ 3 VW เติม Ca และสารอินทรีย์จาก stock solution ของสูตรอาหาร MS และกล้วยหอมบด 100 กรัมต่อลิตร สูตรที่ 4 VW เติมกล้วยหอมบด 100 กรัมต่อลิตร และน้ามะพร้าว 100 มิลลิลิตรต่อลิตร พบว่า เมื่อเพาะเลี้ยงเป็นระยะเวลา 14 สัปดาห์ อาหารสูตรที่ 2 ให้อัตราการรอดชีวิตสูงสุด 85 เปอร์เซ็นต์ ในขณะอาหารสูตรที่ 3 ให้ความสูงมากที่สุด 0.92 เซนติเมตร เมื่อเพาะเลี้ยง เป็นระยะเวลา 22 สัปดาห์ พบว่า อาหารสูตรที่ 2 ให้อัตราการรอดชีวิตสูงสุด 82.50 เปอร์เซ็นต์ อาหารสูตรที่ 1 ให้อัตราการเกิดโปรโตคอร์มสูงสุด 42.50 เปอร์เซ็นต์ ในขณะที่อาหารสูตรที่ 3 ให้ความสูง จานวนใบ การแตกกอ และจานวนรากมากที่สุดเท่ากับ 2.44 เซนติเมตร 3.62 ใบต่อต้น 7.1 ต้นต่อกอ และ 3.25 รากต่อต้น ตามลาดับ ดังนั้น อาหารสูตรที่ 3 จึงมีความเหมาะสมมากที่สุดในการเจริญเติบโตของกล้วยไม้สามปอยหลวง ในการศึกษาการชักนารากของเอื้องสามปอยหลวง บนอาหารสังเคราะห์ 5 สูตร โดยใน สัปดาห์ที่ 8 สูตรอาหารสังเคราะห์ที่ 1 VW ที่ไม่เติม NAA และสูตรอาหารสังเคราะห์ที่ 3 VW ที่เติม NAA เข้มข้น 1 มิลลิกรัมต่อลิตร มีความสูงมากที่สุดเท่ากับ 1.40 เซนติเมตรต่อต้น ในด้านจานวนใบอาหารสังเคราะที่ 5 VW ที่เติม NAA เข้มข้น 2.0 มิลลิกรัมต่อลิตร มีจานวนใบสูงที่สุดเท่ากับ 3.33 ใบต่อต้น และสามารถชักนาให้เกิดรากได้มากที่สุดเท่ากับ 6.50 รากต่อต้น

หญ้าไข่มุก Pennisetum glaucum (L.) R.Br.ในอดีตเป็นพืชอาหารสัตว์สาหรับเลี้ยงโคนม แต่ในปัจจุบันได้มีการทดลองนาต้นหญ้าไข่มุก มาเปลี่ยนให้เป็นหญ้าประดับตกแต่งตามอาคาร สถานที่ต่างๆ ใช้ตกแต่งสวน และทาเป็นดอกไม้แห้ง เพื่อใช้ในการปักแจกัน หรือทาเป็นช่อดอกไม้แห้ง เพื่อเพิ่มรายได้ การทดลองนี้ทาการศึกษาผลของปริมาณการใช้สารละลายพาโคลบิวทราโซล (Paclobutrazol; PBZ) ที่มีผลต่อการเจริญเติบโตของหญ้าไข่มุก โดยมีการทดลอง 5 สิ่งทดลอง สิ่งทดลองละ 10 ซ้า คือ ราดสารพาโคลบิวทราโซล 0 50 100 200 และ 250 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่าด้านความสูงต้นในสิ่งทดลองที่ 4 ทาให้มีการเจริญเติบโตของต้นหญ้าไข่มุกลดลงคือ 11.14 เซนติเมตร ความยาวใบพบว่า สิ่งทดลองที่ 3 ทาให้มีการเจริญเติบโตของความยาวใบลดลงคือ 10.50 เซนติเมตร ขนาดลาต้นพบว่า สิ่งทดลองที่ 4 มีขนาดลาต้นใหญ่ที่สุด คือ 2.71 เซนติเมตร ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางลาต้นพบว่า สิ่งทดลองที่ 4 มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางลาต้นสูงที่สุด คือ 1.35 เซนติเมตร และความยาวช่อดอกพบว่า สิ่งทดลองที่ 5 มีขนาดดอกสั้นที่สุด คือ 13.87 เซนติเมตร ดังนั้น สรุปได้ว่าสิ่งทดลองที่ 4 มีความสูงต้น ขนาดลาต้น ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางสั้นที่สุด จึงเหมาะสมที่สุดในการลดขนาดของหญ้าไข่มุก

ผลของสารละลายย้อมสีม่วงที่มีต่ออายุการปักแจกันของดอกกุหลาบย้อมสี โดยวางแผนการทดลองแบบ ( Completely Randomized Design : CRD ) แบ่งการทดลองออกเป็น 4 ทรีตเมนต์ 3 ซ้า ทรีตเมนต์ละ 5 ดอก ใช้ดอกกุหลาบ 60 ดอก โดยมีทรีตเมนต์ต่างๆดังนี้
ทรีตเมนต์ที่ 1 น้ากลั่น (control) ทรีตเมนต์ที่2 สีม่วงชนิดA เป็นสีม่วงผสมอาหารชนิดน้า (มีส่วนผสมของ คาร์โมอีซีน 1.80%, บริลเลียนท์บลู เอ็ฟซีเอ็ฟ 0.60%, กรดซิตริก 0.60%) ทรีตเมนต์ที่3 สีม่วงชนิดB เป็นสีม่วงผสมอาหารชนิดผง (มีส่วนผสมของ โซเดียมคลอไรด์ 54.6%, คาร์โมอีซีน 36.3%, บริลเลียนท์บลู เอ็ฟซีเอ็ฟ 9.1%) ทรีตเมนต์ที่ 4 สีม่วงชนิดC เป็นสีม่วง ผสมอาหารชนิดผง(มีส่วนผสมของ โซเดียมคลอไรด์ 51%, คาร์โมอีซีน 44% บริลเลียนท์บลู เอ็ฟซีเอ็ฟ 5%) โดยทาการเด็ดใบออกให้เหลือ 3 ชุดใบ ดอกกุหลาบงดน้า 3 ซั่วโมง ตัดโคนก้าน ให้เฉียง แล้วนามาแช่ในสารละลายสีม่วง เป็นเวลา 18ชั่วโมง แล้วนามาปักแจกันในสารละลายเพื่อศึกษา อายุการปักแจกันของดอกกุหลาบที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงน้าหนักสดของดอกกุหลาบที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ ปริมาณการดูดน้าในแต่ละวันของดอกกุหลาบที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ เส้นผ่าศูนย์กลางของดอกกุหลาบที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ คะแนนความสดของดอกกุหลาบที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ และสีของดอกกุหลาบที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ ผลการทดลองพบว่า อายุการปักแจกันของดอกกุหลาบที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ ทรีตเมนต์ที่ 1 มีอายุการปักแจกันได้นานที่สุดคือ 3 วัน ซึ่งมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญยิ่งทางสถิติกับทรีตเมนต์ที่ 2,3 และ 4 เปอร์เซ็นต์การเปลี่ยนแปลงน้าหนักสดของดอกกุหลาบที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ วันที่ 3 ทรีตเมนต์ที่ 1 มีน้าหนักมากที่สุดและมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญยิ่งทางสถิติกับทรีตเมนต์ที่ 2,3 และ 4 ปริมาณการดูดน้าในแต่ละวันของดอกกุหลาบ พบว่าวันที่ 2,3 และ4 ทรีตเมนต์ที่ 1 มีการดูดน้ามากที่สุดและ มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญยิ่งทางสถิติกับทรีตเมนต์อื่นๆ เส้นผ่าศูนย์กลางของดอกกุหลาบ ที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ พบว่าวันที่ 1,2 และ 3 ทรีตเมนต์ที่ 1 มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางมากที่สุด และมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญยิ่งทางสถิตกับทรีตเมนต์ที่ 2,3 และ 4 คะแนนความสดของดอกกุหลาบที่ย้อมสีม่วงชนิดต่างๆ พบว่า วันที่ 2 ทรีตเมนต์ที่ 1 มีคะแนนความสดมากที่สุดและมี ความแตกต่างอย่างมีนัยสาคัญยิ่งทางสถิติกับทรีตเมนต์อื่นๆ ค่าของสีพบว่าดอกกุหลาบทั้งหมดเริ่มต้นที่สีขาวนวลอมเหลือง ทรีตเมนต์ที่ 1 ไม่มีการเปลี่ยนแปลงของสีตลอดการทดลอง ทรีตเมนต์ที่ 2
เปลี่ยนเป็นสีม่วงอมน้าเงิน ทรีตเมนต์ที่ 3 เปลี่ยนเป็นสีม่วงอมแดง ทรีตเมนต์ที่ 4 เปลี่ยนเป็นสีม่วง พบว่าทรีตเมนต์ที่ 2,3 และ 4 มีการเปลี่ยนแปลงของสีที่เข้มขึ้นตามจานวนวันที่ทาการทดลอง

อนูเบียสแคระ (Anubias barteri var. nana (Engl.) Crusio ‘Petite’) เป็นพรรณไม้น้าที่มีขนาดเล็ก นิยมน้ามาประดับตกแต่งบริเวณส่วนหน้าของตู้ปลาสวยงาม มีการเจริญเติบโตช้า จึงน้ามาขยายพันธุ์เพื่อให้ได้ต้นจ้านวนมากในระยะเวลาสั นในสภาพปลอดเชื อ การทดลองนี ท้าการศึกษาปัจจัยที่เหมาะสมต่อการชักน้าให้เกิดรากและยอด โดยน้าต้นอ่อนในสภาพปลอดเชื อมาเลี ยงบนอาหารแข็งสูตร MS ที่เติม BA ความเข้มข้น 0.5 1.0 1.5 2.0 หรือ 2.5 มิลลิกรัมต่อลิตร เพื่อชักน้าให้เกิดยอด และ NAA ความเข้มข้น 0.5 1.0 หรือ 1.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ร่วมกับผงถ่านกัมมันต์ 0.125 หรือ 0.25 กรัมต่อลิตร เพื่อชักน้าให้เกิดราก เติมวุ้น 2.5 กรัมต่อลิตร เติมน้าตาลซูโครส 30 กรัมต่อลิตร ปรับ pH 5.7 วางแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์ (CRD) สิ่งทดลองละ 10 ซ้า ผลการทดลองพบว่าระยะเวลา 1 สัปดาห์ ทุกสูตรอาหารเกิดการแตกยอดเท่ากัน ให้จ้านวนยอด 1.00 ยอด/ต้น ทุกสูตรอาหารไม่มีการเกิดราก ระยะเวลา 2 สัปดาห์ สูตรอาหาร MS ที่ไม่เติม NAA BA และผงถ่าน และ สูตรอาหาร MS ที่เติม BA 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนยอดเฉลี่ยสูงที่สุด 1.25 ยอด/ต้น สูตรอาหาร MS ที่เติมผงถ่าน 0.125 กรัมต่อลิตร ให้จ้านวนรากเฉลี่ยสูงที่สุด 1.62 ราก/ต้น ระยะเวลา 3 สัปดาห์ สูตรอาหาร MS ที่เติม BA 1.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนยอดเฉลี่ยสูงที่สุด 2.00 ยอด/ต้น สูตรอาหาร MS ที่เติมผงถ่าน 0.125 กรัมต่อลิตร ให้จ้านวนรากเฉลี่ยสูงที่สุด 2.50 ราก/ต้น ระยะเวลา 4 สัปดาห์ สูตรอาหาร MS ที่เติม BA 1.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้านวนยอดเฉลี่ยสูงที่สุด 8.25 ยอด/ต้น สูตรอาหาร MS ที่เติมผงถ่าน 0.125 กรัมต่อลิตร ให้จ้านวนรากเฉลี่ยสูงที่สุด 5.00 ราก/ต้น ดังนั นสูตรอาหารที่เหมาะกับต้นอนูเบียสแคระ ที่แนะน้าให้ใช้ คือ อาหารสูตร MS ที่เติม BA 1.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ชักน้าให้เกิดยอดเฉลี่ยสูงที่สุด และสูตรอาหาร MS ที่เติมผงถ่าน 0.125 กรัมต่อลิตร ชักน้าให้เกิดรากเฉลี่ยสูงที่สุด

เปปเปอร์มินท์ เป็นหนึ่งในพืชสมุนไพรตระกูลมินท์ ที่ได้รับความนิยมแพร่หลายไปทั่วโลก ด้วยความหอมสดชื่นที่เป็นเอกลักษณ์ทั้งกลิ่นและรสชาติ จึงถูกนามาเป็นส่วนผสมในหลากหลายผลิตภัณฑ์ แต่เปปเปอร์มินจากประเทศญึ่ปุ่นเจริญเติบโต และขยายพันธุ์ได้ช้า จึงจาเป็นต้องมีการขยายพันธุ์ให้ได้จานวนมาก และปลอดโรค ในระยะเวลาอันสั้นโดยการเพาะเลี้ยงในสภาพปลอดเชื้อ ซึ่งในการทดลองนี้ได้ทาการศึกษาสูตรอาหารที่เหมาะสมต่อการชักนาให้เกิดรากและยอด โดยนาต้นอ่อนในสภาพปลอดเชื้อมาเลี้ยงบนอาหารแข็งสูตร Murashige and Skoog (MS, 1962) ที่เติม BA ความเข้มข้น 0.5 1.0 1.5 2.0 หรือ 2.5 มิลลิลิตรต่อลิตร เพื่อชักนาให้เกิดยอด และ NAA ความเข้มข้น 0.5 1.0 หรือ 1.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ร่วมกับผงถ่านกัมมันต์ 0.125 หรือ 0.25 กรัมต่อลิตร เพื่อชักนาให้เกิดราก เติมวุ้น 2.5 กรัมต่อลิตร เติมน้าตาลซูโครส 30 กรัมต่อลิตร ปรับค่าความเป็นกรด-ด่าง เท่ากับ 5.7 ผลการทดลองพบว่าในระยะเวลา 4 สัปดาห์ สูตรอาหาร MS ที่เติม BA 2.0 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จานวนยอดเฉลี่ยสูงที่สุด 10.00 ยอดต่อต้น เมื่อเปรียบเทียบกับต้นควบคุมให้จานวนยอด 2.12 ยอดต่อต้น สูตรอาหาร MS ที่เติม NAA 1.0 กรัมต่อลิตรให้จานวนรากเฉลี่ยมากที่สุด 10.38 รากต่อต้น เมื่อเปรียบเทียบกับต้นควบคุมให้จานวนราก 0.00 รากต่อต้น

การทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปริมาณน้้าที่แช่เมล็ดต่อการงอกยอดและรากของข้าวพันธุ์อยุธยา1 โดยมีการวางแผนการทดลอง แบบ Factorial in CRD มี 2 ทรีทเมนต์ละ 3 ซ้้า คือ แช่เมล็ดข้าวโดยเติมน้้า 50 มิลลิลิตร และ 100 มิลลิลิตร เก็บข้อมูลดังต่อไปนี้ วัดความยาวยอด และ วัดความยาวราก ทุกๆวัน จนครบ 7 วัน จากผลทดสอบพบว่า มีความยาวยอดที่ปริมาณน้้า 50 มิลลิลิตร และ 100 มิลลิลิตร พบว่า ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยส้าคัญทางสถิติ ส้าหรับความยาวราก ที่ปริมาณน้้า 50 มิลลิลิตร และ 100 มิลลิลิตรพบว่ามีความแตกต่างกัน อย่างมีนัยส้าคัญยิ่งทางสถิติ โดยที่ปริมาณน้้า 50 มิลลิลิตร มีความยาวรากเฉลี่ยสูงสุดเท่ากับ 4.79 เซนติเมตร และเมื่อพิจารณาปฎิสัมพันธ์ของน้้าและระยะเวลาในการแช่น้้าของเมล็ดพบว่า ที่ปริมาณ 50 มิลลิลิตร และระยะเวลาการแช่น้้า 7 วัน ท้าให้มีความยาวยอดเฉลี่ยเท่ากับ 6.06 เซนติเมตร และความยาวรากเฉลี่ย 4.79 เซนติเมตร โดยมีความยาวยอดและความยาวรากสูงที่สุด

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบคุณภาพผลผลิตแตงเทศ 3 พันธุ์ ที่ปลูกในประเทศไทย ท่าการปลูกทดลองที่อ่าเภอคูเมือง จังหวัดบุรีรัมย์ โดยการวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) ประกอบด้วย 3 ทรีทเมนต์ คือ พันธุ์แตงเทศ 3 พันธุ์ ได้แก่ พันธุ์ Hokkaido King, Happy Sweet และ Sun Sweet โดยท่าการเก็บข้อมูลการเจริญเติบโต 7 ลักษณะ คือ เส้นรอบวง ความยาวผล น้่าหนักผล ความหนาเนื้อและความหนาเปลือก ไส้ในผล ความยาวขั้ว และความหวาน จากการทดลองพบว่า พันธุ์ Hokkaido King มีเส้นรอบวง ความยาวผล น้่าหนักผล ความหนาเนื้อประกอบด้วย ความหนาเนื้อด้านขวา ความหนาเนื้อซ้าย ความหนาเนื้อด้านล่าง สูงสุดและสูงกว่า 2 พันธุ์ ที่เปรียบเทียบกันแตกต่างอย่างมีนัยส่าคัญทางสถิติ โดยมีค่าเท่ากัน 54.45 เซนติเมตร 27.80 เซนติเมตร 2.58 กิโลกรัม 4.36 เซนติเมตร 4.44 เซนติเมตร และ 3.02 เซนติเมตร ตามล่าดับ ส่วนความหนาเนื้อด้านบนไม่แตกต่างทางสถิติ พันธุ์ Happy Sweet มีความหนาเปลือกบาง และความหวาน ดีที่สุดและดีกว่า 2 พันธุ์ ที่มาเปรียบเทียบกันแตกต่างอย่างมีนัยส่าค่ญทางสถิติ โดยมีค่าเท่ากับ 0.36 เซนติเมตร และ 10.25 °brix ตามล่าดับ ความยาวขั้วของแตงเทศทั้ง 3 สายพันธุ์ ที่มาเปรียบเทียบไม่แตกต่างกันทางสิถิติ พันธุ์ Sun Sweet มีความกว้างและความยาวใส้ในดีที่สุดและดีกว่า 2 พันธุ์ ที่เปรียบเทียบกันแตกต่างอย่างมีนัยส่าคัญทางสถิติ โดยมีค่าเท่ากับ 14.53 เซนติเมตร และ 14.71 เซนติเมตร ตามล่าดับ

ในการศึกษาผลของน้ำหมักชีวภาพต่อการเจริญและผลผลิตของข้าวเหนียวดำพันธุ์หอม

ภูเขียว โดยใช้น้ำหมักชีวภาพความเข้มข้นปุ๋ยต่อน้ำเท่ากับ 1:500 ใน 5 ระดับ คือ 0, 5, 10, 15 และ 20 มิลลิลิตรต่อกระถางทุกๆ สัปดาห์ และเก็บข้อมูลทุกสัปดาห์ พบว่า Treatment ที่ดีที่สุด คือ Treatment 5 (20 มิลลิลิตร) ให้ต้นข้าวมีความสูง 100.06 เซนติเมตร จำนวนกอต่อต้น 12 กอ และ ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางลำต้น 1.60 เซนติเมตร หลังการปลูกเป็นเวลา 13  สัปดาห์

            แสดงให้เห็นว่า น้ำหมักชีวภาพมีการส่งเสริมการเจริญเติบโตของข้าวเหนียวดำพันธุ์หอม

ภูเขียวทั้งด้านความสูง จำนวนกอต่อต้น และ เส้นผ่าศูนย์กลางสูงที่สุด ข้าวมีการออกรวงแต่ไม่สามารถติดเมล็ดได้ เนื่องจากในช่วงที่ปลูกมีความแปรปรวนของสภาพอากาศสูงโดยเฉพาะอุณหภูมิที่มีค่าสูงกว่า 40 องศาเซลเซียล

การศึกษาผลของกากอ้อยในวัสดุเพาะต่อการเจริญของเส้นใยเห็ดหิมาลัย โดยนำเชื้อเห็ดหิมาลัยเลี้ยงบนก้อนอาหารที่มีส่วนผสมของกากอ้อยที่แตกต่างกัน จำนวน 5 Treatmentประกอบด้วย Treatment 1 ขี้เลื่อย 100 เปอร์เซ็นต์Treatment 2 กากอ้อย 5 เปอร์เซ็นต์ และ     ขี้เลื่อย 95 เปอร์เซ็นต์Treatment 3 กากอ้อย 10 เปอร์เซ็นต์ และ ขี้เลื่อย 90 เปอร์เซ็นต์Treatment4 กากอ้อย 15 เปอร์เซ็นต์ และ ขี้เลื่อย 85 เปอร์เซ็นต์ และ Treatment5 กากอ้อย     20 เปอร์เซ็นต์ และ ขี้เลื่อย 80 เปอร์เซ็นต์ ทำTreatment ละ 5 ซ้ำเก็บข้อมูลหลังจากหยอดเชื้อเป็นเวลา 7 วัน และเก็บข้อมูลในครั้งต่อๆ ไปทุก 4 วัน เป็นจำนวน 11 ครั้ง พบว่า Treatment ที่ดีที่สุด คือ Treatment1 และ 2 มีการเจริญของเส้นใย 13 เซนติเมตร หลังจากเพาะเป็นเวลา 31 วัน ในขณะที่ Treatment3, 4 และ 5 มีการเจริญของเส้นใย 14.00, 13.56 และ 13.24 เซนติเมตรหลังจากเพาะเป็นเวลา 43, 47 และ 47 วัน ตามลำดับ แสดงให้เห็นว่า สามารถนำกากอ้อยมาใช้เป็นส่วนผสมทดแทนขี้เลื้อยได้ที่ 5 เปอร์เซ็นต์

การศึกษาสูตรอาหารสังเคราะห์ที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของกล้วยไม้เหลืองจันทบูร โดยวางแผนการทดลองแบบ CRD จำนวน 4 สิ่งทดลอง ประกอบไปด้วยอาหารสังเคราะห์ 4 สูตร กระทำสูตรละ 6 ซ้ำ  โดยเก็บข้อมูลระหว่างสัปดาห์ที่ 5-12 หลังทำการเพาะเลี้ยง พบว่า อาหารสังเคราะห์สูตรที่ 3 มีอัตราการรอดชีวิตถึง 98.50 เปอร์เซ็นต์ และมีการเพิ่มขนาดของโปรโตคอร์มดีที่สุด คือ 0.99 เซนติเมตร ในขณะที่สูตรที่ 2, 4 และ 1 มีอัตราการรอดชีวิตถึง 91.50, 98.50 และ 88.75 เปอร์เซ็นต์ และมีการเจริญของโปรโตคอร์มเท่ากับ 0.94, 0.91 และ 0.84 เซนติเมตร ตามลำดับ ส่วนในการเจริญเติบโตทางด้านจำนวนใบ ความสูง และ จำนวนราก พบว่า อาหารสังเคราะห์สูตรที่ 2 มีการเจริญเจริญเติบโตทางด้านจำนวนใบ ความสูง และ จำนวนรากดีที่สุด คือ 3.28 ใบ, 1.36 เซนติเมตร และ 0.97 ราก ตามลำดับ ภายหลังจากการเพาะเลี้ยงเป็นเวลา           12 สัปดาห์ แม้ว่าการเจริญเจริญเติบโตทางด้านจำนวนใบจะไม่ได้สูงที่สุดแต่ก็มีจำนวนรากสูงที่สุด ซึ่งเป็นผลดีต่อการอนุบาลปลูก โดยสูตรที่ 4, 1 และ 3 มีการเจริญเติบโตทางด้านจำนวนใบเท่ากับ 3.55, 3.38 และ 3.03 ใบ ในการเจริญเติบโตทางด้านความสูงเท่ากับ 0.99, 0.97 และ 1.00 เซนติเมตร และในการเจริญเติบโตทางด้านจำนวนรากเท่ากับ 0.77, 0.57 และ 0.74 ราก ตามลำดับ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวิธีการทาลายการการพักตัวของบวบหอมร่วมกับการใช้สารจิบเบอเรลลิน (Gibberellin (GA3)) ในระดับความเข้มข้นที่แตกต่างกัน โดยนาเมล็ดบวบหอมที่ตัดเปลือกเมล็ดแล้วแช่สาร GA ความเข้มข้น 0, 50, 100 และ 200 ppm ในภาชนะทึบแสง เป็นเวลา 24 ชั่วโมง แล้วนาไปเพาะในถาดหลุมที่ใช้พีทมอสเป็นวัสดุปลูกพร้อมกับเมล็ดบวบหอมที่ไม่ได้ตัดเปลือกเมล็ดและไม่แช่สาร Gibberellin (GA3) ( ชุดควบคุม ) เพาะเมล็ดเป็นเวลา 14 วัน โดยเก็บข้อมูลทุกวันเพื่อหาเปอร์เซ็นต์ความงอก , ความเร็วในการงอก และความสูงของต้นกล้า ผลการทดลองพบว่า วิธีตัดเปลือกเมล็ดร่วมกับแช่สาร Gibberellin (GA3) ที่ระดับความเข้มข้น 100 ppm เป็นวิธีทาลายการพักตัวที่เหมาะสมที่สุด มีเปอร์เซ็นต์การงอกเท่ากับ 98% ความเร็วในการงอกเท่ากับ 7.48 และความสูงของต้นกล้าเฉลี่ยเท่ากับ 24.40 เซนติเมตร

การศึกษาผลของความชื้นเมล็ดพันธุ์และระยะเวลาในการเก็บรักษาต่อคุณภาพของเมล็ดพันธุ์กข69 โดยวางแผนการทดลองแบบ 3×6 Factorial in CRD ท้า 3 ซ้้า ประกอบด้วย 2 ปัจจัย ปัจจัยแรกระดับความชื้นของเมล็ดพันธุ์ที่แตกต่าง 3 ระดับ ได้แก่ 10, 12 และ 14 เปอร์เซ็นต์ ปัจจัยที่ 2 คือระยะเวลาที่ใช้ในการเก็บรักษาเมล็ดพันธุ์ข้าว ได้แก่ 1, 2, 3, 4, 5 และ 6 เดือน โดยเก็บ ในถุงสุญญากาศในตู้ควบคุมอุณภูมิ 4±1 องศาเซลเซียส ท้าการทดสอบความชื้นของเมล็ดพันธุ์ เปอร์เซ็นต์ความงอกของเมล็ดพันธุ์ ดัชนีการงอกของเมล็ดพันธุ์ และเวลาเฉลี่ยในการงอก ในทุกๆเดือน ผลการทดลองพบว่า เมล็ดพันธุ์ข้าวที่มีความชื้นเริ่มต้นแตกต่างกันเมื่อเก็บรักษาเป็นระยะเวลานาน มีผลท้าให้มีเปอร์เซ็นต์ความชื้นเพิ่มขึ้นโดยเมล็ดพันธุ์ที่มีความชื้นเริ่มต้นที่ 10, 12 และ 14 เปอร์เซ็นต์ เมื่อเก็บรักษาระยะเวลานาน 6 เดือนจะมีความชื้นเปลี่ยนแปลงไปเท่ากับ 10.44, 12.45 และ 14.90 เปอร์เซ็นต์ตามล้าดับ เมื่อพิจารณาเปอร์เซ็นต์ความงอกพบว่าเมล็ดข้าวที่มีความชื้นเริ่มต้น 10 เปอร์เซ็นต์ เมื่อเก็บรักษาเป็นระยะเวลา 6 เดือนมีเปอร์เซ็นต์ความงอกเฉลี่ยสูงกว่าเมล็ดที่มีความชื้นเริ่มต้น 14 เปอร์เซ็นต์ คือ 91.44 และ 88.06 เปอร์เซ็นต์ตามล้าดับ ส้าหรับดัชนีการงอกของเมล็ดพบว่าเมล็ดข้าวที่มีความชื้นเริ่มต้น 10 เปอร์เซ็นต์ มีดัชนีการงอกเฉลี่ยสูงกว่าเมล็ดที่มีความชื้นเริ่มต้น 14 เปอร์เซ็นต์ คือ 18.22 และ 16.89 ตามล้าดับ ส้าหรับเวลาเฉลี่ยในการงอกผลการทดลองแสดงให้เห็นว่าเมล็ดพันธุ์ที่มีความชื้นต่้าให้เวลางอกเฉลี่ยน้อยกว่าเมล็ดที่มีปริมาณความชื้นสูง เมื่อเก็บรักษาเป็นระยะเวลา 6 เดือน แสดงให้เห็นว่าความชื้นเมล็ดเริ่มต้นมีอิทธิพลต่อคุณภาพของเมล็ดหลังจากเก็บรักษาเป็นเวลานาน

การทดลองครั้งนี้เป็นการศึกษาความเหมาะสมของการใช้ขี้เลื่อยไม้มะม่วงแทนไม้เนื้ออ่อนในการเพาะเห็ดกระด้าง  เพื่อต้องการทราบระยะเวลาในการเจริญเติบโตของเส้นใยของเห็ดกระด้างจนเต็มก้อนเชื้อ  จำนวนดอกต่อถุง  น้ำหนักต่อดอก  ความกว้างของดอก  และความยาวของก้านดอก  ซึ่งในการใช้ขี้เลื่อยที่เหมาะสมมีในท้องถิ่นและคุ้มค่า  ช่วยให้ลดต้นทุนการผลิต    ได้อีกทางหนึ่งและจะได้นำผลการทดลองแนะนำส่งเสริมเกษตรกรและผู้ที่สนใจต่อไป

โดยวางแผนทดลองเป็นแบบสุ่มสมบูรณ์(Completely Randomized Design : CRD)การทดลองจะแบ่งเป็น 5 สูตร4 ซ้ำ ดังนี้

                    สูตรอาหารที่ 1   ขี้เลื่อยไม้ยางพารา 100 %

                    สูตรอาหารที่ 2   ขี้เลื่อยไม้ยางพารา 75  %+  ขี้เลื่อยไม้มะม่วง 25 %

                    สูตรอาหารที่ 3   ขี้เลื่อยไม้ยางพารา 50 % +  ขี้เลื่อยไม้มะม่วง 50 %

                    สูตรอาหารที่ 4   ขี้เลื่อยไม้ยางพารา 25 % +  ขี้เลื่อยไม้มะม่วง 75 %

                    สูตรอาหารที่ 5   ขี้เลื่อยไม้มะม่วง 100 %

          ผลการทดลองปรากฏว่าสูตรอาหารที่ 1ใช้ขี้เลื่อยไม้ยางพารา  100%  ใช้ระยะเวลาในการเจริญเติบโตของเส้นใยเห็ดกระด้างจนเต็มก้อนเชื้อเฉลี่ยต่อถุงมากที่สุดคือ 25วัน  จำนวนดอกต่อถุงเฉลี่ย2.3 ดอกน้ำหนักต่อดอกเฉลี่ย28.0  กรัม ความกว้างของดอกเฉลี่ย6.12เซนติเมตร  และความยาวของก้านดอกเฉลี่ย6.96เซนติเมตร  รองลงมาคือสูตรอาหารที่ 4ใช้ขี้เลื่อยไม้ยางพารา+ขี้เลื่อยไม้มะม่วง  สูตรอาหารที่ 2ใช้ขี้เลื่อยไม้ยางพารา+ขี้เลื่อยไม้มะม่วงและสูตรอาหารที่  3ใช้ขี้เลื่อยไม้ยางพารา+ขี้เลื่อยไม้มะม่วงตามลำดับ  ส่วนสูตรอาหารที่ 5 ใช้ขี้เลื่อยไม้มะม่วง  100 %  ให้ผลผลิตต่ำ  กล่าวคือ  ใช้ระยะเวลาในการเจริญเติบโตของเส้นใยเห็ดกระด้างจนเต็มก้อนเชื้อเฉลี่ยต่อถุงจำนวน  20วัน  และให้จำนวนดอกต่อถุง1.95ดอก  น้ำหนักต่อดอก26.5กรัม  ความกว้างของดอก4.91เซนติเมตร และความยาวของก้านดอก  5.65เซนติเมตร  เมื่อวิเคราะห์ความแปรปรวนพบว่าจำนวนดอกต่อถุง  น้ำหนักต่อดอก  ความกว้างของดอกและความยาวของก้านดอกมีความแตกต่างกันทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญ

การทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแสงสีที่ต่างกันต่อการงอกของเมล็ดพันธุ์มะเขือเทศสายพันธุ์สีดา ในการทดลองตรวจสอบวัดเปอร์เซ็นต์การงอกและความเร็วในการงอกของเมล็ดพันธุ์มะเขือเทศภายใต้สภาวะแสงแตกต่างกันโดยมี 4 ทรีทเมนต์ ทรีทเมนต์ละ 4 ซ้้า คือสีฟ้า แดง ขาว และเขียว โดยวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) จากการทดลองพบว่าการให้แสงสีที่แตกต่างกันท้าให้เมล็ดพันธุ์มะเขือเทศมีการงอกที่แตกต่างกัน ซึ่งแสงสีแดงเปอร์เซ็นต์มีการงอกสูงสุดและมีความเร็วในการงอกสูงสุดซึ่งค่าเฉลี่ยเท่ากับ 82.00 และ8.49 ตามล้าดับ แสงสีที่ให้เปอร์เซ็นต์งอกและความเร็วในการงอกน้อยที่สุดคือแสงสีฟ้าโดยจะมีค่าเฉลี่ยเท่า 68.50 และ6.29 ตามล้าดับ จึงสามารถสรุปได้ว่าการให้แสงสีแดงมีผลท้าให้เปอร์เซ็นต์การงอกสูงสุด และมีความเร็วในการงอกสูงที่สุด

การศึกษาผลของ BA และ NAA เพื่อให้ได้ความเข้มข้นที่เหมาะสมสำหรับการเจริญเติบโต ของกล้วยไม้เขาแพะ โดยนำโปรโตคอร์มขนาด 0.5 เซนติเมตร มาเพาะเลี้ยงบนอาหารสูตร MS ที่เติม BA ที่ระดับเข้มข้น 0, 0.5, 1, 1.5 และ 2 มิลลิกรัมต่อลิตร เพาะเลี้ยงภายใต้แสง 1,000 ลักซ์ ที่อุณหภูมิ 26 ± 2 องศาเซลเซียส เป็นระยะเวลา 10 สัปดาห์ พบว่า อาหารสูตร MS ที่เติม BA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร จำนวนใบมากที่สุด 7.25 ใบต่อต้น และอาหารสูตร MS ที่เติม BA ความเข้มข้น 1.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ความสูงมากที่สุด 0.91 เซนติเมตร สำหรับการชักนำรากโดยนำต้นกล้าของกล้วยไม้เขาแพะขนาด 1 เซนติเมตร มาเพาะเลี้ยงบนอาหารสูตร MS ที่เติม NAA ที่ระดับเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่า อาหารสูตร MS ที่เติม NAA ความเข้มข้น 0.25 และ 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จำนวนรากมากที่สุด 3.08 รากต่อต้น ระดับความเข้มข้นของ NAAที่ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร มีผลทำให้เกิดการสร้างแคลลัสมากที่สุดเฉลี่ย 83 เปอร์เซ็นต์ และมีอัตราการรอดชีวิตมากที่สุด 100 เปอร์เซ็นต์

เนื่องจากพิทูเนียสายพันธุ์ Petunia hybrida Vilm ที่มีสีขาวอมชมพูมีข้อดี คือมีความแข็งแรง สวยงาม ขยายพันธุ์ได้ง่ายโดยการปักชำและไม่สามารถผสมตัวเองได้ ทำให้ดอกทนทานและมีดอกจำนวนมาก จึงมีแนวคิดที่จะผสมกับพันธุ์อื่นๆอีก 1 สายพันธุ์ที่ได้จากการเพาะเมล็ด (ผสมเปิด) เพื่อให้ได้พิทูเนียพันธุ์อื่นมีสีหลากหลายและความแข็งแรงเหมือนสายพันธุ์ Black Berry ที่มีสีม่วงอมดำ ได้ทำการทดลอง ณ โรงเรือนไม้ดอกของคณะเทคโนโลยีการเกษตร มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ ระหว่าง เดือนสิงหาคม ถึง เดือนพฤษภาคม 2562 โดยการผสมข้ามสายพันธุ์ Petunia hybrida Vilm กับพิทูเนียพันธุ์ Black Berry และผสมตัวเองพบว่าพิทูเนียที่ผสมข้ามมีจำนวนต้นหลังจากการคัดเลือกต้นที่มีความแข็งแรง ขนาดทรงพุ่ม ความหลากหลายสีและความแข็งแรงมากกว่าการผสมตัวเอง โดยสีของคู่ผสมทั้งหมดจะอยู่ในกลุ่มสี Purple, Purple-Violet, Red,Red-Purple และลูกผสมรุ่นที่ 1 เมื่อผสมตัวเองจะติดฝักเกือบทุกต้น และบางครั้งก็มีที่ไม่ติดฝักบ้าง โดยที่ได้รับการผสมติดที่ได้จากต้นสีขาวอมชมพูที่ 1 จำนวน 24 ต้น และต้นขอพันธุ์แบล็คเบอร์รี Black Berry จากคู่ที่ 1 จำนวน 46 ต้น ซึ่งแตกต่างจากพิทูเนียพันธุ์อื่นๆ และสามารถนำไปพัฒนาต่อได้

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบผลผลิตข้าวโพดฝักอ่อนและถั่ว ในระบบปลูกข้าวโพดฝักอ่อนร่วมกับถั่ว การสะสมไนโตรเจนในต้นข้าวโพดฝักอ่อนและถั่ว วิเคราะห์ปริมาณไนโตรเจนที่คืนสู่ดินเมื่อไถกลบหลังการเก็บเกี่ยว และประเมินรายได้จากการปลูกข้าวโพดฝักอ่อนร่วมกับถั่ว วางแผนการทดลองแบบสุ่มในบล็อกสมบูรณ์ (Randomized Completely Blocks Design ; RCBD) มี 4 ชุดทดลอง 3 ซ้้า คือ การปลูกข้าวโพดฝักอ่อนเพียงอย่างเดียว และการปลูกข้าวโพดฝักอ่อนร่วมกับถั่วเขียว ถั่วเหลือง และถั่วลอด ผลการวิจัยพบว่า ผลผลิตข้าวโพดฝักอ่อนไม่มีความแตกกันอย่างมีนัยส้าคัญทางสถิติ โดยมีผลผลิตเฉลี่ยเท่ากับ 1.07, 1.03, 0.88 และ 0.83 ตันต่อไร่ตามล้าดับ ในขณะที่ผลผลิตถั่วที่เก็บหลังการเก็บเกี่ยวข้าวโพดฝักอ่อน 2 สัปดาห์ มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยส้าคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 โดยถั่วลอดมีผลผลิตมากที่สุดคือ 23.70 กิโลกรัมต่อไร่ การสะสมไนโตรเจนสูงสุด 11.16 กิโลกรัมต่อไร่ คิดเป็นร้อยละ 2.92 และหลังการเก็บเกี่ยวการไถกลบต้นข้าวโพดฝักอ่อนร่วมกับถั่วลอด จะคืนปุ๋ยไนโตรเจนสู่ดินสูงสุดปริมาณ 16.56 กิโลกรัมต่อไร่ ด้านการประเมินรายได้ พบว่าการปลูกข้าวโพดฝักอ่อนร่วมกับถั่วลอด ท้าให้เกษตรกรมีรายได้สูงสุดคือ 33,913.68 บาทต่อไร่ ซึ่งมีรายได้เพิ่มขึ้น 663.68 บาทต่อไร่

การทดลองนี มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาค่าความเป็นกรดเป็นด่างของน้าต่อเปอร์เซ็นต์การงอกของพันธุ์ข้าว และเพื่อศึกษาค่าความเป็นกรดเป็นด่างของน้าที่มีผลต่อความเร็วในการงอกของเมล็ดพันธุ์ข้าวโดยวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Desing (CRD) มีทั งหมด 5 ทรีทเมนต์ แต่ละทรีทเมนต์มี 4 ซ้า โดยแต่ละทรีทเมนต์ประกอบด้วยน้าที่ใช้เพาะทดสอบเมล็ดที่มีระดับค่าความเป็นกรดเป็นด่างแตกต่างกันคือ 7.0, 6.0, 5.5, 5.0 และ 4.5 ตามล้าดับ โดยใช้เมล็ดพันธุ์ข้าว 2 แบบคือ เมล็ดพันธุ์ข้าวแบบเมล็ดแห้ง และเมล็ดข้าวที่บ่มให้งอกแล้ว โดยน้าเมล็ดทั ง 2 ชนิดลงเพาะทดสอบโดยวิธี Top of Paper โดยใช้น้าที่มีค่าความที่เป็นกรดเป็นด่างต่างกันดังข้างต้นรดน้าหรือให้ความชื นแล้วตรวจสอบการงอกทุกวันจนครบ 10 วัน จากการศึกษาเปอร์เซ็นต์การงอกของเมล็ดพันธุ์ข้าวดอกมะลิ 105 พบว่ามีเปอร์เซ็นต์การงอกต้นกล้าปกติเมล็ดแห้งสูงสุดเมื่อเพาะด้วยน้าที่มีค่า pH 7.0 เท่ากับ 96.00 % ส่วนข้าวเมล็ดแห้งพันธุ์สุพรรณบุรี1 พบว่ามีเปอร์เซ็นต์การงอกของต้นกล้าปกติเมล็ดแห้งสูงสุดเมื่อเพาะด้วยน้าที่มีค่า pH 7.0 เท่ากับ 94.5% และพันธุ์ข้าวหอมนิลที่มีเปอร์เซ็นต์การงอกของต้นกล้าปกติเมล็ดแห้งสูงสุด73.00% เมื่อเพาะด้วยน้าที่มีค่า pH 7.0 เมื่อทดสอบกับเมล็ดพันธุ์ที่บ่มเเล้วพบว่าข้าวพันธุ์ขาวดอกมะลิ 105 มีการงอกต้นกล้าปกติสูงสุดเท่ากับ 97.00 เมื่อเพาะด้วยสารละลายที่มีค่า pH 6.0 ส่วนข้าวพันธุ์สุพรรณบุรี 1 ที่เพาะแล้วมีต้นกล้าปกติสูงสุดไม่แตกต่างกันทางสถิติเท่ากับ 98.00, 98.00 เเละ 97.00% เมื่อเพาะด้วยสารละลายที่มีค่า pH 7.0, 6.0 และ 5.5 ตามลาดับ และพันธุ์ข้าวหอมนิลที่บ่มเเล้วมีต้นกล้าปกติสูงสุดเท่ากับ 49.5% เมื่อเพาะด้วยสารละลายที่มีค่า pH 7.0 ในส่วนของความเร็วในการงอก ของเมล็ดข้าวแห้งพันธุ์ขาวดอกมะลิ 105 มีความเร็วในการงอกมากสุดที่ pH ของสารละลายเท่ากับ 7.0 และ6.0 โดยท้าให้มีความเร็วในการงอกมากสุดเท่ากับ 9.98 และ 8.94 ตามล้าดับ ส่วนข้าวพันธุ์สุพรรณบุรี 1 มีความเร็วในการงอกมากสุดที่ pH 7.0, 6.0, 5.5 และ 4.5 เท่ากับ 8.68, 7.72, 6.89 และ 6.88 ตามล้าดับ และข้าวหอมนิล มีความเร็วในการงอกมากสุดที่ pH 7.0 เท่ากับ 4.25 ส้าหรับเมล็ดพันธุ์ที่บ่มให้งอกแล้วในพันธุ์ขาวดอกมะลิ 105 โดยให้ความชื นของเมล็ดด้วยสารละลายที่มีค่า pH เท่ากับ 7.0, 6.0 และ 5.5 ท้าให้มีความเร็วในการงอกสูงสุดเท่ากับ 18.60, 18.57 และ 17.89 ตามล้าดับ แต่ไม่ แตกต่างกันทางสถิติ ส่วนเมล็ดข้าวที่บ่มแล้วของพันธุ์สุพรรณบุรี 1 ที่เพาะด้วยสารละลาย pH 7.0, 6.0, 5.5 และ 5.0 ท้าให้มีความเร็วในการงอกสูงสุดเท่ากับ 17.26, 16.99, 19.1 และ 16.69 และเมล็ดพันธุ์ข้าวขพันธุ์หอมนิลที่เพาะด้วยสารละลายที่มีค่า pH 7.0 ท้าให้เมล็ดมีความเร็วในการงอกสูงสุดเท่ากับ 4.26

กำรศึกษำผลของน้ำมะพร้ำว BA และ IBA เพื่อให้ได้ควำมเข้มข้นที่เหมำะสมส้ำหรับกำรเจริญเติบโตของกล้วยไม้เอื องแปรงสีฟัน โดยน้ำโปรโตคอร์มของกล้วยไม้เอื องแปรงสีฟันขนำด 0.5 เซนติเมตร มำเพำะเลี ยงบนอำหำรสูตร ¼MS ที่เติม BA ที่ระดับเข้มข้น 0, 0.2, 0.4, 0.6 และ 0.8 มิลลิกรัมต่อลิตร เพำะเลี ยงภำยใต้แสง 1,000 ลักซ์ ที่อุณหภูมิ 26 ± 2 องศำเซลเซียส เป็นระยะเวลำ 10 สัปดำห์ พบว่ำ สูตรอำหำรที่เติม BA ควำมเข้มข้น 0.2, 0.4 และ 0.8 มิลลิกรัมต่อลิตร มีอัตรำกำรรอดชีวิตมำกที่สุดเท่ำกับ 100 เปอร์เซ็นต์ อำหำรสูตร ¼MS ที่เติม BA ควำมเข้มข้น 0.8 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้ควำมสูงเท่ำกับ 1.08 เซนติเมตร และอำหำรสูตร ¼MS ที่ไม่เติม BA ให้จ้ำนวนใบมำกที่สุด 13.50 ใบต่อต้น ส้ำหรับกำรชักน้ำรำกโดยน้ำต้นกล้ำของกล้วยไม้เอื องแปรงสีฟัน ขนำด 1 เซนติเมตร มำเพำะเลี ยงบนอำหำรสูตร MS ที่เติม IBA ที่ระดับเข้มข้น 0, 0.25, 0.5, 0.75 และ 1 มิลลิกรัมต่อลิตร พบว่ำ สูตรอำหำรที่เติม IBA ควำมเข้มข้น 0.25 และ 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร มี อัตรำกำรรอดชีวิตมำกที่สุดเฉลี่ย 87.50 เปอร์เซ็นต์ อำหำรสูตร MS ที่เติม IBA ควำมเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้จ้ำนวนรำกมำกที่สุด 2.00 รำกต่อต้น

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค๑จัดทำขึ้นเพื่อทดสอบพันธุ๑ทานตะวันพันธุ๑ ProCut® Horizon โดยเพาะเมล็ดจำนวน 120 เมล็ด ชํวงเดือนธันวาคม 2564 ณ คณะเทคโนโลยีเกษตร โดยทำการผสมข๎ามสายพันธุ๑ ทั้งหมด 3 สายพันธุ๑ดังนี้ 1.ทานตะวันพันธุ๑ ProCut® Horizon 2.ทานตะวันพันธุ๑ Red Sunflower 3.ทานตะวันพันธุ๑เหลืองสดดอกใหญํ หลังจากได๎ลักษณะดอกที่พร๎อมผสมเกสร จึงทำการทดลองผสมพันธุ๑ข๎ามทั้งหมด 10 ดอก ได๎ผลการทำลองจริงจำนวน 6 ดอก จากนั้นทำการเก็บเมล็ดพันธุ๑เพื่อใช๎ขยายพันธุ๑ตํอ และ จากการทดลองปลูกทานตะวันพันธุ๑ ProCut® Horizon สถานที่ในการทำการทดลอง คือ คณะเทคโนโลยีเกษตร มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ๑ ในพระบรมราชูปถัมภ๑ วันที่เริ่มทำการทดลองเป็นชํวงวันที่เหมาะสม จากนั้นทำการเก็บอัตราการงอก เปอร๑เซ็นต๑การงอกที่ได๎คือ 94.17 % และ เก็บผลการทดลองอัตราการรอดชีวิต เปอร๑เซ็นต๑อัตราการรอดชีวิต 92.5% เก็บผลการทดลองความสูงทุก 7 วัน สัปดาห๑ที่ 7 มีความสูง 85.29 เซนติเมตร ซึ่งจากการศึกษาการทดลองสัปดาห๑นี้เป็นความสูงที่สูงที่สุดของต๎นทานตะวัน

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทดสอบพันธุ์ทานตะวันพันธุ์บิวตี้มิกซ์ ปลูกทั้งหมดจำนวน 64 ต้น เพื่อทำการทดสอบพันธุ์ทานตะวันพันธุ์บิวตี้มิกซ์โดยการผสมข้ามสายพันธุ์ มีทั้งหมด 3 สายพันธุ์ดังนี้ 1.บิวตี้มิกซ์ 2.Indian Blanket Sunflower 3.Red Sunflower จากนั้นทำการเก็บเมล็ดพันธ์ุเพื่อใช้ในขยายพันธุ์ต่อ จากการทดลองปรับปรุงทานตะวันพันธุ์บิวตี้มิกซ์ ณ คณะเทคโนโลยีการเกษตร มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ ตั้งแต่วันที่ 27 ธันวาคม 2564 ทำการเก็บอัตราการงอกเปอร์เซ็นต์การงอกที่ได้คือ 53.33 เปอร์เซ็นต์ เมื่อต้นกล้าทานตะวันอายุ 14 วัน ทำการย้ายลงปลูกในกระถางขนาด 12 นิ้ว โดยอัตราการรอดชีวิตตั้งแต่วันแรกที่ยายลงกระถางเป็นระยะเวลา 8 สัปดาห์ อัตราการรอดชีวิตคือ 9.17 เปอร์เซ็นต์ จำนวนเมล็ดทานตะวันที่ได้จากการปรับปรุงพันธุ์โดยการผสมข้ามทั้งหมด 11 ดอก รวมทั้งหมดคือ 263 เมล็ด

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะต้นของทานตะวัน และการติดเมล็ดของลูกผสมทานตะวันพันธุ์ “เหลืองสดดอกใหญ่” โดยเพาะเมล็ดจำนวน 44 เมล็ด เพื่อทำการปรับปรุงพันธุ์ทานตะวันพันธุ์เหลืองสดดอกใหญ่ โดยการผสมข้ามสายพันธุ์ มีทั้งหมด 3 สายพันธุ์ดังนี้ 1.Indian Sunflower 2.Red Sunflower 3.ทานตะวันพันธุ์ “เหลืองสดดอกใหญ่” จากนั้นทำการเก็บเมล็ดพันธุ์เพื่อใช้ขยายพันธุ์ต่อ จากการทอลองปลูกทานตะวันพันธุ์ “เหลืองสดดอกใหญ่” ทำการทดลอง ณ คณะเทคโนโลยีเกษตร มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ โดยเพาะเมล็ดทานตะวัน “พันธุ์เหลืองสดดอกใหญ่” ตั้งแต่วันที่ 27 ธันวาคม 2564 เมื่อต้นกล้าทานตะวันมีอายุครบ 14 วัน ทำการย้ายลงปลูก จากนั้นทำการเก็บอัตราการงอก เปอร์เซ็นต์การงอกที่ได้คือ 84.10% จากนั้นนำต้นกล้าทานตะวันที่เพาะไว้ลงปลูกในกระถางขนาด 12 นิ้ว โดยดูอัตราการรอดชีวิตตั้งแต่วันแรกที่ย้ายลงกระถางเป็นระยะเวลา 8 สัปดาห์ มีอัตราการรอดชีวิตคือ 84.10% และศึกษาลักษณะพันธุ์ทานตะวัน“พันธุ์เหลืองสดดอกใหญ่” โดยพบว่า ลักษณะต้นอ่อนของทานตะวันพันธุ์เหลืองสดดอกใหญ่ บริเวณลำต้นจะมีสีเขียวอ่อน ต้นโตเต็มที่บริเวณลำต้นมีสีเขียว ใบ มีลักษณะใบเป็นรูปรีค่อนข้างกลม เป็นรูปหัวใจ ปลายใบแหลม โคนใบมนเว้าเป็นรูปหัวใจ ส่วนขอบใบจักเป็นซี่ฟัน ดอก เป็นดอกเดี่ยว ออกดอกที่ปลายยอด ดอกเป็นดอกแบบสมบูรณ์เพศ ดอกมีขนาดใหญ่มีสีเหลือง วัดด้วย R.H.S. Colour Chart สี Yellow Group 9A มีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางดอกเฉลี่ย 19.4 เซนติเมตร มีกลีบดอกเป็นจำนวนมากเรียงซ้อนกันเป็นชั้นๆ กลีบดอกมีลักษณะรียาว ปลายกลีบดอกแหลมมีสี Yellow Group 9A หลังจากทำการเก็บเมล็ดจากการปลูกผสมครั้งแรก นำเมล็ดมาปลูก ทดสอบเพื่อดูลักษณะที่ทำการผสมพบว่า มีลักษณะที่แตกต่างจากรุ่นก่อน คือ ต้นโตเต็มที่บริเวณลำต้นมีสีเขียว ใบมีลักษณะเป็นรูปรีค่อนข้างกลม เป็นรูปหัวใจ ปลายใบแหลม โคนใบมนเว้าเป็นรูปหัวใจ ส่วนขอบใบจักเป็นซี่ฟัน ดอกที่พบมี 2 ลักษณะ คือ 1. ดอกเดี่ยว ออกดอกที่บริเวณปลายยอด 2. ดอกช่อ มีดอกออกบริเวณปลายยอด 2-3 ดอก ดอกเป็นดอกแบบสมบูรณ์เพศ มีขนาดดอกเฉลี่ย 13.11 เซนติเมตร สีของดอกวัดด้วย R.H.S. Colour Chart สีที่พบมี 3 ลักษณะ คือ 1. สี Greyed-Orange Group 175A 2. Greyed-Orange Group 175C และ 3. Yellow-Orange Group 17B

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อปรับปรุงพันธุ์ทานตะวันพันธุ์ “Indian Blanket Sunflower” โดยเพาะเมล็ดจำนวน 100 เมล็ด เพื่อทำการปรับปรุงพันธุ์ทานตะวันพันธุ์ Indian Blanket Sunflower โดยการผสมข้ามสายพันธุ์ มีทั้งหมด 4 สายพันธุ์ดังนี้ 1.“Indian Blanket Sunflower” 2.Indian Sunflower 3.Red Sunflower 4.ทานตะวันพันธุ์เหลืองสดดอกใหญ่ จากนั้นทำการเก็บเมล็ดพันธ์ุเพื่อใช้ขยายพันธุ์ต่อ จากการทดลองปลูกทานตะวันพันธุ์ “Indian Blanket Sunflower” ทำการทดลอง ณ คณะเทคโนโลยีเกษตร มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ โดยเพาะเมล็ดทานตะวัน “พันธุ์ Indian Blanket Sunflower” ตั้งแต่วันที่ 27 ธันวาคม 2564 เมื่อต้นกล้าทานตะวันมีอายุครบ 14 วัน ทำการย้ายลงปลูก จากนั้นทำการเก็บอัตราการงอก เปอร์เซ็นต์การงอกที่ได้คือ 96% จากนั้นนำต้นกล้าทานตะวันที่เพาะไว้ลงปลูกในกระถางขนาด 12 นิ้ว โดยดูอัตราการรอดชีวิตตั้งแต่วันแรกที่ย้ายลงกระถางเป็นระยะเวลา 8 สัปดาห์ มีอัตราการรอดชีวิตคือ 96% และศึกษาลักษณะพันธุ์ทานตะวัน“Indian Blanket Sunflower” โดยพบว่าลักษณะของต้นทานตะวัน บริเวณลำต้นจะมีสีเขียวอ่อนและบ้างต้นมีสีน้ำตาล ต้นโตเต็มที่บริเวณลำต้นมีสีเขียวและสีน้ำตาล มีลักษณะใบแหลม โคนใบเรียบ ๆ ส่วนขอบใบเรียวตรง มีหลายดอกเดี่ยว ออกดอกที่ปลายยอด ข้อตาหรือออกเป็นช่อตรงใกล้กับดอกหลัก ดอกเป็นดอกแบบสมบูรณ์เพศ ดอกมีขนาดกลางๆ เป็นสีเหลืองเข้ม สีเหลืองสว่าง มีส้มตรงโคนใบอ่อนๆจนเกือบถึงปลายสีเหลืองตรงปลายใบ สีเหลืองปนส้มอ่อนๆ มีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางดอกเฉลี่ย 13.29 เซนติเมตร กลีบดอกเรียงกัน กลีบดอกมีลักษณะรียาว ปลายกลีบดอกแหลมเป็นสีเหลืองสด หลังจากเก็บเมล็ดจากการปรับปรุงพันธุ์ นำเมล็ดมาปลูกดูลักษณะของดอกได้ลักษณะดังนี้ ลักษณะกลีบดอกเรียงซ้อนกัน การวัดสีดอกโดยใช้ R.H.S Colour chart Greyed-o=Orange Group 172 ,Yellow-Orange Group 23 สีดอกมี 2 เฉดสี 1.กลีบดอกเรียงซ้อนกันสีส้มอิดอมแดงปรายใบส้มอมเหลือง 2.กลีบดอกเรียงซ้อนกันโคนใบสีเหลืองกลางใบส้มอิดปรายใบอมเหลือง ลักษณะบริเวณลำต้นจะมีสีเขียวอ่อนและบ้างต้นมีสีน้ำตาล ต้นโตเต็มที่บริเวณลำต้นมีสีเขียวและสีน้ำตาล มีลักษณะใบแหลม โคนใบเรียบ ๆ ส่วนขอบใบเรียวตรง มีหลายดอกเดี่ยว ออกดอกที่ปลายยอด ข้อตาหรือออกเป็นช่อตรงใกล้กับดอกหลัก ดอกเป็นดอกแบบสมบูรณ์เพศ

งาเป็นพืชทนแล้งที่มีอายุเก่าแก่ชนิดหนึ่งของโลกการเสื่อมคุณภาพของเมล็ดพันธุ์งาดำที่เพิ่มขึ้นนอกจากทำให้เมล็ดงาดำมีความแข็งแรงลดลงแล้วยังทำให้ความมีชีวิตเมล็ดพันธุ์ลดลงเช่นกันสารละลายจิบเบอเรลลิลสามารถแก้การพักตัวของเมล็ดพันธุ์เนื่องจากการกำจัดออกซิเจนได้จากการแตกตัวให้ออกซิเจนแก่เมล็ดพันธุ์ที่ช่วยให้เมล็ดพันธุ์มีการหายใจเพิ่มขึ้นจึงมีผลให้เมล็ดพันธุ์งอกได้เร็วขึ้นดังนั้นงานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทดสอบประสิทธิภาพของสารละลายจิบเบอเรลลิลและอุณหภูมิในการอบลมร้อนที่เหมาะสมต่อการงอกของการเมล็ดพันธุ์งาดำที่เสื่อมสภาพโดยวางแผนการทดลองแบบ(Completey Randomized Design (CRD) แบ่งออกเป็น7กรรมวิธี (Treatment: T) กรรมวิธีละ 4 ซ้ำ (Replication: R) ซ้ำละ 50 เมล็ด ใช้สารละลายจิบเบอเรลลิลความเข้มข้น 250ppm 500ppm และ 750ppm และใช้อบลมร้อนด้วยเครื่อง Hot air oven ที่อุณหภูมิ 40°C, 45°C และ 50°C เป็นระยะเวลา 48 ชั่วโมง นำเมล็ดงาดำรุ่นเดียวกันไปทดลองตามชุดการทดลองที่ได้กล่าวไปข้างต้น บันทึกข้อมูลเปอร์เซ็นต์ความงอกเปอร์เซ็นต์ต้นกล้าปกติ,ดัชนีการงอก,จำนวนใบ,ความยาวต้น,ความสูงต้น,น้ำหนักสดและน้ำหนักแห้งผลการทดลองพบว่าการอบลมร้อนที่อุณหภูมิ 50 องศาเซลเซียสมีดัชนีการงอกของเมล็ดงาดำสูงสุดเมื่อเปรียบเทียบกับกรรมวิธีอื่นแต่ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติการทดลองครั้งนี้เกิดความคลาดเคลื่อนจึงทำให้การทดลองไม่สำเร็จเนื่องจากเมล็ดพันธุ์งาดำ ตรา สามเอ หมดอายุปี 2563 แต่กลับให้ผลการเจริญเติบโตของต้นงาดำไม่ต่างจากเมล็ดงาดำที่ไม่หมดอายุอาจเกิดผิดพลาดได้หลายปัจจัยเช่นสภาพการมีชีวิตของเมล็ดที่ไม่สมบูรณ์จึงไม่เหมาะสมทำให้เกิดความคลาดเคลื่อนในการทดลองนี้จากงานวิจัยนี้แนะนำในอนาคตว่าควรหาสารชนิดอื่นมาทดแทนหรือหรือใช้อุณหภูมิที่ต่ำลงหรือเพิ่มขึ้นเพื่อให้ได้ผลที่แม่นยำ และมีความน่าเชื่อถือก่อนจะนำไปเผยแพร่แก่ผู้ที่ต้องการศึกษาต่อไป

การศึกษาผลของความเข้มข้นของสูตรอาหาร MS ต่อการเจริญเติบโตของเอื้องเงินในสภาพปลอดเชื้อ บนอาหารสังเคราะห์ 5 สูตร วางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) ประกอบด้วย 10 สิ่งทดลอง 4 ซ้้า ซ้้าละ 12 ต้น โดยเริ่มเก็บข้อมูลในเดือนที่ 1-4 เดือน หลังการเพาะเลี้ยง พบว่าการเจริญเติบโตทางด้านความสูงในเดือนที่ 1-4 มีความแตกต่างกันทางสถิติโดยอาหารสังเคราะห์สูตร MS เติมน้้าตาล 30 กรัมต่อลิตร ผงวุ้น 8 กรัมต่อลิตร และปรับ pH เท่ากับ 5.7 สามารถชักน้าให้มีความสูงมากที่สุดเฉลี่ยเท่ากับ 1.42 เซนติเมตร อาหารสังเคราะห์สูตร 18MS เติมน้้าตาล 30 กรัมต่อลิตร ผงวุ้น 8 กรัมต่อลิตร และปรับ pH เท่ากับ 5.7 สามารถชักน้าให้เกิดจ้านวนใบมากที่สุดเฉลี่ยเท่ากับ 3.40 ใบ อาหารสังเคราะห์สูตร 14MS เติมน้้าตาล 30 กรัมต่อลิตร ผงวุ้น 8 กรัมต่อลิตร และปรับ pH เท่ากับ 5.7 สามารถชักน้าให้มีจ้านวนรากมากที่สุดเฉลี่ยเท่ากับ 2.60 มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยส้าคัญกับอาหารสังเคราะห์สูตรอื่น ๆ

การศึกษาสูตรอาหารสังเคราะห์ที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของกล้วยไม้ช้างแดง โดยนาโปรโตคอร์มระยะมีใบจริง 1 คู่ เพาะเลี้ยงบนอาหารแข็ง 4 สูตร ที่อุณหภูมิ 26±2 องศาเซลเซียส เป็นระยะเวลา 12 สัปดาห์ พบว่า โปรโตคอร์มที่วางเลี้ยงบนอาหารสูตร VW เติม stock ของ MS (Ca และ สารอินทรีย์) ร่วมกับกล้วย 100 กรัมต่อลิตร และ น้าตาล 20 กรัมต่อลิตร ให้อัตราการรอดชีวิตสูงสุด 100 เปอร์เซ็นต์ อาหารสูตร VW เติม stock ของ MS (สารอินทรีย์) ร่วมกับ Ca3(PO4)2 ปริมาณ 0.2 กรัมต่อลิตร น้าตาล 20 กรัมต่อลิตร BA ความเข้มข้น 2 มิลลิกรัมต่อลิตร และ NAA ความเข้มข้น 0.1 มิลลิกรัมต่อลิตร ส่งผลให้มีความสูงมากที่สุด 1.27 เซนติเมตร หลังจากเพาะเลี้ยงเป็นระยะเวลา 20 สัปดาห์ พบว่า โปรโตคอร์มที่วางเลี้ยงบนอาหารสูตร VW เติม stock ของ MS (Ca และ สารอินทรีย์) ร่วมกับกล้วย 100 กรัมต่อลิตร และ น้าตาล 20 กรัมต่อลิตร ให้อัตราการรอดชีวิตสูงสุด 100 เปอร์เซ็นต์ มีอัตราการเกิดโปรโตคอร์มเฉลี่ย 20 เปอร์เซ็นต์ และมีความสูงมากที่สุด 1.35 เซนติเมตร อาหารสูตร VW เติม Ca3(PO4)2 ปริมาณ 0.2 กรัมต่อลิตร น้ามะพร้าว 150 มิลลิลิตรต่อลิตร กล้วย 100 กรัมต่อลิตร และ น้าตาล 20 กรัมต่อลิตร ส่งผลให้มีการสร้างต้นอ่อนมากที่สุด 1.50 ต้น อาหารสูตร VW เติม stock ของ MS (สารอินทรีย์) ร่วมกับ Ca3(PO4)2 ปริมาณ 0.2 กรัมต่อลิตร น้าตาล 20 กรัมต่อลิตร BA ความเข้มข้น 2 มิลลิกรัมต่อลิตร และ NAA ความเข้มข้น 0.1 มิลลิกรัมต่อลิตร ส่งผลให้มีจานวนใบและรากมากที่สุด 3.75 ใบต่อต้น และ 3.25 รากต่อต้น ตามลาดับ หลังย้ายเลี้ยงต้นกล้าลงบนสูตรอาหารชักนารากต่างๆ พบว่า ต้นกล้าที่วางเลี้ยงบนอาหารสูตร VW เติม น้าตาล 20 กรัมต่อลิตร ร่วมกับ NAA ความเข้มข้น 1.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ให้อัตราการรอดชีวิตสูงสุด 100 เปอร์เซ็นต์ อาหารสูตร VW เติม น้าตาล 20 กรัมต่อลิตร ส่งผลให้มีความสูงและจานวนรากมากที่สุด 1.98 เซนติเมตร และ 3.66 รากต่อต้น ตามลาดับ อาหารสูตร VW เติมน้าตาล 20 กรัมต่อลิตร ร่วมกับ NAA ความเข้มข้น 0.5 มิลลิกรัมต่อลิตร ส่งผลให้มีจานวนใบมากที่สุด 3.00 ใบต่อต้น

การศึกษาผลของดินขุยไผ่และปุ๋ยอินทรีย์ในกระถางเพาะต่อการเจริญเติบโตและการให้ผลผลิตของเห็ดเยื่อไผ่ โดยมีอัตราส่วนของดินขุยไผ่และปุ๋ยหมัก ดังนี้ ดินขุยไผ่ 100 เปอร์เซ็นต์, ดินขุยไผ่ 75 เปอร์เซ็นต์ ผสมปุ๋ยหมัก 25 เปอร์เซ็นต์, ดินขุยไผ่ 50 เปอร์เซ็นต์ ผสมปุ๋ยหมัก 50 เปอร์เซ็นต์, ดินขุยไผ่ 25 เปอร์เซ็นต์ ผสมปุ๋ยหมัก 75 เปอร์เซ็นต์ และ ปุ๋ยหมัก 100 เปอร์เซ็นต์ พบว่า สูตรเพาะที่ 5 ปุ๋ยหมัก 100 เปอร์เซ็นต์ ใช้ระยะเวลาดอกบานเฉลี่ยน้อยที่สุด 14.00 วัน สูตรเพาะที่ 2 ดินขุยไผ่ 75 เปอร์เซ็นต์ ผสมปุ๋ยหมัก 25 เปอร์เซ็นต์ ให้น้ำหนักเฉลี่ย 58.90 กรัม ให้ความยาวก้านดอกเฉลี่ย 17.07 เซนติเมตร และให้ขนาดดอกฝ่อเฉลี่ย 11.87 เซนติเมตร สูตรเพาะที่ 1 ดินขุยไผ่ 100 เปอร์เซ็นต์ ให้ขนาดดอกที่เก็บวุ้นเฉลี่ย 47.88 เซนติเมตร ให้น้ำหนักวุ้นเฉลี่ย 17.00 กรัม และวัดขนาดดอกเห็ดเยื่อไผ่ 9 ครั้ง พบว่า มีขนาดกว้างมากที่สุดเฉลี่ย 55.34 เซนติเมตร

การศึกษาผลของปุ๋ยน้ำหมักชีวภาพต่อการเจริญเติบโตของข้าวไรซ์เบอรี่โดยการใช้ปุ๋ยน้ำหมักชีวภาพต่อน้ำเท่ากับ 1 : 500 มิลลิลิตร ในปุ๋ย 4 ระดับ คือ ใส่ 0 5 10 และ 15 มิลลิลิตร ต่อกระถาง ทุกๆ 7 วัน เป็นเวลา 9 สัปดาห์ และเก็บข้อมูลทุกๆ สัปดาห์ พบว่า ด้านความสูง Treatment 4 ทำให้มีการเจริญเติบโตของต้นข้าวสูงที่สุด คือ 109.95 เซนติเมตร จำนวนกอ พบว่า Treatment 4 ส่งผลให้จำนวนกอมากที่สุด คือ 47.75 กอ และเส้นผ่านศูนย์กลาง พบว่า Treatment 4 มีเส้นผ่านศูนย์ยาวที่สุดคือ 1.22 เซนติเมตร หลังจากย้ายกล้าลงกระถางเป็นเวลา 9 สัปดาห์ สำหรับการออกรวงและติดเมล็ด พบว่า มีการออกรวงแต่ไม่มีการติดเมล็ด ดังนั้น จึงควรงดการให้ปุ๋ยน้ำหมักชีวภาพ ในช่วงสัปดาห์ที่ 4-5 เนื่องจากปุ๋ยน้ำหมักชีวภาพมีผลด้านการส่งเสริมการเจริญเติบโตทางด้านลำต้นเท่านั้น

การศึกษาผลของระดับความเข้มข้นของโพแทสเซียมที่มีต่อการเจริญเติบโต และ คุณภาพ ของแตงเทศ โดยมีการวางแผนการทดลองแบบสุ่มตลอด (Completely Ramdomized Design , CRD) และเปรียบเทียบ ความแตกต่างของค่าเฉลี่ย โดยวิธี Duncan’s new multiple range test ประกอบด้วย 4 สิ่งทดลอง คือ ความเข้มข้นโพแทสเซียม 150 มิลลิกรัม/ลิตร ความเข้มข้นของโพแทสเซียม 200 มิลลิกรัม/ลิตร ความเข้มข้นของโพแทสเซียม 250 มิลิกรัม/ลิตร และ ความเข้มข้นของโพแทสเซียม 300 มิลลิกรัม/ลิตร สิ่งทดลองละ 7 ซ้ำ พบว่า ความเข้มข้นของโพแทสเซียมไม่มีผลต่อการเจริญเติบโตในด้านความสูงต้นที่อายุ 7-35 วันหลังย้ายปลูก ความกว้างผลที่อายุ 7-28 วันหลังดอกบาน ความยาวผลที่อายุ 14-35 วันหลังดอกบาน น้ำหนักผลและความยาวผล แต่ระดับความเข้มข้นของโพแทสเซียมจะมีผลต่อ วันดอกเพศผู้บาน วันดอกเพศเมียบาน ความกว้างผล ปริมาณของแข็งที่ละลายน้ำได้ และความหนาเนื้อ โดยระดับ ความเข้มข้นของโพแทสเซียม ที่ 250 และ 300 มิลลิกรัม/ลิตร ให้วันดอกเพศผู้บานและวันดอกเพศเมียบานช้าที่สุด ให้ความกว้างผลที่อายุ 35 วันหลังดอกบานและปริมาณของแข็งที่ละลายน้ำได้มากที่สุด และ ระดับความเข้มข้นของโพแทสเซียมที่ 250 มิลิกรัมต่อลิตร ให้ความกว้างผลและความหนาเนื้อมากที่สุด

การศึกษาผลของปุ๋ยน้ำหมักชีวภาพต่อการเจริญเติบโตของข้าวเจ้าหอมสุพรรณบุรีโดยการใช้ปุ๋ยน้ำหมักชีวภาพต่อน้ำเท่ากับ 1 : 500 มิลลิลิตร ในปุ๋ย 4 ระดับ คือ ใส่ 0 5 10 และ 15 มิลลิลิตร ต่อกระถาง ทุกๆ 7 วัน เป็นเวลา 9 สัปดาห์ และเก็บข้อมูลทุกๆ สัปดาห์ พบว่า ด้านความสูง Treatment 4 ทำให้มีการเจริญเติบโตของต้นข้าวสูงที่สุด คือ 109.99 เซนติเมตร จำนวนกอ พบว่า Treatment 1 ส่งผลให้มีจำนวนกอมากที่สุด 31.16 กอ และเส้นผ่านศูนย์กลาง พบว่า Treatment 4 มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากที่สุด คือ 1.36 เซนติเมตร หลังจากย้ายกล้าลงกระถางเป็นเวลา 9 สัปดาห์ สำหรับการออกรวงและติดเมล็ด พบว่า มีการออกรวงแต่ไม่มีการติดเมล็ด ดังนั้น จึงควรงดการให้ปุ๋ยน้ำหมักชีวภาพ ในช่วงสัปดาห์ที่ 4-5 เนื่องจากปุ๋ยน้ำหมักชีวภาพมีผลด้านการส่งเสริมการเจริญเติบโตทางด้านลำต้นเท่านั้น

การศึกษาการเจริญเติบโตของกล้วยน้ำว้ากาบขาวในด้าน จำนวนยอด และ จำนวนรากบนอาหารสังเคราะห์6สูตร ได้แก่สูตรเหลว 3 สูตร คือสูตรที่ 1 MS เติมBAความเข้มข้น 3 มิลลิกรัมต่อลิตรเติมน้ำตาล30 กรัมต่อลิตรปรับ pH5.6 สูตรที่ 2 MS เติมBAเข้มข้น 5 มิลลิกรัมต่อลิตรเติมน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตร ปรับ pH5.6 สูตรที่ 3 MS เติมBAเข้มข้น 7 มิลลิกรัมต่อลิตรเติมน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตร ปรับ pH5.6สูตรแข็ง 3 สูตร คือ สูตรที่ 1 MS เติมน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตรและผงวุ้น 7 กรัมต่อลิตร ปรับ pH 5.6สูตรที่ 2 MS เติมNAA ความเข้มข้น 0.1 มิลลิกรัมต่อลิตรเติมน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตรและผงวุ้น 7 กรัมต่อลิตร ปรับ pH 5.6สูตรที่ 3 MS เติมNAAความเข้มข้น 0.2 มิลลิกรัมต่อลิตรเติมน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตรและผงวุ้น 7 กรัมต่อลิตร ปรับ pH 5.6 และ เริ่มเก็บข้อมูลในสัปดาห์ที่ 1-4 เนื่องจากกล้วยน้ำว้ากาบขาวเจริญเติบโตเร็ว พบว่า การเจริญเติบโตทางด้านจำนวนยอดไม่มีความแตกต่างทางสถิติในทุกสัปดาห์ จึงได้กล่าวได้ว่า สูตรที่ 1 มีความเหมาะสมในการเกิดยอดมากที่สุดการเจริญเติบโตทางด้านจำนวนรากไม่มีความแตกต่างทางสถิติในทุกสัปดาห์ จึงได้กล่าวได้ว่า สูตรที่ 3มีความเหมาะสมในการเกิดรากมากที่สุด

หัวไชเท้า (Daikon) เป็นที่นิยมปลูกกันทั่วไปในหลายประเทศ ในประเทศไทยมีปลูกหลายสายพันธุ์ มีประโยชน์และสรรพคุณทางยาหลายอย่าง สามารถรับประทานสดได้ นำมาประกอบอาหารเมนูต่างๆ ได้หลายเมนูการเสื่อมคุณภาพของเมล็ดพันธุ์หัวไชเท้าที่เพิ่มขึ้นนอกจากทำให้เมล็ดมีความแข็งแรงลดลงแล้วยังมีผลทำให้ความมีชีวิตของเมล็ดพันธุ์ลดลงเช่นกัน เมื่อความแข็งแรงของเมล็ดลดลงต่ำสุด ความเสื่อมของเมล็ดสูงสุด สารละลาย KNO3 สามารถแก้การพักตัวของเมล็ดพันธุ์เนื่องจากการจำกัดของออกซิเจนได้ จากการแตกตัวให้ออกซิเจนแก่เมล็ดพันธุ์ ที่ช่วยให้เมล็ดพันธุ์มีการหายใจเพิ่มขึ้นจึงมีผลให้เมล็ดพันธุ์งอกได้เร็วขึ้น ดังนั้นงานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทดสอบประสิทธิภาพของสารละลาย KNO3 ที่ความเข้มข้นต่างกัน และอุณหภูมิในการอบลมร้อนที่แตกต่างกัน เพื่อหาความเข้มข้นที่เหมาะของสารละลาย KNO3 และอุณหภูมิในการอบลมร้อนที่เหมาะสมต่อการงอกของเมล็ดพันธุ์หัวไชเท้าที่เสื่อมสภาพ โดยวางแผนการทดลองแบบ (Completely Randomized Design (CRD) แบ่งออกเป็น 7 กรรมวิธี (Treatment: T) กรรมวิธีละ 4 ซํ้า (Replication: R) ซ้ำละ 50 เมล็ด ใช้สารละลายโพแทสเซียมไนเตรทที่ความเข้มข้น 1%, 3% และ 5% และใช้อบลมร้อนด้วยเครื่อง Hot air oven ที่อุณหภูมิ 40°C, 45°C และ 50°C เป็นระยะเวลา 48 ชั่วโมง นำเมล็ดหัวไชเท้ารุ่นเดียวกันไปทดลองตามชุดการทดลองที่ได้กล่าวไปข้างต้น บันทึกข้อมูลเปอร์เซ็นต์ความงอก เปอร์เซ็นต์ต้นกล้าปกติ ดัชนีการงอก จำนวนใบ ความยาวต้นและความสูงต้น น้ำหนักสดและน้ำหนักแห้ง ผลการทดลองพบว่าการใช้สารละลายโพแทสเซียมไนเตรท ที่ความเข้มข้น 1% มีดัชนีการงอกของเมล็ดหัวไชเท้าสูงสุด เมื่อเปรียบเทียบกับกรรมวิธีอื่น แต่ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ การทดลองครั้งนี้เกิดความคลาดเคลื่อนจึงทำให้การทดลองไม่สำเร็จ เนื่องจากเมล็ดหัวไชเท้า พันธุ์เอเวอร์เรสท์ ยี่ห้อ TAKII SEED หมดอายุไปตั้งแต่ปี 2557 แต่กลับให้ผลการเจริญเติบโตของต้นหัวไชเท้าไม่ต่างจากเมล็ดหัวไชเท้าที่ไม่หมดอายุอาจเกิดผิดพลาดได้จากหลายปัจจัย เช่น สภาพการมีชีวิตของเมล็ดที่ไม่สมบูรณ์จึงไม่เหมาะสมที่ทำการกระตุ้นให้เมล็ดหัวไชเท้าที่เสื่อมสภาพแล้วกลับมามีชีวิตอีกครั้ง สภาพภูมิอากาศที่แปรปรวน สิ่งแวดล้อมที่ไม่เหมาะสมทำให้เกิดคาดเคลื่อนในการทดลอง จากงานวิจัยนี้แนะนำในอนาคตว่าควรหาสารชนิดอื่นที่มีต้นทุนต่ำมาทดแทน หรือใช้อุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นหรือลดลงเพื่อเป็นการกระตุ้นให้เมล็ดลดการเสื่อมสภาพและควรทำการทดลองซ้ำเพื่อให้ได้ผลที่แม่นยำ และมีความน่าเชื่อถือก่อนจะนำไปเผยแพร่แก่ผู้ที่ต้องการศึกษาต่อไป

การศึกษาการเพิ่มปริมาณและการเจริญเติบโตของกล้วยน้ำว้ามะลิอ่อง ในด้านอัตราการรอดชีวิต จำนวนใบ และความสูงต้นในสูตรอาหารสังเคราะห์เหลว 3 สูตร คือ สูตรที่ 1 MS เติม BA ความเข้มข้น 3 มิลลิกรัมต่อลิตร และน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตร pH 5.6; สูตรที่ 2 MS เติม BA ความเข้มข้น 5 มิลลิกรัมต่อลิตร และน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตร pH 5.6 และ สูตรที่ 3 MS เติม BA ความเข้มข้น 7 มิลลิกรัมต่อลิตร และ น้ำตาล 30 กรัมต่อลิตร pH 5.6 เป็นเวลา 4 สัปดาห์ พบว่า อาหารเหลวสูตรที่ 3 เหมาะสมที่สุด เนื่องจาก มีอัตราการรอดชีวิต 5.50 ชิ้นต่อขวด ไม่มีความแตกต่างทางสถิตกับอาหารเหลวสูตรที่ 1 ซึ่งมีอัตราการรอดชีวิตสูงสุดเท่ากับ 5.70 ชิ้นต่อขวด แต่อาหารสูตรที่ 3 มีการแตกตายอดสูงสุดเท่ากับ 1.76 ยอดต่อชิ้นส่วน จำนวนใบสูงสุดเท่ากับ 2.25 ใบต่อยอด และความสูงต้นสูงสุดเท่ากับ 3.07 เซนติเมตรต่อชิ้นส่วน การศึกษาการเจริญเติบโตและการออกรากของกล้วยน้ำว้ามะลิอ่องในด้านจำนวนราก จำนวนใบ ความยาวราก และความสูงต้น บนอาหารแข็ง 3 สูตร คือ สูตรที่ 1 MS เติมน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตร และ ผงวุ้น 7 กรัมต่อลิตร pH 5.6; สูตรที่ 2 MS เติม NAA ความเข้มข้น 0.1 มิลลิลิตรต่อลิตร เติมน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตร เติมผงวุ้น 7 กรัมต่อลิตร pH 5.6 และสูตรที่ 3 MS เติม NAA ความเข้มข้น 0.2 มิลลิลิตรต่อลิตร และน้ำตาล 30 กรัมต่อลิตร และผงวุ้น 7 กรัมต่อลิตร pH 5.6 เป็นเวลา 4 สัปดาห์ พบว่า อาหารแข็งสูตรที่ 3 มีการเจริญเติบโตได้ดีที่สุด เนื่องจาก มีจำนวนรากสูงสุดเท่ากับ 7.53 รากต่อต้น จำนวนใบสูงสุดเท่ากับ 1.20 ใบต่อต้น ความยาวรากสูงสุดเท่ากับ 9.68 เซนติเมตรต่อต้น และความสูงต้นสูงสุดเท่ากับ 3.60 เซนติเมตรต่อต้น

ในประเทศไทยนั้นได้มีการเพาะเห็ดไว้เพื่อบริโภคมาก จึงทาให้เกิดการทิ้งก้อนเชื้อเห็ดเก่าโดยไม่นาไปใช้ประโยชน์ ดังนั้นจึงได้เห็นว่าก้อนเชื้อเห็ดเก่านั้นอาจจะนามาใช้เป็นวัสดุปลูกได้ และได้นามาทาการทดลองศึกษาอิทธิพลของก้อนเชื้อเห็ดเก่าต่อการผลิตปทุมมาตัดดอก โดยนาเชื้อเห็ดเก่ามาผสมกับวัสดุปลูกชนิดอื่น และได้ก้อนเชื้อเห็ดในปริมาณที่แตกต่างกัน ดังนี้ คือ ขุยมะพร้าวร่วมกับแกลบดิบ สัดส่วน 1 : 1 (ชุดควบคุม) เสริมก้อนเชื้อเห็ดเก่า 25 50 และ 75 เปอร์เซ็นต์ พบว่า วัสดุปลูก ขุยมะพร้าว+แกลบดิบ+ก้อนเชื้อเห็ดเก่า 50 % จะทาให้ในส่วนของ ความยาวใบ, ความกว้างใบ, ความสูงของลาต้นเทียม, ความยาวของดอก, ความยาวก้านชูช่อดอก, เส้นผ่าศูนย์กลางหัวพันธุ์, ความยาวหัว, จานวนตุ้มสะสมอาหาร และขนาดเส้นศูนย์ของดอกมีขนาดที่ใหญ่ขึ้น

ตะไคร้ (Cymbopogon citratus (DC.) Stapf) เป็นพืชล้มลุกมีอายุหลายปี มีกลิ่นและรสชาติเฉพาะตัว นำไปปรุงอาหารได้หลายชนิด และยังมีความสำคัญในอุตสาหกรรมการผลิตและส่งออกทั้งในและต่างประเทศ ซึ่งในการทดลองนี้ได้ทำการศึกษาผลของสารละลายจากยาเม็ดโคลชิซินต่อการเปลี่ยนแปลงลักษณะทางสัณฐานวิทยาของต้นตะไคร้ โดยการนำไปแช่ในสารละลายจากยาเม็ดโคลชิซินที่ระดับความเข้มข้น 0 5 และ 10 มิลลิกรัมต่อลิตร ที่ระยะเวลาแตกต่างกัน คือ 3 และ 5 วัน พบว่า เมื่อระยะเวลาและความเข้มข้นของการแช่สารละลายโคลชิซินนานขึ้น ส่งผลให้เปอร์เซ็นต์การรอดชีวิตลดลง และการเจริญเติบโตทางด้านความยาวใบ ความกว้างใบ จำนวนต้นที่เพิ่มขึ้น ความสูงต้น ความหนาใบ และเส้นผ่านศูนย์กลางลำต้นมีแนวโน้มลงลด และลักษณะทางสัณฐานวิทยาวิทยา ต้นที่ผิดปกติ 3 แบบ คือ มีลักษณะการเจริญเติบโตที่ช้ากว่า ต้นเตี้ย ต้นเล็ก จึงทำการคัดเลือกไว้ทำการขยายพันธุ์ต่อไป

การทดลองนี้มุ่งทดสอบการไว้พื้นที่ใบต่อการให้ผลผลิตแตงเทศ พันธุ์จัสมินเนื้อสีเขียว ในระดับที่แตกต่างกัน คือ 0.8 , 1.0 และ 1.2 ตารางเมตร ณ โรงเรือนตาข่าย รัตนสุขฟาร์ม ต.หนองขมาน อ.คูเมือง จ.บุรีรัมม์ ระหว่างวันที่ 26 พฤษภาคม – 2 กันยายน 2560 โดยวางแผนการทดลองแบบ Completely Randomized Design (CRD) จานวน 3 ซ้า บันทึกข้อมูล 9 ลักษณะ ได้แก่ น้าหนักผล ความกว้างผล ความยาวผล เส้นรอบวง ความหนาด้านซ้ายผล ความหน้าด้านขวาผล ความหน้าขั้ว ความหนาก้นผล และความหวาน จากการทดลองพบว่า เส้นรอบวงผลและความหวานผล มีความแตกต่างกันทางสถิติ (p<0.05) และสาหรับ น้าหนักผล ความกว้างผล ความยาวผล ความหนาด้านซ้ายผล ความหนาด้านขวาผล ความหนาขั้ว และความหนาด้ายซ้ายผล ไม่แตกต่างกันทางสถิติ (p<0.05) โดยการไว้พื้นที่ใบที่แตกต่างกันไม่ส่งผลต่อน้าหนักผลของแตงเทศพันธุ์จัสมินเนื้อสีเขียว แต่การไว้พื้นที่ใบ 1.0 ตารางเมตร ส่งผลให้มีเส้นรอบวงผลมากที่สุดของผลผลิต และการไว้พื้นที่ใบ 1.2 ตารางเมตร มีบทบาทต่อความหวานซึ่งมีความหวานสูงสุด คือ 12.38 obrix

การทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทดสอบอิทธิพลของปริมาณปุ๋ยอินทรีย์ ในเมล่อนสายพันธุ์กรีนเน็ทเพื่อการผลิตเมล่อนภายใต้โรงเรือนภายใต้อุณหภูมิสูง จานวน 5 สูตรดังนี้ ชุดควบคุมสารละลาย A,Bและ ปริมาณปุ๋ยอินทรีย์ที่แตกต่างกัน 300, 325, 350และ 375 กรัม ณ โรงเรือน เมล่อน มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ จานวน 10 ซ้า บันทึกข้อมูลได้แก่ ความสูงต้น จานวนใบ ขนาดใบ เส้นผ่านศูนย์กลางต้น ค่าความเขียวใบ(SPAD) น้าหนักผล ความกว้างผล ความยาวผล ความหนาเนื้อ ความหนาเปลือก ความแน่นเนื้อ ปริมาตรกรดในเนื้อเมล่อน ความหวาน สีเนื้อ และสีเปลือก จากการทดลองพบว่า ปริมาณปุ๋ยอินทรีย์ 375 กรัมมีความเหมาะสมต่อการเจริญเติบโตและให้คุณภาพผลผลิตที่ดี ดังนี้ ความสูงต้น 125.50 เซนติเมตร จานวนใบ 32.50 ใบ ความกว้างใบ 17.00 เซนติเมตร ความยาวใบ 11.70 เซนติเมตร ค่าความเขียวใบ SPAD 50.06 น้าหนักผล 0.76 กิโลกรัม ความกว้างผล 18.53 เซนติเมตร ความยาวผล 37.71 เซนติเมตร ความแน่นเนื้อ 576.53 ความหวาน 10.70 บริกซ์